........

Ailede baba çok otoriter ise, o evde yetişen erkek çocuk , silik kişilikli bir adam olup çıkıyor..Sorumluluk almayı beceremeyen, problemlerle karşılaştığında  görmezlikten gelen  bir adam..
Ailede baba zayıf kişilikli, silik karakterli ise eğer, o evde büyüyen erkek çocuğu anne himayesinden kurtulamayan, ana kuzusu bir adam oluyor..Hayatının  ilerleyen dönemlerinde,  karşısına çıkan problemlerde panikliyor...
Otoriter babanın oğlu, annesine acıma ağırlıklı öfke duyuyor..Bu otoritede en çok ezilen  annesine bir yandan acırken, diğer taraftan bir çıkış yolu bulup hem kendisini hem çocuklarını kurtaramadığı ve zulme maruz bıraktığı için öfkeleniyor..
Silik kişilikli babanın oğlu ise, annesine karşı saygı (ya da hayranlık ) ağırlıklı öfke duyuyor...Babanın dolduramadığı otorite ve  güçlü kişilik, annesine karşı hayranlık uyandırırken, yaradılışa ters olarak bir kadının himayesinde ve hükümranlığında olmayı kaldıramayıp öfkeleniyor...
Oysa ailede babanın kuşatıcı olması , korku yerine saygı uyandırması gerekir...

.......

Gönlümün kıyılarına,
Dalga dalga hüzün vuruyor bu gece....

.......

Gözümden uzaklaştıkça gönlümde büyüyorsun...
Gönlümde büyüdükçe gözümden uzaklaşıyorsun...
Nasıl kırılır bu kısır döngü ? ....




.

.......

Masadan kalkarken, garsona " bizim hesabı alır mısın" demeye benzemiyor işte hayatla hesaplaşmak.. Öylesine karışık, karmaşık, girift...
Ne alacağını alabiliyorsun, ne de hayatın alacağı bitiyor senden..
Üstü kalsın diyemiyorsun işte.. Kuruşu hesaplar gibi, yaşanmamış her anın acısı hesabı kabartıyor sadece..
Bakamıyorsun önüne. Beynin, ruhun, duyguların geçmişte takılı kalmışken kendini atamıyorsun ki  istikbale..
Boğazında bir yumruk, bir düğüm... Çaresiz kılıyor seni. küçülüyorsun, küçücük oluyorsun..Kedi yavrusu gibi..
Söylenecek çok şey varken, bağırmak isterken susuyorsun..Kör bir kuyuya bağırmak istiyorsun.Kimse duymasın ya da herkes duysun..
Ama ne olur yeter artık, ben duymayayım bu  içimin hıçkırıklarını...

ÖRSELENMİŞ HAYATLAR...( N. Ç. 'YE İTHAFEN..)

Sen yalnız değilsin. Ne yazık ki senin gibi onlarca yüzlerce çocuk, kadın bu insanlık dışı muameleye maruz kaldı, kalıyor, kalacak ta.. Keşke içimde kopan fırtınaları  eş tutabilsem ruhuna...

Artık hiç bir şey eskisi gibi olmayacak..Ya da olması gerektiği gibi.. Hayal kurmadan büyümeyi öğreneceksin mesela.. Onun yerine, hayatın rutinleri hayal olacak senin için..

Her gece yatağa ağlayarak gidecek, haykırarak uyanacaksın.. 

Çığlıkların  bölecek geceyi..

Çığlıkların saracak seni..

Kimsenin duymadığı, duysa da dindiremediği..
Herkesin içinde bir çocuk varken, bir yanı çocukken, sen hep çocuk kalacaksın. Ruhun büyümeyecek hiç.. İşte o anda takılı kalacaksın. O andan sonrasını hiç yaşanmamış sayacaksın. 

Kirlenmişlik duygusuyla baş etmen zor olacak. Gözyaşlarınla temizlemek isteyeceksin kendini. Ne kadar ağlasan da nafile. Yapışır o illet duygu benliğine..Aşamazsın. Yok edemezsin. Gölge gibi takılır peşine de  yalnızlığı bile özlersin..

İnsanlardan nefret eder, ama yine de sevgi beklersin. İstersin ki 1, 3, 5, 26.... kaç taneyse o insan müsveddeleri, onların açtığı yarayı yine bir insan tamir etsin . Hem korkar, hem güvenmek istersin.. Ruhunu asla birinin yüreğine emanet etmez, ama biri ruhunu kuşatsın istersin.  Çünkü seni arıtacak, arındıracak olan tek şeydir aşk... Ya bir kula, ya da o kulu yaradana tutkulu bir aşk beslemelisin ki tamir olabilesin...Ama  kırıktır kalbin. İçten içe isyan edersin, küsersin.. 

Aşağılanmış hissedersin kendini..Değersizlik duygusu hayatının yamacına oturur, her an gözler seni.  ne görmezden gelebilirsin, ne de istediğin değeri görebilirsin.. Anlamazlar ki seni.. Önemsenmek istediğini bilmezler..Zannederler ki acıyan bedenin.. Oysa ruhunda ne yaralar açılmıştır görmezler. tedavisi yoktur. Hiç bir ilaç  geçirmez. Zaman her derde deva olur da senin yanına bile uğramaz..

Geçmiş, hatırlamak istemeyeceğin kadar karanlık, gelecek  seni ürkütecek kadar meçhuldür. Zamansız budanmış gül dalı gibi, tomurcuklanamazsın.  Küsersin hayata . Kızarsın kendine. Kötü müyüm ki dersin.. Hak etmiş miydim.. 

Şimdi sana sarılmak isterdim.. 

Yüreğinin yangınını söndürmek,  seni kuşatmak isterdim.. 

Gözyaşlarımız bir birine karışsın isterdim...

Senin ne kadar masum, ne kadar suçsuz olduğunu  anlatmak isterdim...

Sana bunu yapanları tek tek kendi ellerimle asmak isterdim....

Umarım, hayata sımsıkı sarılırsın... Başın hep dik yürü  küçük kız..

Unutma, senden daha temizi, daha masumu yok bu dünyada...

Ve bizi affet..

Seni koruyamadığımız için, anlayamadığımız için, duyamadığımız için...

Bizi affet..

......

İtidalli olmayı sevsem de, itidalli  ruh halinden yana değilim..
Sevemedim, sevmiyorum..
İfrat tefrit arasında hızlıca geçişler yapayım istiyorum. En azından bu günlerde öyle..Ya çok mutlu olayım, ya da çok karamsar ama asla ikisinin ortası olmasın. Ya öfkeden kuduracak hale geleyim, ya da içimi, ruhumu, davranışlarımı  huzur denilen şey çepeçevre sarsın istiyorum. Ama durup düşünüp ruh halim iyi mi kötü mü bilememek, karasız kalmak bana göre değil.
Geçer mi bu hal? Geçer elbet..

.....

Garip bir hal bu..

huzur mu,  boşluk mu belli değil..

ayrımına varamıyorum..

.......

Ulu bir çınarın gölgesinde dinlenir gibi,

Dinlenmek istedim ruhunda..

Bakışlarında soluklanmak,

Kelimelerinde huzuru yudumlamak istedim..

Gönlümden gönlüne bir köprü olsun istedim..

Ben seni sadece bu dünyada değil,

Ötelerde de  yanımda ol istedim..

KOLAY DEĞİL DİLİMİZDEKİNİ DAVRANIŞA DÖKMEK...

O kadar kolay değil işte o..
hani hepimizin dilinde pelesenk olan,
atıp tutuğumuz, savurduğumuz..
yalan anlayışlı, hoşgörülü olduğumuz...
ne bir olabiliriz, ne beraber yapabiliriz..
öfkeliyiz..
ön yargılıyız..
cahiliz..
zannedildiği gibi eleştiriye açık değiliz..
açığız dediğimiz zamanlarda da aslında övgüye talibiz..
hoşgörülü değiliz..
ya  bizim gibi düşünsün,
ya da bizden uzak dursun isteriz..
bir tek biziz akıllı olan,
diğerlerinin akil olduğu külliyen yalan..
doğru tektir bize göre,
o da bizim düşüncemizde..
farklı olana tahammülümüz yok,
o halde durup dinlemeye, düşünmeye de  gerek yok..
sustururuz farklı nağmeleri,
tek ses yeter,  çok seslilik kuru gürültü,
farklılık gözü tırmalayan bir görüntü..
yalan birlik  olduğumuz,
yalan mı bizden olmayanı bir kaşık suda boğduğumuz..
oysa derdimiz, sürü olmamak,
aynı düşünüp, aynı davranmamak,
öyleyse bu hazımsızlık niye,
ötekileştirmek insanları, farklı düşünüyor diye ...
hoşgörü sadece dilimizde..
davranışa dökmek o kadar kolay değil işte...

........

Yüreğe düşmeyen akla düşemez ki....

BU BLOG HUZUR İSTİYOR !!!!!

........

