SÜRDÜRÜLEBİLİRLİK

Sanırım , Türkçeye yeni bir kavram kazandırmanın vakti geldi. Aslında ön ek de diyebiliriz. Yani uygun gördüğünüz kelimenin önüne koyabilirsiniz. 

"sürdürülebir"....

Yani, 

sürdürülebilir çevre

sürdürülebilir kalkınma

sürdürülebilir tarım

sürdürülebilir enerji....

Örnekleri çoğaltabiliriz ama gerek yok bence karmaşaya. 

Bu kavram dünyada yeni kullanılmaya başlanmış. 30 yıllık bir geçmişi var. Dünyada kullanılıyor da, Türkiye'de  bilen yok . En azından son günlerdeki gelişmeler bihaber olduğumuzu gösteriyor.

"Sürdürülebilirlik" ; ihtiyaçların, kaynakları doğru kullanarak, sonraki nesillerin de yararlanmasını tehlikeye atmadan giderilmesi. Yani  benim anladığım bu. Mirasyedi gibi doğayı talan etmeden, zarar vermeden, devamlılığı ve verimliliği göz önünde bulundurarak yaşamı idame ettirmektir sürdürülebilirlik. Gelecek kuşakların hakkından çalmadan, onlara insanla barışık, dengeli bir doğa bırakabilmektir.

Bu da atılan her adımda uzun vadeli düşünmeyi, ciddi araştırma yapmayı, işbirliğini gerektirir. Kısa vadede kazanç gibi görünen  projelerin uzun vadede neleri kaybettirebileceğinin hesap edilmesini gerekli kılar. 

İşin özü, doğanın, doğal güzelliklerin, toprağın veriminin, binlerce yıllık tarihi ve arkeolojik kültürün/ mirasın, suyun, havanın  sahibi değil, emanetçisiyiz .Kestiğimiz her ağaç,  yaktığımız ve sonradan üzerine bina diktiğimiz her orman iklim değişimlerine sebep oluyor. Deniz kıyılarına diktiğimiz her bina , tarım yapılan araziyi etkiliyor. Kullandığımız enerji kaynakları ( kömür vs.) havamızı kirletiyor. İnsan, elinin değdiği yeri mahvediyor ne yazık ki... Oysa, insan gibi yaşamak  ve bizden sonraki kuşakların  hayatını riske atmamak için bilinçlenmemiz ve  düzenlemeler yapmamız şart. 

Mesela, kıyıda, su ile toprağın buluştuğu çizgiden 100 metre (karaya doğru) geride bina yapabilirsiniz.  Geçenlerde bir konuda araştırma yaparken, bu mesafenin 10 metre olması yönünde çalışmalar  yapıldığına  rastlamıştım. Neyse kabul edilmemiş . 

Meclis bahçesindeki koruma altına alınmış olan caminin koruması kaldırılmış !!! Yani yıkılacak. İyi de, yapılan işlemin kanuna uygun olması, doğru olduğunu göstermez ki...Anıların, kültürel değerlerin, olaylara sahne olmuş mekanların, alanların ..... hepsinin gelecek kuşaklara aktarılması şart. Onlara karşı borcumuz bu bizim...

Hem tarım, hem hayvancılıkla uğraşan  dünyadaki ender ülkelerden biriyken,  geldiğimiz noktaya bir bakın...Buğdayımızı, etimizi dışarıdan ithal eder olduk. Bırakın sonraki kuşakları, kendi karnımızı doyuramıyoruz...

Ormanlık alanda, ağaçları keserek  , o sevimsiz binaları dikmeyi marifet sayıyoruz..Hem görüntü kirliliği, hem tabiatın katledilmesidir bu. 

İklim ve coğrafi açıdan  o kadar güzel memlekette yaşıyoruz ki... Toprağımız öylesine verimli ki...Eğer böyle devam edersek, sürdürülebilirliği her alanda devreye sokmazsak, bilinçlenmezsek,  rant peşinde koşmaktan vazgeçmezsek, çocuklarımıza  bırakacağımız tek miras, toprağı çorak, havası ve suyu kirli, ot bitmeyen, kuş ötmeyen bir vatan olacak.... 

Sevgiyle kalın....

...

Bürokrasi nasıl işliyor bilmiyorum.Çok bilgim yok ama merak da etmiyor değilim. Yani yukarıdakiler, tepedekiler, yönetenler bunca sorunla nasıl boğuşuyorlar? Gün geçtikçe artan , bir şekilde üstü örtülen, daha doğrusu örtülmeye çalışılan şiddet , tecavüz, işsizlik, çocuk kaçırma vs.  karşısında kimler nasıl bir çalışma yapıyor?  Mecliste verilen önergelere kimler "ne gerek var görüşmemize" diyerek itiraz ediyor, hangi akılla, hangi gerekçeyle bu itiraz? Sınav sistemi, eğitim sistemimiz, sağlık konusundaki aksaklıklar, binlerce üniversite mezunu gencin gelecek endişesi konusunda kimler konunun ehli olanlardan bir rapor hazırlamasını istiyor? yani var mı böyle birileri?

