ÖNCE BEN..YA DA HİÇBİRİMİZ..

   Belki de doğrusu buydu diye geçiyor içimden, bildiğim tüm doğrular derin bir kuyuya teker teker atlarken üstelik...İntihar gibi görünüyordu her birinin gidişi..Belki de saklanmaktı niyetleri. Arkalarında hiç bir iz bırakmadan ve  hatta görgü şahidi.. Ama ben gördüm ..Yüzlerindeki  boş ifadelerden ürktüm önce, sonra  sorular bakışlarımı çekti aldı.  Ben miydim sebebi. Ben  yargılamadım ki... Hatta  sorguya bile çekmemiş, kendi hallerine bırakmıştım. Zira varılan her yargı eylem gerektirirdi.  Buna ne cesaretim vardı ne de yüzüm.. Kaç kez yarı yolda bırakmıştım ben onları. Her defasında bir önceki pişmanlığın verdiği kararlılıkla , bu defa olacak dedim. baş koydum dedim...... Ama  hantal ruhum kıpırdamama izin vermedi.....Korkaklığın diğer adı mı diğergamlık ?  Ne demişti dostun biri? Ne zaman dara düşsek sığınak ya da dal ararız tutunacak.. Kendimizi temize çekerek var etmek isteriz benliğimizi. Oysa bu sırta yeni yük bindirmektir. İtiraf et ve kurtul hadi..Doğruyu bulmada gösterdiğin  alicenaplığı,  bir kez daha sergile ve  hatalıyım de...Yap seçimini ki hayat bıraksın yakanı.. Kapat  o kuyuyu, izin verme doğruların ölümüne... Ya da at kendini oraya, hepsinden önce..