KALMAYACAKSAN GELME SEVGİLİ....

Küçük bir dünyam var benim..

küçük ama huzurlu..

bazen içine sığamadığım,

bazen sınırlarına hakim olamadığım,

yine de dışına taşamadığım bir dünya...

dışa açılan pencerelerini kapatırım sıkı sıkıya.

ne kimse gelsin isterim içeri,

ne de nazar etsin ..

bazen

hani herkeste olduğu gibi, 

daralırsam,

bunalırsam,

sıkılırsam,

pencereme koşarım..

dışarıyı seyreder , hayallere dalarım..

seni görürüm bazı günler..

seni

tekliğini

kimsesizliliğini

gözlerinin ışığı sönmüş ferini..

bir uzatsan elini

tutuverecekmişim gibi

yakın hissederim, sana kendimi..

beklerim

sabırla,

heyecanla

kapımın önüne geleceğin, hadi gel diyeceğin, bana sesleneceğin anı..

hiç naz etmem katılırım sana

önce renk renk bilyeler avuçlarında..

paylaştırırsın, bir sana, bir bana..

her birine ayrı bir hikaye uydurursun..

anlattıkça sen, ruhumu diyardan diyardan savurursun..

hiç korkmam,

endişelenmem,

üzülmem

sen yanımdayken , duyduğum tek şey güven..

sesine güvenirim

kelimelerine..

bakışlarının ardında gizlediklerine...

beni güldürmek için uydurduğun hikayelerine,

ikimizin ortak olduğu hayallerine..

tam geçmişken kendimden,

zamanı da mekanı da aşmışken,

hırçınlaşırsın..

anlarım ki  kucağına düşmüşüz yine ayrılığın..

kal diyemem,

gitme diyemem,

ama ne zaman el atsan avuçlarıma,

 içim burkulur da yine ses edemem..

verdiklerini geri alırken,

aldığın tek şey o bilyeler değildir,

ikimiz de biliriz..

biliriz de  kelimelere dökmeyiz..

hayallerimi alırsın,

hikayelerin yalan olur da , "sus" der gibi bakarsın..

her gidişin biraz daha yakar içimi..

gelme sevgili...

gidişi olmayan gelmelerde dinlenemeyeceksek,

gelme sevgili..

çalma kapımı..

BU GİDİŞAT NEYE MALOLUR??

Galeyana gelmek kolay ama çözüm değil.
Biraz feraset, biraz sükunet, çokça sağduyuya ihtiyacımız var..

İSYAN DOĞRU, ADRES YANLIŞ....

Kimse aynı inancı, düşünce yapısını, siyasi görüşü paylaşmak zorunda değil...

Kimse  iktidarın  her icraatini  onaylamak zorunda değil..

Gösteri yapmak,  yürüyüş düzenlemek izin alındığı sürece demokratik hak..

Hepsine eyvallah..

İyi de bu adam padişah değil ki..

Diktatör de değil..

Seçimle gelen seçimle gönderilir..

Elbette yanlışları çok, bazı sözleri yenilir yutulur gibi değil..

Halka rağmen inat etmesi de kabul edilir gibi değil..

Ama bir değil, iki değil, üçüncü döneminde bu hükümet...

Bunca yıldır muhalefet nerede??

Ne yapıyor???

"Halkın yakasından düş " demek kolay...

O düşmese de bu halk yakasından sıyırmayı bilir ..

Yeter ki sen iki yakanı bir araya getir önce...

İşte bu nedenle isyan bunca yıldır , bunca seçimdir başta kalan  hükümete karşı değil,

Muhalefette acizlik gösterene yapılmalıydı...

Hala iktidar olmayı beceremeyene yapılmalıydı...

"Aziz Nesin haklı" demek işin kolayına kaçmaktır..

Beceriksizliği örtmez, züğürt tesellisidir....

Gerçekten uyandığına emin misin Türkiye ? 

.......

İnsan bazen mutlu olduğu için değil,
Mutlu olmak için hayal kurar.....
Hayallerinden ,
Yorulduğu için değil ,
Umudu tükendiği için vaz geçer....

DOZ AŞIMI...

Garip bir insanım ben..Ama inanın suç bende değil, tamamen burcumun hatası :) Yani öyle olmalı mutlaka, yoksa niye garip takıntılarım, saplantılarım olsun ?
Hani hastalıktan ölsem doktora gitmeyi sevmem, görmezlikten gelirsem düzeleceğim zannederim.. Mecbur kalıp gidersem, yazılan ilaçları düzenli kullanamam, bir süre sonra tamamen bırakırım hatta .Çok kötü biliyorum, ihmale gelmez biliyorum, sonra başım daha çok ağrır onu da biliyorum. Ama yine de bildiğimi okuyorum işte..
Şimdi gittin doktora ilaçlarını aldın diyelim. Neticede hepsi kimyasal. Bu nedenle bir sorun çözülürken, vücudun başka bir yeri elbette zarar görüyor.  Safradaki problemi giderirken, karaciğer bozuluyor,  dalak şişmesin derken, kalp büyüyor...O zaman ne yapmak lazım, baştan kendine iyi  bakacaksın, küçük bir pürüz gördüğünde hemen çözüm bulacaksın.. Gözün üzerinde olacak... Tabi işi abartıp hastalık hastası da olmamak lazım..
İşin bu yönü kolay..
Asıl mesele, fiziki  rahatsızlıklardan ya da aksiliklerden  ziyade, ister ruhsal deyin, ister duygusal deyin ya da  karakteristik deyin...işte onlar...
Mükemmel  olanımız yok ki..Hepimizin  hoşlanmadığımız yönlerimiz var mutlaka.. Olmalı zaten. En büyük hastalıktır kendini kemale ermiş zannetmek..
Düşününce en rahatsız olduğum yönlerimden biri " hayır " diyememek. İstemiyorum,  hoşlanmıyorum, vaktim olmuyor, kafam kaldırmıyor,  canım istemiyor ama kendimi mecbur hissedip  yapıyorum ..Ondan sonra da yaptığım şeyden keyif almıyorum.. Zorlama var çünkü. İnsan kendisini mecbur hissettiği, görev gibi gördüğü eylemlerden  pek hoşlanmaz ki yapı olarak.. Severek yapmalı, isteyerek...  İşte bu zorlamalar üst üste gelince, hemen  karar alıp, istemediğim bir şeyi yapmayacağım bundan sonra diyorum.. Diyorum da, bu ben merkezli bir yaşam tarzı oluveriyor ki, hiç haz etmem   bu insan tipinden..
Mecburen başkalarıyla da iletişim halindeyim. Sorumluluklarım var. Sevdiklerim, saygı duyduklarım, incitmek,  kırmak istemediklerim... Gönlünü almak istediklerim, mutlu etmek istediklerim... Onların hatırına katlanıyorum bazı olumsuzluklara.. Ufak tefek sorunlar olsa da görmezden geliyorum.. Ama bir an durup düşününce bir de bakıyorum ki, alttan alan  hep ben  olmuşum,  aman sorun çıkmasın deyip diken üstünde yaşar hale  gelmişim.. Yani uyumlu ve hoşgörülü olmak kişiliksizlik gibi algılanır olmuş hem tarafımdan, hem karşı taraftan..İşte tam bu anda baş kaldırıyorum . Kendimi korumaya alıyorum. Ne düşünüyorsam, ne hissediyorsam söylüyorum  patır patır..Bu defa  omuzlarımda ağır bir yük istemiyorum derken, insanları kırmaya başlıyorum . Bu da daha ağır bir vicdan azabıyla baş başa bırakıyor beni..
Hoşgörülü olmayı hedef haline getirdim hayatımın her diliminde..  Kırılsam da affettim, üstünde durmadım. Hatta çoğu zaman kıranın, üzenin peşinden gittim. Gönlünü almaya çalıştım, görmezden geldim.. Haksızsın diye inat etmedim. Ama bu defa da insanlar, yaptıklarının doğru olduğuna inandılar hep.. Kırıp dökmelerinin sonu gelmedi..O zaman da gardımı alıp sildim çoğunu .. Değer verdiklerimi, sevdiklerimi de çıkardım hayatımdan.. Orta yolu bulamadım  anlayacağınız..
Bu konu çok su götürür biliyorum..
Ama anladım ki bir çizgisi, bir duruşu olmalı insanın.. Uç noktalarda dolaşmamalı..Esneme payım olsun, olacak elbette. Ama bu aralığı ne kadar uzun tutarsam o kadar yıpranacağım  demektir....
Doz aşımına meydan vermemeliyim...
Ne eksik, ne fazla...
Herkes hak ettiği değeri bulmalı ve görmeli...
Yoksa ben kendimi değersiz hissetmeye başlayacağım..

GİTME DESEN / M

Yenildik..

Neye yenildiğimizi bilmeden üstelik..

Yığın yığın toprak altında kaldık kimi zaman..

Kıpırdayamadık..

Soluklanamadık..