Bir kafede bize servis yapanın psikoloji mezunu olduğunu öğrendiğimde içim cız etti. Yetmedi , şu kız da elektrik mühendisi dediler.  Bu gençler ne diye kendi iş alanlarında çalışamıyor? 

Yukarıdakiler ne yapıyor bilmiyorum..

Yönetilenler Hale Soygazi yalan mı söylüyor, yoksa şöhret peşinde koşan birinin kurbanı mı merak ediyor. Haaa bir de Gülben Ergen meselesi var .Şu konular aydınlatılsa da  rahat bir nefes alsak !!!

Neyse, yine de ümitvar olmak lazım değil mi?

SINAVSIZ İKİNCİ ÜNİVERSİTE KAYITLARINDA YARIN SON GÜN....

Bu sadece bir hatırlatma yazısı.. Üniversite mezunları için sınavsız ikinci bir bölüm okuma imkanı yarın sona eriyor. Hatırlatmakta biraz geç kaldığımın farkındayım ama düşünenler için hala vakit var...

Netten ayrıntılı bilgi edinebilirsiniz. İkinci üniversiteye ilk kez başvuracak olanlardan, yine oturduğunuz yerden  edinebileceğiniz belgeler isteniyor ( mesela transkript, ben direkt öğrenci  işlerini arayıp, mailime göndermelerini istemiştim, sağ olsunlar anında bulup mail atmışlardı) 

Sosyoloji (ki benim favori bölümüm, herkese gözüm kapalı tavsiye ediyorum) felsefe,işletme, tarih, coğrafya, Türk Dili ve Edebiyatı bölümleri 4 yıllık...Ayrıca iki yıllık bölümleri de var. Auzef yani İstanbul Ünv., AÖF ve Atatürk üniversitelerinin sınavsız ikinci ünv.programları var. Mutlaka başka ünv.lerin de vardır ama en yaygın ve en çok öğrencisi olanları tercih etmenizi tavsiye ederim ki sınavlara bulunduğunuz ilde girebilesiniz.

İkinci kez başvuranlardan sadece harç isteniyor :)

Yarına kadar düşünen, ilgilenen olursa ,bildiğim ve elimden geldiği kadarıyla yardımcı olmaya çalışırım.

Sevgiler...

*** Auzef ( İstanbulÜnv. ) 'e  kayıt için istenen belgeler;

• “ASLI GİBİDİR” onaylı Diploma/Geçici Mezuniyet Belgesi (Noter veya mezun olunan fakülteden)
• 1 Adet Fotoğraf
• Nüfus Cüzdanı Fotokopisi

DÜNYA KAHVE GÜNÜ

10 günlük ev sahipliğim bugün itibariyle bitince ( misafirlerim gidince) sevgili arkadaşımın kahve  davetine nihayet icabet edebildim. Moskova gezisinden alınmış  fincanlardan hangisiyle içmek istediğimi sordu, mavi hayranlığıma rağmen siyahlı olanı seçtim. Kahve bahane, sohbet şahaneydi, her zamanki gibi. Eve döndükten sonra önce güzel , verimli sohbet için teşekkür babında, sonra da bugünün "kahve günü" olduğuna dair hatırlatma amaçlı iki mesaj aldım kendisinden..

Teeee 1983 'te Japonlar başlamışlar ilk kez kutlamaya... Amaç kahve sevgisini, kahve eşliğinde yapılan sohbetleri ve dostluğu paylaşmakmış. Sonra da 1 Ekim'e alınmış 2 sene önce. Artık evrenselleşen "Kahve Günü" 1 Kasım 'da kutlanmaya başlayacakmış...

Bize her gün bayram, her gün kahve günü..

Yeter ki sevdiğimiz insanlar, hoş sohbetler eşliğinde içelim kahvemizi. Gerçi sohbete çay eşlik eder, kahve yalnızların  tercihidir diyenler de var. 

Önemli mi ? Kahve ya da çay, yalnız veya dost meclisi, ayrılırken aklımızda, yüreğimizde  bi' şeyler olsun, sohbetten kazandığımız. Yeni kararlar, yeni fikirler, yeni ufuklar, yeni öğrenimler olsun... Yenilenerek çıkalım.

Ben bugün hepsini heybeme aldım da döndüm evime.

