Kendimi aramakla öylesine meşgulüm ki , yokluğunu farketmiyorum bile....
Ahh bir de ara sıra içimde bir yerler sızlamasa....
Hayatıma dokunup gittiğini bile hatırlamayacağım...
Bize dokunan insanlarda hep bir iz kalır. Ovalasak da geçiremeyiz. Ansızın bir sızı eşliğinde çıkana kadar fark bile edemeyiz onları. En kötüsü de ne biliyor musun. Daha en yakınımız olan kendimizi bile bulamamışken başkasına güvenmek işte tüm çelişki buradan başlıyor.
Öyle bencilim ki, kendimi bir an yalnız bırakmıyorum. :)
YanıtlaSilSanki kendimi tamamlamış gibi başkalarının derdine düşmüşüm. Yazık bana. Keşke bunun farkına varsam da, düşsem yine yollara.
Yokluklar değil mi bize kendimizi aratan? =(
YanıtlaSilAma geçmek bilmez o sızı
YanıtlaSil:/
İnsan kendini bulunca gerisi kolay..
YanıtlaSilAma nerede kaybolduğunu bilmesi lazım ki oradan başlasın aramaya..
o geçmiyor... geçtiğine dair rivayet var ama ben tecrübe edemedim...
YanıtlaSilBize dokunan insanlarda hep bir iz kalır. Ovalasak da geçiremeyiz. Ansızın bir sızı eşliğinde çıkana kadar fark bile edemeyiz onları. En kötüsü de ne biliyor musun. Daha en yakınımız olan kendimizi bile bulamamışken başkasına güvenmek işte tüm çelişki buradan başlıyor.
YanıtlaSilHarika anlatım...Çok güzel dile getirmişsin hissedilen hali...
YanıtlaSil