Sevdik, sevildik de,

Yaşayamadık..

Kelimelerde asılı kaldı bazen duygular ,

Ya da bakışlarda sustuk..

Kimi zaman  arkamızı dönüp gittik,

Gidecek yerimiz olmadığını bile bile..

Giden kim olursa olsun, kalan çekti o yükü..

Sözünü tutmayan başı önünde geri döndü..

Ama biz yenildik..

Direnmek boşunaydı bilemedik..

Her gün batımında 

El ayak çekildiğinde,

Usul usul sokulduk birbirimize,

Bazen  unuttuk zamanı ,

Bazen ok gibi saplandı yüreğimize.

En zoru ayrılmaktı,

Gün doğmadan önce.

Alelacele,

Konuşmadan,

Ruhumuzun çığlıklarını bastıramadan...

Yenildik..

Neye yenildiğimizi bilemeden üstelik...

İSTANBUL HATIRASI...

Uzun senelerden sonra ilk defa otobüsle İstanbul'a gidiyoruz. Zira arkadaşımın uçak fobisi var. Otobüsün en ön koltuğuna kurulup,  etrafa baka baka gitmek fikri çok cazip geliyor. Her şey iyi hoş, otobüs rahat, ama insaf be kardeşim. Hiç durmadan servis yapılır mı ? Kek  kahve, çay poğaça .... İşte en kötü huyum da bu, hayır diyememek.. Hani nerdeyse, dünyada 7 milyarda bir görülen  karbonhidrat zehirlenmesinin mimarı olmak üzereyken, yolculuk bitti de  rahatladım..
Arkadaşımı  akrabasına emanet edip eve dönüş yoluna koyuluyorum.... da o kadar kolay değil tabi. Otobüsten in, metroya bin, sonra siteye giden servise yetiş.. Metroya gelince Taksim yazana atlıyorum . İşi garantiye almak için   bakışlarından zeka fışkıran bir hanım kıza  " sanayi durağına gider mi ? " diye soruyorum.. İşte aldığım evet cevabıyla  hayatımın hatasını yaptığımı az sonra farkediyorum tabi..
Boş bir yer bulup kitabıma gömülüyorum.. Bu arada bir hanım kız " falan duraktayız, filan yere gidecek olanlar öteki falancaya binsinler" gibi bi anons yapıyor ama çok da kulak kabartmıyorum.. Bir ara başımı kaldırdığımda , herkesin metrodan indiğini, başkalarının bindiğini görüyorum..Sabit kalan bir ben bir de o gözlerinden zeka fışkıran kız... Aldırmıyorum, kitaba devam.. Az sonra kız yanıma geliyor " yanlış binmişiz, bu fünikülermiş " diyor.. Yani iki durak arası  ( Taksim -Kabataş ) gelip gidiyormuşuz !  Tavafla  ( 7 şavt)  hacı olunuyor yanlış bilmiyorsam.. Ama  Taksim- Kabataş arasında kaç kere gidip gelmekle ne olunuyor işte bu meçhul..Zaten o şaşkınlıkla ışık hızıyla inip, karşı tarafa koşturuyorum hemen..
Ya ben hayatımda ilk kez duyuyorum füniküleri.. İzmir'de vardı da ben mi öğrenmedim sanki. Adını söylemek bile zor, " mini mini birler"  deseler daha mantıklı.. Ya da benim gibi köyden indim şehire durumuna düşenler için, "iki durak arası gelip giden, ne uzayan ne de kısalan ulaşım aracı " bile denebilir..
Hayır istanbul seni yenmeye geldim gibi bir iddiam da olmadı ki benim...Ne diye beni aptal bi duruma soktu anlamadım...Dedim dava açayım, vakit kaybı nedeniyle maddi, aptal  duruma düştüğüm için de manevi tazminat talep edeyim ..Vazgeçtim, neme lazım şeytana pabucunu ters giydiren bir avukata denk gelirim de, şak diye "aptal" raporu dayar  suratıma..
Evdekilere anlatıyorum, saflığıma gülmekten ölüyorlar.. Tabi ben de...
Böylelikle ana fikirsiz bir yazının daha sonuna geldik efendim.. Sakın ola ki, okuyup, " Telve de ne safmış " demeyiniz rica ederim :))

......

Gittiğinde biter mi zannediyorsun ,
Ben ruhunu özgür bırakmadan...
Ruhun özgür kalır mı zannediyorsun,
Seni yürekten  affetmeden...?

UNUTUR MUYUZ ?

Söylenecek çok şey var aslında..
Boğazda düğümlenen,
İçteki isyanı,
Öfkeyi,
Nefreti,
Çaresizliği anlatır mı bilmem..
Ama dolu dolu bağırmak istiyorum..
Bir çok insanın içi yandı,
Bir çok eve ateş düştü..
Ateş sadece düştüğü yeri yakmadı..
Hepimizin canı yandı..
Söylenenden daha çok kaybımız...
Ama sadece " insan " kaybetmedik..
İnancımızı kaybettik
Umudumuzu kaybettik..
Milli iradenin varlığı şüpheli,
Milli birlik beraberlik şüpheli,
Mossad, CIA bizim içimizi MİT den nasıl daha iyi biliyor, şüpheli,
İstihbarat zaafiyeti var mı ?, şüpheli,
Aslında şüphe falan yok ortada, her şey gün gibi ortada..
Ama medyaya yasak getir, istediğin bilgiyi servis et,
Unuturuz biz,
Kendimizi oyalayacak bir şeyler buluruz nasılsa,
Biz unuturuz..
Unutulur mu gerçekten,
Sanmam,
Bu kez unutmaya fırsatımız olmayacak gibi..
Daha çok  karışacak ortalık,
Bakalım daha nerelere sürükleyecekler bizi..
Ne zaman , nasıl, nereye adım atacağımıza  "biz" karar vermediğimiz, veremediğimiz sürece
Daha çok ateş düşer bu yüreklere...

KAFAM DEĞİL, KAVRAMLAR KARIŞIK..

 

Sonu gelmeyecek..
Ya da gelecek ama zaten "son" gelmiş olacak..

Bildiklerimi unutmalıyım..
Unutmamak için  hep uyanık olma zamanı.

Her şeye baştan başlamak...   imkansız..
Yeni başlangıçlar gerek..

Güvenemezsin hiç kimseye..
Bir omuza güvenle yaslanma ihtiyacı...

Senden  öğrenmek istediklerim var..
Hiç bir şey bilmediğini anladım..

Seninle olmak huzur verici gibi..
İçindeki  fırtınaları nasıl bastırdığını  görüyorum..

Uzak durmak  şart..
Yakınlık istiyorum..Biraz daha, biraz daha...

YAŞATMAYI BİLEMEDİYSEN, BİTİRMEYİ BİL...

Kim kalmış ki sonsuza kadar..

Herkes bir gün gidecek..

Gidenin yerine yenisi gelecek..

O yenisi de  vakti geldiğinde terkedecek..

Biliyoruz..

Ama kabullenemiyoruz.

Çünkü itirazımız gidene değil,,

Gidişe değil...

Gidiş  şekline, tarzına...

İster arkadaşlık, ister dostluk, ister evlilik, ister sevda birlikteliği olsun..

Başta güzel şeyler şeyler yakalanmış, ortak noktalar bulunmuş ki bir zemine oturmuş..

Beraber zaman geçirilmiş, gülünüp eğlenilmiş, dertleşilmiş, kavga edilmiş, küsülmüş, barışılmış...

Bunlar yapılırken de kalp kırılmış bazen..

Can yakılmış..

Sınırlar aşılmış..

Ama illa ki güzel şeyler de yaşanmış..

Paylaşılmış..

işte bu güzel günlerin hatırına, karşıdakine duyulan sevgi / saygı adına, ayrılmayı  bilmeli insan..

Hoyratça, kırıp dökerek değil,

Soru işareti bırakarak değil,

Kanayan bir yarayla hiç değil...

İnsanca başlayan, insanca bitmeli..

Giderken kalp kırmak yerine, kırılanlar tamir edilmeli..

Öyle bir gitmeli ki,

Öyle bir bitirmeli ki,

Giden de kalan da , kapının hep açık olduğunu bilmeli..

En azından ihtiyaç duyulduğunda, karşılaşıldığında, özlenildiğinde, hatıra geldiğinde selam verebilmeli..

İki çift kelam edebilmeli...
Öyle bir gitmeli ki,
 Küçük düşmeden, küçük düşürmeden

Yiğidin hakkını teslim etmekten çekinmeden,

İyilikleri, güzellikleri görmezden gelmeden,

Bitirmeli..

 Sırlar ortaya dökülmemeli,

Arkadan atıp tutmamalı,

Kimsenin kimsede ne aklı kalmalı, ne de  hakkı...

ŞİMGİ GELSEN NE FARKEDECEK..