Hiç abarttığımı düşünmeyin. Sevgili Özden karşıma nadir çıkan/ çıkabilecek bir dost benim için.

Kahve de  toprak cezvede pişti ;)
Fincanı güzel, cezvesi özel, sohbeti şahane arkadaşımla biz kahvemizi içtik.
Sizin de "kahve günü"nüz kutlu olsun .
Sevgiler...

ÇALIŞAN KADIN ÖZGÜR MÜDÜR BEZGİN MİDİR?

Yüzyılın en büyük aldatmacası, en çok rağbet gören yalanı nedir deseler, hiç tereddütsüz  cevabım " çalışan kadının ekonomik özgürlüğü" olurdu. 

Başka ülkeleri bilmem, ama benim ülkemde çalışan kadın demek, sorumluluğu artan kadın demek. Kendi üzerindeki yükler gram azalmadan,  erkeğin yüküne ortak olan kadın demek...

Maaşını, alın terinin karşılığını , daha aldığı gün eşinin avuçlarına bırakan kadın demek...

İşteki sorunlara, yorgunluğa rağmen, evine geldiğinde oturup dinlenmeye vakit bulamadan, ilgi bekleyen çocukları, yemek isteyen eşi, yıkanması gereken çamaşırı .... arasında bunalan, bölünen, parçalara ayrılan kadın demek...

Sakın ola ki  çalışmaya karşı olduğum anlamı çıkmasın bu cümlelerden. Tam tersine ben kadının çalışmasından yanayım. Ama ekonomik özgürlük için değil.. kadının özgüven sahibi olması için hiç değil. Üretken olmak, duygusal ve ruhsal tatmin yaşamak için isteyen kadın çalışmalı diyorum. Tabi ki işin ekonomik yönü de var. Gittikçe zorlaşan hayat şartlarında yol arkadaşına destek olmak için de çalışabilir. Benim tasvip etmediğim ve şiddetle karşı çıktığım konu, pembe bir yalan uydurarak, cafcaflı sözler sarf ederek, zaten erkek egemen toplumumuzda  erkeğin rahatı için, kadının biraz daha ezilmesi... Çalışan hangi kadın kazandığı parayı istediği gibi harcama lüksüne sahip ki? 

Şunu diyebilirsiniz; kadın çalışırsa kendine güveni artar, erkeğe karşı daha dik ve güçlü durur, şiddete eğilimli,aksi,kaba, geçimsiz bir erkeği çekmez. Sevgi ve saygıdan yoksun bir evliliği , sırf  ekonomik sebepler yüzünden yürütmek zorunda kalmaz. İyi de, bu, okumamış, meslek sahibi olamamış, okusa ve meslek sahibi olsa da çalışmamayı tercih etmiş, belki de iş mi çocuk mu ikileminde çocuğunu seçip, kendi yetiştirmek istemiş kadınları  bütün bu saydığım durumlara mahkum etmez mi? Çalışmıyorsa müstahak  anlamı çıkmaz mı? Çalışmayan kadın hor görülebilir, baskı altında yaşamayı hak etmiştir , çalışmayan kadın pısırıktır   demek değil midir? Aile olmak, kadın ve erkeğin saygı / sevgi çerçevesinde çıktığı yol değil midir?  Erkeğin kadına  sevgi ve saygı duyması için ille de para kazanması mı gerekir? Sahi bu değerler kazanılan paraya göre artar ya da eksilir mi? 

Hepsinden önemlisi, kadın bunca sorumlulukla cebelleşirken, kadının kazandığına el koyan eş, erkek her gün yemek telaşı yaşar mı?  Alış veriş listesi yapar mı? Akşama gelecek olan misafirler için kurabiye tarifleri bakar mı netten?

Kadınlar mümkünse okusun.. Lisede, üniversitede okusun..Kitap okusun, kurslara gitsin, kendisini yetiştirsin. Kız erkek ayrımı yapmadan çocuklarını " erdemli, hakkaniyetli, merhametli, diğergam, dürüst, çalışkan, sorumluluk sahibi insan" olarak yetiştirsin... Ama bunları öncelikle kendisinde uygulasın. İnsanca yaşamak, sevgi ve saygı görmek, kişisel özgürlük alanına sahip olmak kadın erkek, çalışan çalışmayan herkesin hakkıdır. Zaten hakkınız olanı almak için rica ederim kendinizi tüketmeyin...

Siz erkekler, ya evin reisliği payesinden vaz geçin ve kadınla el ele,omuz omuza yüklenin bu hayatı, iş bölümüne razı olun ya da  son söz bende olacak, ben kadın mıyım ki yemek ,ütü yapayım diyorsanız  adam olup geçindirin evinizi...

