KENDİNDE KAL

Carpe diem...

Bir kucak dolusu iple geldim sana. Her yerinden uçlar fırlayan  bozuk bir yumakla.

İstedim ki tutalım uçlarından. İşe yaramazları, gereksizleri, karışıklığa sebep olanları beraber bulalım. Atalım fazlalıkları, can sıkanları. 

Düzeltelim, yola koyalım. Gönlümüz hoş olsun, yüzümüz aydınlansın, içimiz ferahlasın.

Biliyorum bendekinin benzeri sende de var. Belki daha fazlası, belki bir değil, birkaç renklisi ... 

Ben geldim sana. İçimi açayım istedim.

Açmaya da yeltendim aslında.

Kucağındakileri koy kenara, beni dinle istedim. 

Anda kal ..

Bende kal..

Dinle..

Duy..

Kucağım yeteri kadar dolu. İçim fazlasıyla karışık. 

Dur !!! 

Yapma!!!

Merak etme, seninkileri de çözeriz. Ama şimdi değil. Şu an değil. Gördün mü, seninkiler de girince işin içine, içinden çıkılmaz hale geldi işte.

Anda kal..

Bende kal..

Duy..

Dinle..

Önce içini sustur bir süreliğine. Beynim uğulduyor, sesler birbirine karışıyor. Kendini dinlerken beni duyamazsın. Duysan da anlamazsın.

Anda kal..

Bende kal..

Öğreniyorum yavaş yavaş. 

Kendimde kalmayı.

Kendimi duymayı.

Kendimi anlamayı.

Kendimden gitmemeyi.

Kimseye gitmemeyi.

Kimsenin dinlemediği yerde , kendimi dinlemeyi öğreniyorum.

Anda kal..

Kendinde kal..