Sana doğru koşmam için, yeterliydi yüzünü bana dönmen ..
Gerek yoktu konuşmana,  ben  söylerdim dinlesen..
Şimdi
Ne yana dönsen beni arıyorsun
Baktığın her yerde beni görüyorsun,
Biliyorum
Ama sevinemiyorum..
Ben senden gideli
Çok oldu be  sevgili...

........

  

Kendimi aramakla öylesine meşgulüm ki , yokluğunu farketmiyorum bile....
Ahh  bir de ara sıra içimde bir yerler sızlamasa....
Hayatıma dokunup gittiğini bile hatırlamayacağım...

"AHH"

ruhumu seninle özgürleştirmek isterken,
sana tutsak kalacağımı bilemedim...
şimdi
tıpkı bu kuşlar gibi uçmak istiyorum..
ya sana doğru kanat çırpmak,
ya da senden kaçmak...

MİM...MİM..MİM...

Nesli tükendi zannedip, mim olayını unutmuşken, mimlenmişim..
Tamam mimler güzel oluyor olmasına da bu mim beni aşar..
Konu çocukken oynadığımız oyunlar..Pe hito  tarafından mimlenmişim.
Ama ben hayatı tersten yaşayan bir insanım.. Şu an oynadığınız oyunlar olsaydı, daha çok oyun yazardım kesin :))
Hımmm düşünmem lazım..Ben öyle sokakta oyun oynayan bi çocuk değildim ki..Çok nadirdir , ama okulda, pikniklerde bir de yaz tatillerinde köye gittiğimizde oynadığım oyunlar var aklımda..
Yağ satarım bal satarım,  istop, yakantop ( yakartop mu yoksa ?) saklambaç malum,  bir de ip atlama...
Yüzük saklama oynardık ninemle..3-4 fincan olur,  ters çevrilir, birinin içinde yüzük saklanır..Hızlıca karıştırılan fincanlardan yüzüklü olanı bulan kazanır...
Benim en çok keyif aldığım oyun ise, 5 taş, 40 taş... Olsa da oynasak :)
Biliyorum pek keyifli bir mim olmadı..
Umarım mimlediklerim hoş şeyler yazar :))
Pabuç, nefes, budeliçocuk...
Her mimde olduğu gibi, adlarını anmadan geçemiyeceğim Uçurum Çiçeği ve Cem, azadedir :)))

KİMSİN SEN...

 

Seni nereye koysam bilemedim..
Acaba yerini bilememekten mi, yoksa hiç bir yeri sana layık  bulamamaktan mı..
Değil, değil..
Senin kim olduğunu bilmiyorum ki sana  yer hasredeyim..
Sana kondurulacak en güzel sıfattı belki " bir bilinmeyen"..
Oysa  iyi bir dost gibiydin.. iyi bir yoldaş..yol arkadaşı..
Mazide bir sancı olmayı seçtin..
Yazık ettin.....

YANILSAMA..

 

Bir insan tanıyorsun..
İlk izlenimin çok da güzel oluyor..
Sana sunduğu, göz önüne serdiği  yönüyle hayranlığın tavan yapıyor..
Sonra..
Günlerden bir gün, öyle bir şey söylüyor ya da yapıyor ki,
Aklın hayalin duruyor..
Nasıl bu kadar yanıldım diyorsun..
İnsanın gözü bu kadar mı kör olur ?
Ben bu insanlar hakkında ne zaman yanılmayı bırakıp doğru teşhislerde bulunacağım ?
İşte tam o anda düşünmeye başlıyorsun..
Hata sende değil..
Tekamülü bir noktada ele alıp, diğer hususları atlayan zihniyette..
Bir tarafını geliştirip, kalanını güdük bırakanda suç..
Çok güzel şiir okuyan birinin duygusal derinliği olduğunu düşünmen senin suçun değil...
Güzel yazılar yazanın, insan ilişkilerinde   çuvallaması da senin  hatan değil...
Belirli bir mevkiye gelmiş, yaşı kemale ermiş bir insanın  hala ben merkezli yaşaması,
Koca şirketi idare edenin, maaşını kullanmakta  beceriksiz olması,
İyi bir baba / eş  olanın , iyi bir evlat/ arkadaş olamaması ve bunu görmemen  onun noksanlığından kaynaklanıyor..
Dışarıdan bakımlı / iyi giyimli / eli yüzü düzgün birinin evinde oturacak  yer bulamaman    senin pimpirikliğinden değil...
Elbette ki insanoğlunun bazı konularda yeteneği, diğerlerinden üstünlüğü olacak, olabilir...
Her açıdan kendisini yetiştirmesini, her alanda iyi olmasını bekleyemeyiz..
Kimseyi böyle bir şeyle zorunlu tutamayız...
Ama uçurum da olmasın be kardeşim..

AKLIMI SEVEYİM...

Kim ve ne olursa olsun...
Konum, yaş, eğitim, tecrübe farketmiyor..
Herkes kendi aklını beğeniyor..
Ama  nasıl bir hayat istersin deseler,
Nedense, genellikle başkasının hayatına özeniliyor..
İşte burda çarpık bir durum var...

........

  

En çok hangi yönünü seviyorsun deseler,  her  defasında cevabım farklı olurdu eminim.Yok öyle   beğenilesi bir yanım olduğundan değil elbette. Ana göre değişiyor insanın halet_i ruhiyesi..(içinden çıkılmayacak hal almaya başladı gibime geliyor ..)
Yani demem o ki, bunu seviyorum ben..
Normal değil belki..
Bu dalgalanmaları, sancıları....
Tıpkı bir tohumun çatlaması gibi..
Zor oluyor, acı veriyor, olmadı huzursuz ediyor..
Lakin illa ki, güzel bir netice veriyor..
Emin olmadığım, sadece hissettiğim bir şeyi  hiç zorlanmadan, uğraşmadan  öğreniverdim..
Aleyhime gibiydi zahiren..
Ama , perdenin arkasındaki görmek lazım değil mi ?
Şimdi.... sanki hafifledi ruhum, özgür kaldı biraz daha.
Sabah belki  farklı düşüneceğim..
Bu dinginlikten eser kalmayacak belki...
Ne gam..
"Bu da geçer Ya Hu"  deriz, olur biter..
:))

.......

Hoşuma gitmeyen bişeyler var..
Ne olduğunu tam olarak bilmiyorum..
Bu blogu neden açtım?
İçimden geçenleri yazmak için..
Yazabiliyor muyum ?
Hayır..
Peki bu blog hangi kategoriye giriyor?
Hiç bir yere...:))
İyisi mi ben  en kısa zamanda bi yemek tarifi yazayım da, tam olsun..

.......

 

Ne aradığımı biliyor muyum ?

Biliyorum..

Nerde bulacağımı biliyor muyum ?

Biliyorum..

O  azim, o kararlılık bende var mı ?

Var...

O halde sorun yok...

Düşünme, düş yola...

GİTTİN Mİ GERÇEKTEN....

- Benim nazımı çeker misin?
-Çekerim....Çekiyorum da zaten....

ASLINDA AYRILIK DA YOKTUR...

Özür dilerim...

Lütfen beni affet..

Teşekkür ederim...

Seni seviyorum...

                                                                       

"Gerçek AŞK'ı nasıl ayırt ederiz bilir misiniz ?
İnsanın zihnini, kalbini yormaz ve kesinlikle zarar vermez. Hatta gerçek sevgili, düştüğünde , sen talep etmeden elinden tutup kaldırır. Seni sarıp kavrar. Bunun konuşulmasına bile ihtiyaç kalmaz. Kalbinde nedensiz acı oluşturmaz ve başka bir sebepten oluşsa bile, onu seninle beraber eritir. Yani senin tekrar ışığa dönmene yardımcı olur.."