Ama ne olur bana  ekonomik özgürlük yalanıyla gelmeyin !!!

SENİ İLELEBET BENİMSİN SANDIM...!!!

Hep böyle olur...Eşya, söz, nefes vs. kısacası hayat O yoksa anlamını, rengini yitirir de yaşamak bir vazife gibi yük kalır insanın üzerinde...

"Bir bakışın ölmem için yetecek" mısrasını Sezai Karakoç'a yazdıranın, kabul görmemiş bir aşk olduğu düşünülürse , maşukun nazarı, aşığı mutluluktan öldürecek kadar büyük bir sevdadır yaşanan . Öldürür mü? Muhtemelen hayır. Ancak öleceğini düşünmek, buna inanmak sevdanın gereğidir. Sevdayı büyük yapan,  böylesine enfes şiirler, klasikleşmiş kitaplar yazdıran işte  aşıktaki bu inançtır, tutkudur. Eğer sevdiğini hava gibi, su gibi, ekmek gibi aziz bilmese insan ,O'nsuz yaşamayı nasıl anlamsız ve imkansız bulabilir ki ? Böyle düşünmese " Ellerimi ellerinden alıp gidersen../..Senden gelsin ölüm başım  üstüne" diyebilir mi?

Bu kadar sevmese, sevgisinin arkasında bu kadar dik durmasa insan, ayrılığı nasıl ölümle eş değer kabul eder ki? Diyelim ki ayrılığı kabullendi, ayrılığa rağmen yaşamaya devam etti, "hiç değilse unutma " der, Hatıralarda  olsun bir yer edinmeyi ister mi?... 

Oysa unutulur sevdalar... Acılar zamanla kabuk bağlar. Giden çoktan unutulur da, yenisi gelir oturur yüreğin baş köşesine.. Sanki hiç yeminler edilmemiş, sözler verilmemiş, birlikte hayal kurulmamış gibi yeniden başlar her şey... Sensiz yaşayamam diyen kadın/ adam , bir başka yaşam kaynağı bulmuştur artık.

Ne söyledikleri yalandır, ne de  sevdası kandırmacadır. Saman alevi gibi yakmıştır yüreği, doğrudur tüm sözleri... Ama anlıktır.... O an için doğrudur.... Sadece gerçek ve doğru,  zamana yenik düşmüştür...

İşte unutamayanlar, yarası kabuk bağlamayanlar , ettiği yemini her sabah muhatabı olmadan tekrarlayanlar asla unutmayanlardır ve onlar unutulmazlar. Şiirleriyle, sözleriyle, yazılarıyla, sevda masallarıyla yıllara meydan okuyan aşk hikayesinin yüreği yaralı kahramanları, nice yüreği sevdaya düşenin de haline tercüman olurlar...

Tolga öyle güzel yazmış ki... Bi' bakın derim...
Sevgiler...

.....

Ben bir hayale aldandım...

zannettim ki

yalnızlık, kalabalığı da alıp  gidecek 

sadece sen olacaksın yanımda 

ve dünyam tamamlanacak...

Ben bir yalana inandım...

İçimdeki fırtınaları dindirmek isterken,

kasırgaya yakalandım..

güz yaprakları gibi sarardım, soldum

kendimi bulmak isterken ,

sende yeniden kayboldum...

........

İki gündür pek keyifsizim.Dün sabah Lâl öldü. Kırmızı minik balığım.Bir arkadaşımın hediyesiydi. O kadar zarif, o kadar hoş bir kızdı ki, zannedersiniz leydi okulundan çıkıp gelmiş. İsmini koyup da vermişti.. Bana kalsa " zilli " falan derdim.

Neticede balıktı işte. Küçücük kavanozunda salına salına gezerdi. Onu seyretmek terapi gibi gelirdi bana.  Behlül musallat olmadığı zamanlarda tabi. ( kedim) Behlül yemek için az uğraşmadı Lâl'i.

Ben küçücük bir balığın  ölümüne bu kadar üzülebiliyorken, insanların hayvanlara yaptıkları zulmü nasıl kabul edebilirim ki?

Ben hayvanlara yapılan eziyet karşısında çileden çıkıyorken çocuklara yapılan bunca haksızlığı, şiddeti, tacizi, tecavüzü nasıl  kaldırayım ki?

Az önce Müjde'nin yazısını okudum. Kendi insanımız köpeğe,  damacanaya, küçücük çocuğa... hallenecek kadar iğrençken, bize gelenler de bizden farksız. Afganlının Suriyeli çocuğa yaptıklarını okuduğumda  isyan edesim geldi. Artık haberleri izleyemiyorum, okuyamıyorum. Hep bir cinnet hali. Hep insanlık dışı...