Kişisel gelişim kitaplarına ben de merak sarmıştım bir ara. Ama sonra  nedendir bilinmez, uzak durdum hep..Ve soğuk.. İnsan kendini tanımalıydı önce. Kendi kapasitesini, neyi yapıp neyi yapmayacağını  da kendi belirlemeliydi. Nasılsa kişiliklerimiz, değer yargılarımız, birikimlerimiz ve hayat tecrübelerimiz bir birinden çok farklıysa, elbette hayatta takip edeceğimiz yollar da bir birine benzeyemezdi ,kalıplaştırılamazdı.
Ancak bir arkadaşımla sohbet ederken,  konu "kök duygular, kök korkular" a gelip dayandığında  yeni okumaya başladığı  bir kitaptan bahsetti. " Aslında Ayrılık Da Yoktur"...  Yazarı, Seda  Diker..Hemen gidip aldım.Ancak okumaya başlamam çok uzun sürdü doğal olarak. Önce bir birimize ısınma evresi geçirdik sanırım :))
Bu kitapla, kişisel gelişime bakış açım değişti veya değişmedi. Orası önemli değil. Önemli olan,  kitabın tamamını kabul etmesem de , ( mesela en çok takıldığım cümle "başımıza gelenlerden yüzde yüz biz sorumluyuz" bunu asla onaylayamam , kimse de onaylatamaz .. Başımıza gelen her olaydan sorumlu değiliz. Sorumluluğumuz, bununla başedememe, çıkış yolu bulamama ve bizi üzmesine izin vermeyle sınırlı olabilir ancak....) içinde anahtar cümlelerin olması.. Başkasının ilgisini çekmeyen bir cümle sizin için hayati önem taşıyabiliyor. Ben bu kitabı önyargılarımdan sıyrılarak okudum. Belki de beklentilerimin fazla olması bir çırpıda okumamı sağladı. Lakin, okurken , başta dilini ve olay örgüsünü çok basit bulmadım da değil. Hatta bazı bölümlerde bu kadarı da saçma diye düşündüğüm de oldu.
Kitabı az önce bitirdim.. ve dedim ki, hayatta herşey değerlidir.. her varlığın, her insanın mutlaka bize kattığı bir değer, gösterdiği bir öğreti vardır. Eğer bunu anlayamıyorsak, doğru bakamıyor ya da doğru irdeleyemiyoruzdur gördüklerimizi..
Kök duygu dediğimiz 3-4 yaşlarından bu yana getirdiğimiz değersiz hissetme, sevilmediğine ve iyi bir şeyi hak etmediğine inanma gibi duygulardır.. Çocuk 0-6 , belki de 0-4 yaş aralığında, anne- babadan yeteri kadar sevgi, saygı,  ilgi görmediyse, güven aşılanmadıysa  kök korkuları oluşacaktır.Kişi yetişkin olunca da hayatını bu kök duygular  yönlendirecektir. İşte bu kitabın amacı, her insanda bulunması kuvvetle muhtemel olan kök korku ve duyguların tesbit edilmesi, ortaya çıkartılması ve bunların izale edilmesinin yollarını gösteriyor. Bunun için de, kişinin iç dünyasına eleştirel gözle bakması, acı çekmeme adına, kendini kandırmaktan vazgeçmesi  şart. Bir insanla yaşanan ilişkinin en güzel yanı,  kendinizi tanımanıza yardımcı olmasıdır.
Kök korkuları ve duyguları çok da hafife almamak lazım. İç Hastalıkları Uzmanı Dr. Erkan Sarıyıldız 'ın dediğine göre , kalp, tiroid, mide, barsak ve iskelet hastalıkları gibi tıbbi sorunlar, çocukluktan getirilen kök duygulardan kaynaklanıyor. . Sevilmeye layık olmadığını düşünme ve değersiz hissetme gibi kök duygular, enerji bedeninde karanlık bir nokta oluşturarak hastalıklara yol açıyor.Aslında bu konuda yazılabilecek çok şey var. Ancak haddinden fazla uzun olduğunu düşünerek, burada kesiyorum. merak edenler zaten doğru kaynaklardan bilgi edinecektir. Amacım bir konuda bilgi vermek değil, ilgi duyanları araştırmaya sevketmek olabilir sadece.:))
Kitabı okumanızı tavsiye ederim.. İşte benim hoşuma giden  satırlardan seçmeler..her ne kadar yazarı bir kadın olsa ve genelde kadın gözüyle bakmış gibi dursa da, ben insan olarak ele aldım......

- Sevgi naziktir.Yumuşaktır..Biz sevgiyi sadece bir duyguymuş gibi algılar, hatta zaman zaman küçümseriz. Oysa gerçek sevgi canlı bir varlık gibidir. Derinlemesine dokunur, okşar, besler, verir.....O, dışardan içimize almaya çalıştığımız bir şey değil, içimizde var oaln ve dışa doğru akan br var oluş şeklidir... ( s.13)
-Ego , olumsuz duyguları sever. Onlardan beslenir.
 sevgi doyurucudur...(s.15)
-Kadınlar daha derin  ve maneviyat ağırlıklıdır, erkekler ise daha enerjik ve maddiyat ağırlıklı  yaratılmışlardır.  (s.29)
- Bir erkeğin gücü, kendi kadınıyla doğru şekilde birleşebilmesi ve onu ruhen ve bedenen doyurabilmesinden geçiyordu.
  Erkeğini seven ve doymuş bir kadının , dünyayı yerinden oynatabilecek potansiyeli olduğunu unutuyorlardı....(s.35)
- Ya kadınlar ? Nesiller boyu yasaklanmış, bastırılmış dişiliklerini var etmenin, ortaya koymanın yolunu bulmaya çalışırken en tahsilli, en akıllı ve başarılı olanlar bile ilişkiler söz konusu olduğunda  tökezlemeye başlamışlardı...Erkeğe parasal anlamda bağımlı olmamak, duygusal anlamda bağımlı olmayacağı anlamına gelmiyordu ki...(s.41)
- İlişkilerde kafamız öyle karıştı ki artık " bu işin doğrusu budur ! " diyecek bir bilgi kalmadı. merkezimizi, inançlarımızı, en önemlisi toplumsal değerlerimizi kaybettik. (s.42)
- Senin hayatında kimse kalamaz. anlıyor musun beni ? Hiç kimse kalamaz. Çünkü n başta sen yoksun..(s.50)
- Eğer aşk hayatınızda tekrar eden problemler yaşıyorsanız , ilk bakmanız gereken yer yine bilinçaltınız ve orada kayıtlı olan derin duygularla olumsuz inanç kalıplarıdır. (s.53)
- Dişi erkeğin doğrularını bilmeye ihtiyaç duyar. Bunu talep eder. Doğrular , her yaptığının hesabını vermek değildir. Sadece kalbindeki gerçek duyguları, ilişki hakkındaki gerçek düşüncelerini, hatta verdiği sözlerin gerçeği saptırmadan , yalan söylemeden tutulmasını gerektirir. ...(s.138)
- Birine kabul vermek, onu değiştirmeye çalışmadan sevmektir. (s.156)
- I open my heart to you.....(kalbimi sana açıyorum ) (s.163)
- Aslında kendinizi kötü hissetmenizin sebebi başkalarının davranışı değil, kendi içinizde tetiklenen değersizlik duygunuzdur . (s.173)
- Sevdiğiniz kişide, başkalarının fark edemeyeceği  özellikleri yakalayarak onları söylemelisiniz. Ki, sizin onu ne kadar derinden görebildiğinizi anlasın. Sizi ta içinde,  derinlerinde hissedebilsin......Takdir edebilmek sizin özgüveninizi karşı tarafa sağlam bir şekilde hissettirirken, aynı zamanda  sevdiğiniz kişinin pozitif yanlarına odaklanabilmenizi ve bu sayede  yargılamaktan uzak kalmanızı sağlar. (s.196)
-Başınıza gelen bir durumun içinden nasıl çıkacağınızı  duygularınızı yönetim biçiminiz belirler.( s.207)
-Eğer acıyı anlamlandırabilirseniz, yani neden acı çektiğinizi tam olarak keşfeder ve o acının ardındaki kilidi çözerseniz, içinden yürüyüp geçmek sadece iki saatinizi alabilir. (s.211)
-Duygusal borç, İlah adalet tarafından er ya da geç ödettirilir.Bu sadece erkek için değil, kadın için de geçerlidir. (s. 247)
- Göreviniz onu, kendi mutsuzluğunuz pahasına mutlu edebilmek değil, sadece gerçekleri anlamasını sağlamaktır.(s.248)
-Çözüm getiremediğiniz hiç bir sorunu ya da eksiği " eleştirel" bir dille söylememlisiniz.bunun kimseye faydas olmuyor. (s.275)
-Başkalarıyla ne yaptığı değil, benimleyken ne yapmadığı problemdir. (s.277)
-Yanından ayrılmasını istemediklerin gittiğinde, onlara mani olma. Unutma, giden gitmek istediğinde, senden götüreceği tek şey  SEVGİN olsun ki, tekrar sana dönmek istediğinde, görmeyi istediğin gibi başı dik olsun. senin kadar önemli ve değerli olsun .(s.279)
- Kimdi doğru kişi? Korkular temizlenene kadar, egomuzun sesini dinlemekten vazgeçene kadar, sadece fiziksel şartlarla seçtiklerimizdi doğru kişi......Oysa kalbimizin sesini dinlemeyi, onunla seçim yapmayı unutmuştuk..(s.340)
-Olur , sen sevme beni....Ben beklentisiz sevmeyi öğrendim.
Bu yol , sevilmenin hazzından büyükmüş...(s.363)
- Kadının  (insanın ) özgürlüğü, mutluluğunu sadece kendi ellerinde tutmasıdır.Başkalarının gelmesine, görmesine, iki dudağının arasında çıkanlara değil... 
Sevmek, özgür bırakmaktır....( s.364)
- Neydi o öyle, iyi ve güvenli ilişkiler durağan, sıkıcı, monoton olacaktı. hazdan ve tutkudan yoksun. O nedenle hep orijinal sandığım  ama ruhen bozuk tiplere tutldum..(s.371)

İyi okumalar :))

......

Tüyleri kesilince bişeye benzemedi zaten..
Bi de her fısatta  dışarı kaçtığı için pire dolmuş...
gel de kucağına alıp sev şimdi..

bunlar tüyleri tam uzamadan önceki hali..

Çok tipsiz ya....))

zavallım üşümüş petekten medet umuyor ))

........

Seni niye vazgeçemeyecek kadar çok sevdiğimi anladım...
Kendimi  "özel"  hissettiren tek insandın sen...
Ama bil ki, öyle olmasa da severdim seni...

ROL MODEL...

 

Bazen kendimi ana muhalefet gibi hissediyorum. Ya bende bir anormallik var, ya da insanlar sorgulamadan, düşünmeden bazı sözleri söyleyip geçiyorlar..
Neyse, konumuza dönelim..
Rol modelin sözlük anlamı, örnek alınan kişi demek..
Özellikle çocukların ve gençliğe adım atanların, hatta daha da geniş kapsamlı düşünürsek, insanların  kendilerine örnek aldığı kişi...
Aslında olması gereken, aslolan,  tüm insanların rol model olması.. Buna uygun davranış tarzı benimsemeleri. Hayatlarını örnek bir insan gibi idame etmeleri.. Tabi ki olmayanları suçlama hakkımız, hesaba çekme yetkimiz olamaz. Burada herkes kendinden sorumludur diyoruz. Sanatçılar, toplumun ileri gelenleri rol model olmak zorunda mı, bunu da konunun dışında tutuyoruz.
Benim asıl derdim anne- babanın rol model olması..
Nette gezinirken, bir habere rastladım.
Eğitimci yazar falanca filan diyor ki,  televizyonda dizi seyreden ebeveynin, çocuğuna " ders çalış " deme hakkı yoktur . Hani ders çalış diyebileceğim bir çocuğum yok , ama mantığıma vurduğumda, tecrübelerimi gözden geçirdiğimde  " ne münasebet" diyorum.. Bir insanın çocuğu varsa, ona model olma yükümlülüğü, doğru, dürüst, insancıl, yardımsever, paylaşımcı ....... olma gibi değerleri kapsar. Ne yani çocukla oturup çocukla mı kalkmak lazım. Saat 9 da uyuması gerekiyor diye, erkenden uyumak mı lazım...
Rol model olma,   ebeveyn için, çocuğunu hayata  hazırlama  noktalarında geçerli olan bir durumdur bana  göre. Bu nedenle  çocuğun yapması gerekenleri, sorumluluklarını yerine getirmede, onunla aynı davranış tarzı içine girmenin, mantıksız, mesnetsiz olduğunu düşünüyorum. Mesela çocuk  ders çalışması gerektiğini,  kendisine ait birincil sorumluluğun  bu olduğunu   mantığına yerleştirmek zorunda. Kişilerin  yere ve zamana göre  yükümlülükleri olduğunu idrak etmeli ki,  siz onun yapması gerekenleri beraber omuzlarken, sizin yaptıklarınızı da  o yapmaya kalkmasın.
En önemlisi de,  çevremden de gözlemlediğim kadarıyla,  bu anlayıştaki rol model olmanın ebeveyn- çocuk ilişkisine zarar verdiğini düşünmekteyim. Zira  anne- babası ile aynı davranış kalıpları içinde olan çocuk, konum farklılığını tam anlayamamakta ve bu durum arada olması gereken  saygı ve  otoritede ciddi boşluklara sebebiyet vermekte. Tabi ki çocuk üzerinde baskı kurmaktan bahsetmiyorum. Özgüvenin gelişmesi ve kişiliğin oluşması açısından, çocuğun da birey olduğu unutulmamalı.  Ama bu demek değildir ki,  çocuk- anne- baba  eşittir. Elbette ki çocuğa sevgi verildiği kadar, arada saygının ve hürmetin de olması gerekir.
Neyse, konuya burada son vermek zorundayım. İzlediğim tek dizi Seksenler başladı,   tavsiye ederim. Zira çok güzel bir dizi, diyim ben size   :))

........

Ne garip bir gündü..
Çok şey düşündüm, konuştum, kritik bir noktayı çözdüm kendimle ilgili..
 ( Nokta dediğime bakmayın...Benim için  yerçekiminin bulunması kadar mühim...)
ve günü içimi cız eden iki düşünceyle kapatıyorum..
acıtan ya da..
ne kadar kafa yorduysam, yok, bellekten çıkmadı bişey..
çok zorladım kendimi..ama çocukluğuma ait, bana ait ne bir oyuncak geldi aklıma,
ne de tüm ailenin birlikte olduğu keyifle, güle eğlene geçen bir an...
çok yazık be..

........

Narindi..
kırılgandı..
buz dağına çarptığını anlayamadı..
koruyamadı
kollayamadı
tamir olmak istedi
daha beter yara aldı
tek kanadı vardı
uçmak, kanatlanmak istedi
onu da kırdı
kırıldı
yıprandı
yanlış yerde
yanlış mecralarda dolaştığını çok geç anladı
kendi gölgesinden bile sakınması gerekirken
gün yüzüne çıkması hataydı
şimdi içi sızlıyor
yüreğindeki ateş  ruhunu kavuruyor...
ne zor gerçekle yüzleşmek
çıkışın olmadığını bilmek
vaz geçti
en güvenli yeri kuyusu
guyucadısı artık kendinden bile saklanıyor..

BELİRSİZLİK BAZEN KÖTÜDEN HALLİCEDİR :)

 

yok gibi,
var gibi,
hiç gelmemiş gibi,
asla gitmeyecek gibi,
her şey gibi, hiç bir şey gibi..
gitmek ister gibi, kalmak ister gibi...
kafası  çok karışık gibi,  tıpkı benim gibi..

KİMSE DUYMASIN, SUS....

  

Yaralı bi kuş gibisin ya hani...

Gönlün kırık,

Gözlerinde hüzün..

İçinde hayata karşı bir sitem...

Garip bir boşluktasın..

Sığınak arar gibisin..

Tamir olmak istiyorsun,

İçindeki   acıyı dindirmek..

Belki başını bir omza koyup doyasıya ağlamak..

Yeniden arınıncaya kadar,

Kanatlanıp uçuncaya kadar..

Dizlerine derman, gözlerine fer  geri dönünceye kadar..

Gönlü geniş biri genişletsin gönlünü istiyorsun..

Yeniden güvenmek insanlara

Ve tutunmak hayata...

Sen olmak yeniden..

O eski iyi, güçlü sen...

Kaybettiğin ne varsa geri almak istiyorsun ya..

Ruhun hafiflesin,

Yüzün gülsün istiyorsun..

Sakın kimselere belli etme..

Bilmesinler,

Anlamasınlar..

Bir yara da onlar açmasınlar..

Sus...

Köşene çekil..

Ne varsa kendinden var..

Sensin kendine  en büyük yar..

İnsanlar  senden beter derde düçar..

Farkederlerse yaralarını,  tuz basarlar.

Sus

Duymasınlar

GARİPÇE / 3. KÖPRÜ / KUŞLAR..

Pazar günü..Yağmur çiseliyor hafiften. Garipçe Köyü hedefimiz. Aslında bundan 4-5 yıl önce Koç Üniversitesi'ne kadar gitmiş, ilerisine geçmemiştim. İstanbul'un  bu tarafını görmemiştim daha doğrusu. Ama o zamanlar bayılmştım o yeşilliğe.
Muhteşem boğaz manzarası eşliğinde yolumuza devam ederken,  seyir tepesi  her halde burası, birçok araba kenara park etmiş deyip, biz de durduk.. Boğaza tepeden bakma hayaliyle. İyi ki de durmuşuz. Fotoğraf çeke çeke ilerlerken, 5-6 kişi kenarda durmuş, teleskop benzeri bir cihazla kah gökyüzünü seyrediyor, kah konuşuyorlar.. Sorduğumuzda kuşları beklediklerini söylediler. Kuş sürüsü geçecekmiş az sonra. Onlar da kuş gözlemcisiymiş.

  

Biz sorular sordukça, konuyla ilgilendiğimizi anlayan orta yaşı biraz geçmiş  kibar bir bey başladı anlatmaya..Kuş gözlemcisi olmak, oldukça sabır isteyen bir işmiş. Ne zaman geçecekleri belli değil zira. Ayrıca, İstanbulda hava günlük güneşlikken, burası buz keser, yollar donar, üşürsünüz diyor. Saatlerce beklemek sabır ister.  peki diyorum, siz her hangi bir yere, kuruma, üniversiteye bağlı mı çalışıyorsunuz? .. Hayır diyor,  ama bu iş sponsorsuz olmaz. Üniversite sponsor olur, bizden her hangi bir kuş türü hakkında bilgi ister. ne zaman burdan geçerler, sayıları, türleri, meteorolojik değişimlerde nasıl tavır sergilerler, onları araştırırız.