Bugün abimle konuşurken "nasılsın" sorusuna " hala yaşıyorum" dedim. Ötenazi kabul edilmiş diye müjde verdi. Meclis onayından geçmiş ama henüz R.G. de yayınlanmamış. Gerçekten dayanılmaz bir hal aldı yaşamak. Kıyamet yakın değilse, ben önlerden yerimi ayırtayım diyorum...

İNSAN OLMAK MI ZOR,ÇOCUK OLMAK MI?

"İnsan olmak zor zanaat" derler. Ciddi emek ister, uğraş ister... Goethe ; "insanın , yalnız gerçeğin ne olduğunu bilmesi yeterli değildir; doğruyu istemesi ve yapması da gereklidir" derken,  bu yükümlülüğün  araştırma, öğrenme, muhakeme etme,  aklını ve yetisini bu yönde kullanma ve harekete geçme merhalelerinden oluştuğunu dile getirmiş.

İnsan olmak, ete kemiğe bürünmüş zahiri görüntüden ibaret değildir elbette. Asıl mesele, zıddıyla kaim olan duyguların, hasletlerin  güzel ve faydalı olanlarını öne çıkartmak, kötü, çirkin olanlarını ise törpülemektir. Kısacası insanın kendisiyle mücadelesidir. Zaaflarıyla, tembelliğiyle, hırslarıyla, nefretiyle, fesatlığıyla , hatalarıyla ..vs. mücadele edebildiği, kendine karşı objektif ve dürüst olabildiği, özüyle sözü örtüştüğü ölçüde bu mücadeleden galip çıkacaktır. Eliyle ya da diliyle başkalarına zarar vermediği ölçüde muteber insan  olacaktır. 

İnsanın en büyük düşmanı yine kendisidir, yaptığı tercihleridir, onursuzluğudur, dik duramamasıdır, kaypaklığıdır....

Çocuklar öyle mi ya?

Onlar o kadar masum ki... O kadar savunmasız  ve korunmasız ki...

Zor olan insanlıktan ziyade çocuk olmaktır. Özellikle bu zamanda... Doğar doğmaz çöpe atılan, henüz aklı başına gelmeden, kendini tanıyamadan, insan olamayanların kötülükleriyle karşı karşıya gelen çocuklar için zor hayat aslında.

Sevginin, şefkatin, güvenin olması gereken  yuvada, sevgi, şefkat ve güven görmek istediği insanlardan  şiddet gören, taciz/ tecavüzle karşılaşan çocuklar için cehennem gibi bu hayat. Zebanileri ise yanı başında...

Eğer çocuksan, anne babanın  olmak isteyip de olamadığı, gelmek isteyip de gelemediği yer, mevki, sosyal statü için  bulunmaz bir fırsatsın. Neye ilgin ya da yeteneğin var sorulmaz, bakılmaz. Onlar istiyor ya, bu yeterlidir. Artık  elin kalem tutmaya başladığı anda beynini oyarlar. Çok nadirdir, benim kızım piyanist olacak, oğlum balet olacak diyen. Ya doktorluk ya mühendislik biçilmiştir sana ve bu uğurda canını dişine takmak zorundasındır. Gidişat umut verici değilse yandın. Komşunun oğlu/ kızı diye başlarlar, sanayiiden ya da kuaför kalfalığından çıkarlar. Özgüven yerlerde  sürünür,umurlarında olmazsın...

O "ilk sarı öküz " misali, okula ilk adım attığın anda  hayatın ipotek altına alınmış demektir. İlk tavizi vermişsindir, arkası kaçınılmazdır, gelecektir. Aile için ya başarınla kıvanç kaynağı olursun  ya da başarısızlığınla utanç kaynağı..."çünkü " sevgiyle tanışırsın, "eğer" sevgiyle tehdit edilirsin... " rağmen" sevgi çoktan rafa kaldırılmıştır .

Eğer erkeksen, ilk aşk  ve sonsuz / sayısız aşklar karşısında şanslısındır. Çünkü aşk, sevgi senin elinin kiridir. Kızsan işler değişir. Potansiyel o.. olursun. 

Okumak  ders kitaplarıyla sınırlıdır ve yeterlidir de. Boşa geçen zamandır kitap okumak. Çünkü senin vazifen başarı olmaktır. Başarı ise aldığın notla ölçülür.

Bu tablonun daha beteri ise, küçük yaşta çalışmak zorunda olanların yaşanmamış çocukluğunda gizlidir.

Daraldım ben, yeter bu kadar... 