  

30 bin kuş türü varmış. Mesela leylekler, toprağın ısınmasını bekleyip, ne kadar yılan, kerkenkele varsa temizlermiş.
Baykuş yılda 1500 tarla faresi yermiş. Kerkenezler,  kerkentekeleri...
Buralarda domuz çok olur diyor. Onların leşleri akbaba ve karaçaylaklar tarafından temizlenmezse, bakteriler çoğalır, havaya suya karışır.
Arı şahinler, eşek arısıyla beslenirmiş. Herhangi bir leşten bir parça koparan arı şahin, bunu eşek arısının   görebilecğei bir yere koyar, o leşi yiyip karnını doyurunca, yuvasına gidene kadar takip edermiş. Daha sonra  eşek arısının yuvasının olduğu kısmı pençeleriyle eşeler, kovanla birlikte dışarı çıkartıp yermiş. Arı şahinin baş bölgesindeki tüyler çok sık olduğu için, arılar hiç bir şey yapamazmış.Eğer arı şahinler, eşek arılarının sayısını dengede tutmazsa, bal arılarıyla beslenen  eşek arıları çoğalacak ve  denge bozulacak.
En ilginç olan kuş türlerinden biri de ebabiller.. Tüm yaşamları havada geçer,  kolay kolay yere konmazlarmış. Yemeleri , içmeleri, çiftleşmeler hep havada.. Senede sadece 1,5- 2 ay  yumurtlama döneminde  yere konan bu hayvanlar, bu dönemde ormanlık alanlara ihtiyaç duyarlarmış.Ebabiller olmasa sivrisinekler çoğalır diyor, gönüllü rehberimiz..
başka ülkelerde, mesela Romanya'da kuşlar rahatsız olmasın diye trafik durur, onların yuva yaptıı alanlarda araba kullanamazsınız, yüksek sesle müzik dinleyemezsiniz, çünkü hayvanlara saygı duyarlar.. Ama biz şimdi bunca hayvanın yaşama  hakkını çiğneyip, buraya 3. köprüyü yapmaya çalışıyoruz diyor. mesele sadece ağaçların kesilmesi, doğanın mahvolması değil. Sadece kuşlar da değil, binlerce sincap, tırtıl, kelebek.... yuvasız kalacak, rahatsız olacak..
Peki diyorum, Koç Üniversitesi yakınızda, onlarla işbirliği yapıp sesinizi duyuramaz mısınız ?
Acı bir tebessüm beliriyor yüzünde, neden güldüğü anlıyorum tabi. Onlar bu üniversite kurulurken tam 200 bin (!)  ağaç kestiler diyor.. Kimi kime şikayet edeceğiz ki ? Kanım donuyor.. Dile kolay 2 değil, 20 değil 200 bin ağaç..
Asıl tehlike havaalanı da yapılanca ortaya çıkacakmış. Çünkü kuşlar kendilerini gördükleri ilk ışığa doğru atarlarmış.. Uçakların motoruna bir çok kuş çarpacak, ölecek, belki de uçağı düşürecek...
"Kuşlarımız ölmesin, uçaklarımız düşmesin..."
Bu kadar  bedel ödemeye değer mi ? Doğanın daha az zarar göreceği bir yer bulunamaz mı ? Bulunabilir elbette, ama rant paylaşımı sözkonusu ya, birilerinin cebi dolacak ya.. Çoktan hesaplar yapılmış, yerler tutulmıştur..Yazık çok yazık... Tamam ben de  insan olarak yaşadığım sürece çevreye zarar veriyorum. Kimyasal kullanıyorum bol bol,  hiç bir şey yapmıyorsam oksijen tüketiyorum.. Ama  "tüy dikmenin"  de alemi yok ki...

 Biz sordukça anlatıyor, büyük bir üzüntüyle..Aynı zamanda da umutla.. Bunları insanlara duyurun diyor..Hatta bizimle birlikte  anlatılanları dinleyen genç, sıkılmış olacak ki araya girip, " dürbünüzü alıp bakabilir miyim " diye soruyor.. Azıcık sitemle, " tamam bakarsın, acele etme, önce bunları bi dinle " diyor...

Anlatılanlardan aklımda kalanlar bunlar. Ama çok etkiledi beni. Bu muhteşem manzarayı seyrederken 3-5 yıl sonra  buraların ne hale geleceğini insanın muhayyilesi almıyor. Üzülüyorsunuz. Peki karşılığında ne yapıyoruz, koca bir hiç... Ünsiyet peydah ediyor bir süre sonra... İçinizdeki o cızlama geçiyor.. Bu kadar üzülürken , 2 saat sonra  mükellef bir masada buluyorsunuz işte kendinizi.. Müstahak...Bize her şey müstahak !!!

Garipçenin en güzel görüntülerinden biri bu bence... Hele o yamaçtaki eve bayıldım. Bu evde oturup, bir yanda ağaçlar, karşımda deniz, yaşamak isterdim. Ama imkansız.. Neden mi.. Hele bir köprü yapılsın, havaalanı kondurulsun bi yerlere, bakın bakalım bu manzaradan eser kalıyor mu ?

EVLİLİK AKDİ...

" Cidden anlamıyorum" dedi.."Siz kadınlar ne istiyorsunuz?"...
Benim bildiğim her kadının ne istediği farklıdır. Çünkü insanların öncelikleri farklı. Ve eminim ki, herkes istediği  neyse, bunu karşı tarafa mutlaka dili döndüğünce aktarıyordur..
İşte evlilik ya da birlikteliği güzel yapan, dört dörtlük insanların birbirini bulmaları değil,  insanların önceliğini bulmalarıdır.
" Bence evlilikler, 5 yılda bir yenilenen sözleşmeye tabi olmalı"...
Bu fikri Hülya Avşar da atmıştı ortaya..Ama olmaz, mantıklı değil.. Sen evlen, 2 sene sonra çocuk için işinden feragat et, doğur, büyüt.... Sözleşme yenileme zamanı hoppp kapı önündesin..Çocuk ne olacak o ayrı konu..
Ben diyorum ki, insanlar evlenmeden önce mutlaka ve mutlaka 2-3 aylık kursa tabi tutulsunlar, kurs sonunda kişilik testleri yapılsın, şiddet  bağımlısı mıdır, madde bağımlısı mıdır, sorumluluk sahibi midir.....ne menem şeyse ortaya çıksın..Durumun vehametine göre, kurs tekrarlansın, tedaviye yönlendirilsin...Hatta 5 yılda bir testler tekrarlansın..
Saçma demeyin..İşe başvurduğunuzda sabıka kaydı istenmiyor mu? En azından ehliyet almak istediğinizde.. Yani sizin  bir arabayı kumanda edebilmeniz için sicilinizin  temiz olması gerekirken, aileyi çekip çevirmeniz daha mı hafife alınır bişeydir ki bu fikir saçma olsun ? Arabanızı mutad aralıklarla muayeneye götürüyorsunuz,  kadın - erkek, ailenin  yapı taşı ise, onların da bakımdan, kontrolden geçmesi gerekmez mi ?
İşte o zaman boşanmalar azalacaktır, kadın şiddet görmeyecek ve canından olmayacaktır, bugünün mutsuz çocukları ,geleceğin problemli  insanları ortalıkta kol gezmeyecektir...Kadını, erkeği ile mutlu bir toplum istiyorsak,  ciddi önlemler almamız gerekir bence...

.....

Egosu yüksek insanlara dikkatle bakın...
Acaba hangi eksikliklerini bastırmaya çalışıyorlar ?.....

GİTME.....

                                                                        Oruç Aruoba

gitmek istiyorsun..

biliyorum..

ama  " gitme " diyorum..

umarım gitmezsin...

.......

Nasıl başarıyorsun ?
Hiçbir şeyimken,
Her şeyim olabilmeyi ?....

ORDAN, BURDAN ,ŞURDAN

 - Yarım bırakıp  kenara attığım, çoğunun nereye saklandığını bilemediğim kitaplar, el ele verip halay çekecek çoğunluğa ulaştılar.. Ekip kurup, düğünlerde  kiralık halay  çektirme işine girmeyi planlıyorum..

-Bir kaç gün önce Serdar Ortaç'ın  özür dilemesine şahit oldum haberlerde. ... "Yıllardır yok saydığımız Kürt kardeşlerimizden  özür diliyorum, umarım , hepimiz  pişman oluruz yaptıklarımızdan " diyordu.. Kusura bakmasın ben hiç kimseden özür dilemiyorum..Çünkü özür dilemeyi gerektirecek bir tutumum olmadı hiç bir zaman..Herkes kendi adına beyanda bulunsun. Ben insana insan olarak bakıyorum bu konuda. Bu nedenle bir katili, tecavüzcüyü, gaspçıyı, hırsızı....sırf Türk olduğu için Kürt, Alevi, Laz.... her ne ise onlardan üstün tutamam.. Tutmadım da.. Üstelik  en çok sevdiğim insanlar arasında Kürtler de vardı  (hele biri süper yemek yapar ) , Aleviler de.. Hatta halis muhlis Hristiyan / Fransız arkadaşım da var  . Haa derseniz ki PKK, yandaşı, sempatizanı, koruyanı, kollayanı ...İşte o zaman  olayın rengi kesinlikle değişir..