TEOG YATAĞINDA MARİNE EDİLMİŞ DEMOGRAFİK FIRSAT PENCERESİ

Sosyolojide  her ülkenin tarihinde bir kez yakaladığı bir kavram vardır ki " demografik fırsat penceresi" olarak adlandırılır.Kısaca değişen nüfus değerlerinde, bakıma muhtaç çocuk, yaşlı ve gençlerin dışındaki "çalışan kesim"in çoğunluğu oluşturduğu dönemdir. Eğer bu dönem çok iyi değerlendirilirse, ekonomiden siyasete, bilimden sanata kadar her alanda atılım yaşanır. Dünyanın gidişatına yön veren ülkeler arasında yer almak mümkün hale gelir. GSMH oranının yükselmesi,  refahın gıpta edilecek  seviyelere çıkması için yakalayacağımız ve kaçırmamamız gereken bir fırsattır..

210 yılında girdiğimiz fırsat penceresi dönemi bazılarına göre 20, bazılarına göre ise 30 yıl sürecek. Yani kısacası yolu yarılamak üzereyiz.

Bir çırpıda aklıma gelen sürdürülebilir enerji, sürdürülebilir çevre, iletişim ve savunma teknolojileri, bilgisayar yazılımları,  hastalıkların önlenmesi, tedavisi, kökünün kazınması, ilaç sanayi vs.vs.vs. alanlarında  yüzümüzü güldürecek gelişmeler  için  şu an ortaokul, lise ve üniversitede öğrenci olanlar bizim umudumuz...

Öyle mi sınav yapsak böyle mi sınav yapsak, bu sistem olmadı şunu mu denesek, 4 bin tarih öğretmeni boşta olabilir ama öğretmen açığımız 150, ancak bu kadar kontenjan açabiliyoruz dediğimiz, ne yapacağını,nereye gideceğini, hangi okulu okursa iş imkanı bulabileceğini bilemeyen , okulu bitince sırtında harç taşıyarak ekmeğini kazanmaya çalışan gençlik işte bu fırsat penceresinin sahipleri....

Koca dağ gibi altın madenimiz var ve bunu nasıl heba edebiliriz  diye canhıraş uğraşıyor gibiyiz...

Hedefsiz, altyapısız, ideali, geleceğe ait planı olmayan, okumayan, araştırmayan,  çevresinde neler olup bitiyor düşünmeyen, sormaktan ve sorgulamaktan aciz, sorumluluğunun  farkında olmayan  bir gençlik geliyor gürül gürül...

Bırakın Ortadoğu'yu , dünyaya yön verebilecek güç elimizin altında... Avuçlarımızda... 

Lütfen artık kendimize gelelim. 

Uyanalım...

Fırsat kaçmadan istikrarlı bir eğitim sistemi derhal oluşturulmalı...

Bu ne Cumhurbaşkanının ne de Başbakanın işi....

Öğretmenler,  pedagoglar, pdr uzmanları, insan kaynakları, sosyologlar kafa kafaya verip derhal en akılcı,en uygun sistem neyse karar verip uygulamaya koymalılar...

Paranın devreye girmediği, hatır gönül işlerinden uzak, herkesin kapasitesine , yeteneğine ve ilgi alanına göre yönlendirilip yetiştirildiği bir sisteme acilen ihtiyacımız var...

Bu fırsat kaçmaz....Kaçmamalı...

....

Kıyamete kadar sönmeyecek ateşi attın yüreğime...
yaktı,
yaktı da kül edemedi...
dumanım tütmeden,
kimseye belli etmeden,
için için yanarken,
söyle
hangi söz söndürür bu ateşi?
  hangi söz hükümsüz kılar idam fermanını?

Kıyameti başlatacak  ateşi bıraktın yüreğime...
günahıma cehennem,
cehennemime odun oldun,
ben yanarken ateşi harladın
yandım,
yandım da ahhh! diyemedim
kimselere söyleyemedim...

Tüm insanlığı temize çıkaracak kadar yandım,
yandım da
bir tek içimdeki "sen"i aklayamadım...

FIRTINA / BİR KUYUYA BAĞIRIYORUM

....

Montun fermuarını açıyorum. Derin bir nefes, rüzgarın ağzımdan ve burnumdan dolmadığı bir anda. Öküz tortop oluyor içimde. Saçlarım her yerde. Kocaman bir yağmur damlası yüzüme. Gözyaşım onu yalnız bırakmıyor. Ak lan diyorum. Her yer kaos. Senin üstünlüğün ne , ak. İnsanlar pencerelerin arkasında. İnsanlar hep bir şeylerin arkasında zaten. 

....

Yazının tamamı şu  blogda...

...

Yükümlülüğüm "iyi olmak" değil... "İyi olmaya çalışmak". Yani hatalarım olabilir, aleme yetecek kadar yanlış da yapabilirim. Yeter ki sonrasında kendimi tarafsız yargılayabileyim. Pişmanlık duyabileyim. 

İnsanı helak olmaya götüren merhamet ve vicdandan yoksun kalmasıdır bana göre... Vicdan bahanelerle kendimizi temize çıkarmak için değil, insan olabilmek için var... İyi insan olabilmek.

( arkadaş nedir bu "iyi" saplantısı anlamadım ki !!!)

***

Uyumuyor dalıyorum,  yarım saatlik aralıklarla... Deliksiz iki saat uykuya hasretim. Sipariş verdiğim rüyalar var, hiç değilse onların hatırına...

***

Bazı konularda kısıtlı zamanım var karar vermek için, erteliyorum. Tüh, geç kalmışım, kaçırmışım cümleleri  kapımı çalmak üzere...

***

Şu an canım , canımı acıtacak film, şarkı, söz çekiyor. Mazoluğum depreşti...Önerilere açığım, her zamanki gibi.

***

Buralar dutluk ve hep öyle kalacak gibi bir his var içimde..Yanlış ata oynadınız sanki. Benden söylemesi. 

***

BEKLE BENİ DEDİ GİTTİ, BEN BEKLEMEDİM O GELMEDİ....

" Bana korkmadan risk alanların cesur olduğu öğretildi. 

Ama daha cesuru, korkularına rağmen risk alanlardır. 

Cesaret korkunun ettiği duadır.!!!" *

"Ömrüm seni beklemekle nihayet bulacaktır" demiş Fitnat Hanım. 

Bizim ömrümüz de beklemekle geçiyor işte. Hep bi'şeyleri bekliyoruz. Herkes bi'şeyler değişsin istiyor hayatında. Ahh yanlış oldu, değişsin değil, değiştirilsin  istiyor, birileri değiştirsin. Bu işimize geliyor. Değişsin demek bizim  adım atmamızı gerektiriyor, harekete geçmemizi, seçim yapmamızı, yola koyulmamızı.... Ama işimize gelmiyor. Sorumluluk almak istemiyoruz. Sonuç istediğimiz gibi olmazsa suçlu konumuna düşmekten korkuyoruz. Oysa ki biz neticelere katlanacak kadar güçlü ya da cesur değiliz. İşte o zaman karşımıza hemen "ağlarını ören kaderin bize yaptığı haksızlık" çıkıyor. Adil davranmayan hayatın başkalarına cömert davranırken bizden esirgedikleri... Sıkıca yapışıyoruz, can simidimizmiş gibi... Sarıldıkça dibe çöküyoruz, batıyoruz !!!. Oysa bizi dibe çeken " haksızlık" olarak adlandırdığımız o durum değil, karşı koymak yerine teslim olmamız, ona sarılmamız, kurtulmaya çalışmak yerine kurtarıcı beklememiz...

"Mevzu acı çekmekten ibaret değildi. Aynı zamanda acı çekerek bir şeyler öğrenmekti" ** Acı, üzüntü, korku, yılgınlık  içimizdeki "yapmalıyım/ yapabilirim"'i ateşlemiyorsa , çıkış yolu bulmamıza yardımcı olamıyorsa "dipsiz kuyularda merdivensiz kalmak" kaçınılmaz son olacaktır. Acıyla olgunlaşmak kavramını yeni baştan düşünmemiz gerekiyor belki de.. 

Bizi dibe çeken, yaptığımız seçimlerimiz, aldığımız ya da alamadığımız kararlar. Bizi çaresiz bırakan çaresizliğimiz değil, çareyi başka yerlerde aramamız. Önce sen kendin için  çözüm arayacaksın, buluncaya kadar aramaktan vazgeçmeyeceksin.. İşte o zaman değişecek hayatın. Tüm olumsuzluklar, beklemeyi bırakıp adım attığında , senden uzaklaşmaya başlayacak.   

Mutlu insan hayatta her şey kendisine bahşedilen insan mıdır, aleyhine olan durumları fırsata çeviren mi?

Başarılı olan insan olgunlaşmış şartlarla bir yerlere gelen midir, olumsuzlukları basamak yapıp yükselen mi?

"İnsan insanın kurdudur" ***. İnsan , insanın ilacıdır. İlaç , bazen derdine derman olmaz. Bazen de o anki sorunu çözer, başka sorunlara sebep olur. ya da ilaç zannettiğin de sana ilacıymış gibi bakar.

Şimdi her şeyi elinin tersiyle itip, tüm mazeretlerden sıyrılıp, hayatına sahip çıkma zamanı. 

Bekleme... Gelmeyecek....

*     Bu Dünyanın Dışında filminden alıntı
**   Damga Ve Toplumsal Kimlik kitabından alıntı
*** Hobbes'un sözü

....