-Çilek horman kabul etmeyen tek meyve imiş.. Bunu duyunca çok şaşırdım. Oysa ben  o iştah kabartıcı çilekleri görünce   hormonlu deyip almazdım.. Yazık oldu  onca çileksiz günlerime :)

- Eminönü'nde balık ekmek yiyenlere sesleniyorum..İzmir'e gelip Güzelbahçe'de yemeyi deneyin. O yediğiniz ne bilmiyorum ama, balık ekmek olmadığı konusunda   mutabık kalacağımıza eminim..

SUSMA...

Söylediklerin,söylemek istediklerin olsun..

yüreğime dokunsun..

gizlediğin her kelime ve bastırdığın her cümle,

uzak kılar bizi birbirimize..

senin sözlerin, ab-ı hayatıdır gönlümün...

anla be gülüm..

sen susarsan ben ölürüm.

                                                                         uçurum çiçeği'me

 

.....

Uykuda geçirdiğim süre gittikçe azalıyor..
Bu gidişle ya uyumadan yaşamayı öğreneceğim,
ya da uykusuzluktan öleceğim.....

YETİŞKİNLERDE BİLGİSAYAR OYUNLARI BAĞIMLILIĞI..

  

Şimdi nereden çıktı bu diyeceksiniz.. Aslında bu yazı kendime. Çünkü ben de bilgisayarda oyun oynamayı seviyorum.
Efendim, tam 5 yıldır bilfiil  oyunus  oyuncusu ( bağımlısı demiyorum :)) olarak bir bakayım dedim.Nedendir hala bu yaşta çocuklar gibi oyun oynuyor olmam. Bende bir arıza mı vardır ? Yaşanmamış çocukluğun tezahürleri midir ?
Neyse ki bu konuda yalnız değilmişim. Zira  1 milyon insan oyun bağımlısıymış.
Ben diğer oyunları bilemem. Ama benim oynadığım kelime oyunu,  başta sadece kafayı boşaltmak, rahatlamak  için başlanmış olup, zamanla insanı  kuşatıveren, esir alan  bir oyun. hele ki hırslı biriyseniz.  Elbette çok faydası var. Hızlı karar verme yetisini geliştiriyor. Özellikle  10 sn. gibi kısa süreli oyunlar oynuyorsanız..
Kazanmanın keyfini yaşamak insanı ruhsal açıdan tatmin ediyor. Kazanmak  deyip geçmeyin.. Benim başta en büyük tutkum, kazanmaktan çok, benden daha tecrübeli ve iyi oyuncuları  alt etmekti. Bu nedenle " usta" diye nitelendirilen oyuncularla çok oynadım..
Ne zaman ki sıkıntım oldu, kendimi oyuna atarak  kafayı dağıtmaya çalıştım. Kendini yiyip bitirmekten iyidir bence..
İnsanları tanıyorsunuz. Kazandıklarında ya da kaybettiklerinde  verdiği tepkileri görüyorsunuz.  Sizden daha iyi bir oyuncuyu yenince, " salak, ortalamana bak da öyle gel" diyebiliyor, çıkıp gittiği için de cevap veremiyorsunuz. Sizden daha acemi birine yenilince,  " nasıl yaptın sen bu ortalamayı"  alayı ile karşılaşabiliyorsunuz..
İnsanların zaaflarını görüyorsunuz. Normal hayatında her hangi bir başarıyı elde edememiş, hayalini gerçekleştirememiş,  insanlarla iletişim kurmakta zorlanan asosyal tipler, orda kendilerine ait farklı bir hayal dünyası kurabiliyor.Adam teknisyen olduğu halde, mühendisim diyebiliyor. Biri kalkıp  hukukta hakimlik bölümünde okuyabiliyor mesela :) Yani, hiç hoşuna gitmeyen gerçek yaşam koşullarından sun'i olarak uzaklaşıp, kendisini mutlu eden  yeni bir alan, yeni bir kimlik oluşturabiliyor. Dış dünyanın sorunlarını, zorluklarını, içinden çıkamadığı durumları bir kenara itip , mutlu olduğu, yeni kimlik kazandığı bu dünyada,   sun'i bir hayat oluşturuyor kendine..
Elbette çok saygın ve değerli insanlar da.. Orada vakit geçirmenin ayarını, dozunu kaçırmadan.. Konuştuğum  kişilere " günde kaç saat oynarsınız, ortalama olarak " dediğimde, bazıları günde 1-2 saat derken, kimisi sadece hafta sonları oynadığını söyledi. amaç ise,  beyinsel olarak dinlenmek. Çünkü genel profile baktığınızda, eğitim düzeyi yüksek, çoğunluğun üniversite mezunu olduğu ,  elinizi sallasanız bir mühendise, doktora ya da avukata çarptığınız oyuncu kitlesi mevcut. Elbette ki hepsi böyle değil. Arada, az önce de dediğim gibi, özgüven problemi yaşayan, kendini değersiz ve beceriksiz hisseden, aile içinde sorunlar yaşayan, iletişim eksikliği olan  insanlar da mevcut.  İşte bu türdeki insanların oyuna bağımlı olması çok kolay.
Oyun bağımlısı hangi durumlarda söz konusu ?
Eğer oyun için normal hayata devam etmekte zorluk yaşanıyorsa, yeme-içme, uyuma, dinlenme , aile içi sorumlulukların ya da iletişimin sekteye uğraması sözkonusuysa bağımlılık başlamış demektir. Artık yemek bile angarya gelmeye başlar insana. Uyku saatlerinden fedakarlık edilir. Öfke patlamaları yaşanır. Kaybetmek sinir bozucu olmaya başlar. Arkadaşlardan uzaklaşılır. Dışarıya çıkmaya, çalışmaya üşenir olur insan..Dışarıya çıkıldıysa, akıl bilgisayardadır, hemen eve dönmenin yolları araştırılır. Evdekilerle iki kelam edemez olunur. Hatta İngiltere'de olduğu gibi, saatlerce oyun oynamaktan hayatını bile kaybedebilir insan..(olayın muhatabı 20 yaşında bir genç, aralıksız 12 saat oyun oynamaktan hayatını kaybetmiş.) İşi abartıp , oyunda yenildiği rakibini gerçek hayatta bulup, bıçaklayarak öldürenler de mevcut.
Oyun bağımlılığının sebepleri 3 ana başlık altında toplanmış;
-Sosyal
-Fiziksel
-Ruhsal
Sosyal sebepler  kısaca internet kullanımının yaygınlaşması, cep telefonu vasıtasıyla her an insanın elinin altında olması, kolay  ulaşılması olarak nitelendirilebilir. Karşılıklı iletişimin de mümkün olduğu oyunlarda bağımlılık daha kolay gerçekleşebiliyor.
Fiziksel sebepler, dopamin hormonu insanı mutlu eder. Oyun oynarken kazanılan her başarıda salgılandığı için, insan haz almaya başlar. Kendini mutlu etmek için de ister istemez, oyunun başına oturur.
Ruhsal sebeplere gelince, yapılan araştırmalar neticesinde, oyun bağımlısı olanların genelde özgüveni düşük, sosyal iletişim kurmakta zorlanan,  kendini değersiz hisseden insanlar olduğu  ortaya çıkmış. tabi ki  her bağımlıda bunların olması gerekmiyor. Oyundaki profil aracılığıyla gerçek hayatta dışa vurulmayan öfkenin   tezahürü ile rahatlama da sözkonusu olabiliyor. Ya da  cesaret ve girişimcilik, risk alma gibi eylemlerle insan kendisini daha rahat hissedebiliyor.
Eğer çevrede, ailede bu tür bağımlılar varsa ne yapılmalı ?
Bu konuda klinikler bile kurulmuş. Elbette ki bu yöntem, ileri seviyedeki bağımlılar için. Ama  başlangıç aşamasında olanlar için  yapılabilecekler  de mevcut. Birden oyundan uzaklaşmak , bağımlının hayatında büyük bir boşluk oluşturacağı için, bu pek mantıklı değil. Öncelikle, bağımlının istekli olması gerekiyor. İlk adım, bağımlılığa iten nedenlerin araştırılıp, bu problemlerin giderilmesi. Ardından kademeli uzaklaştırma gerekiyor. Bunun için yapılabilecek en güzel şey, yeni sosyal alanlar oluşturmak. Konser, sinema veya herhengi bir kursa gitmek gibi..Bağımlının spora yönlendirilmesi   en iyi sonuç veren aktivitelerden biri. Elbette ki bu arada eleştirmek kesinlikle  ve bir anda koparmaya çalışmak ters tepecektir..
Eer hala sorun devam ediyorsa da profesyonel desteğe başvurmak gerekiyor..