Ben aklıma mukayyet oluyorum
Senin adın dolaşırken dilimde dimağımda...
Korkularımı biliyorum ve sığınacak yer arıyorum,
Sensizlik duygularımı esir aldığında...

MASUM DEĞİLİZ....

Kabul edilebilir mazeretlere sığınacak kadar makul bir saflıktı benimkisi.. Masumiyete sığar mıydı bilmiyorum ama zaten söylentiler hiçbirimizin masum olmadığı yönündeydi.
Belki de oradan tanışıyorduk.
Seçenekler sunulmuştu, hadsizce çoktu, ama biz acılardan bağlanmayı yeğledik birbirimize..Daha samimi, daha yapmacıksız ve sağlam gerekçeydi kendimizce...
Şimdi, kozasından sıyrılmaya çalışan ipek böceği misali, bekliyorum ve biliyorum gideceğini..
Dilerim ki,
Hiç unutmazsın,
Seni nasıl sevdiğimi...!!!

ÖRSELENMİŞ KİMLİĞİN İDARE EDİLİŞİ ( DAMGA)

"Başımız dertte ve bu bizim suçumuz " diyordu ,  geçenlerde izlediğim filmin  kahramanlarından biri. Hatta cesaretle ilgili çok güzel bir sözü daha vardı da geri dönüp alamadım.Tamam, hayat dediğimiz tercihlerimizden ibaret ve her tercihin bir bedeli var. Her vazgeçtiğimizin de elbette. İnsanın en büyük yanılgısı, iki seçenek arasında doğru tercih yaptığında hayatının güllük gülistanlık olacağını zannetmesi. Oysa hayatta hiçbir şey net değil,siyah ve beyazdaki kesin ayrım renklerde mümkün sadece. En azından benim görüşüm böyle. Dayanılmaz zannettiğiniz durum, tüm benliğinizle karşı çıktığınız görüş, zamanla o kadar da kötü durmuyor. Çünkü değişiyorsunuz, gelişiyorsunuz, olaylar sizi törpülüyor. İnsan olmanın gereği belki de bu. Mevsimler değişiyor, bedenimiz değişiyor, duygu ve düşüncelerimiz değişiyor. Elbette verdiğimiz tepkiler de değişecek.

Aslolan , yapılan tercih ya da atılan adımın arkasında durmak, sorumluluğunu taşıyacak kadar sahiplenmek. Gözümüzün hep karşı kıyıda olması, o kıyıya yanaşsak da geldiğimiz kıyıya bakmaktan kendimizi alıkoyamamız da gösteriyor ki, yolumuzu çizerken daha iyi, daha kötü ayrımını iyi yapmak gerekiyor. Ve  sonrasında arkaya bakmadan yola devam etmek.....

Çünkü ister inanalım, ister inanmayalım, adına kader dediğimiz  ve asla müdahale edemediğimiz bir alan/ zaman kesiti var. Ne kadar uğraşırsak uğraşalım, damga gibi üzerimize yapışanlar var. Silmek için uğraştığımız, silsek de ardında bıraktığı izden kurtulamadığımız...

Erving Goffman'ın Damga kitabını büyük bir hevesle alıp, aynı hevesle okumaya başladım. Lakin tıkandım....Çok zor ilerliyorum. Okuduğum cümleler öyle bir sarsıyor ki ruhumu, kendime gelmek için  ara vermek zorunda kalıyorum. Sanırım çok fazla içselleştirerek okuyorum . O kadar dolu, o kadar güzel bir kitap ki, psikolojiye, sosyolojiye ilgi duyanların okumasını isterim. Kitabın tanıtımını yapmak beni aşar. Ama böyle bir kitap var, bilin istedim....

Şarkının bu konuyla ilgisi yok, olayı yumuşatmak için geldi kendileri... Ben defalarca dinledim, hala da dinliyorum....

Sevgiyle kalın...

YİYİNİZ,İÇİNİZ AMA PİSLETMEYİNİZ...

Bir bayramın daha sonuna geldik.Kimler nerede,neler konuştu çok bilgim yok. Nerede o eski bayramlar muhabbeti yapıldı mı, yedi kişi danaya girmek yerine bir fakirin ihtiyaçlarını karşılayıp en büyük bayram bizim bayram dediler mi, bu sene de kurban bayramı ile hac çakıştı mı bilmiyorum. Çünkü gemi su almaya başladı ve  ben batışı geciktirmek için  fazlalıkları yavaş yavaş atıyorum. Ha bir de, tek tek kişileri gözlemlemek yerine,  toplulukları/ yığınları gözlemlemek daha eğlenceli, kolay,  yorucu, zor.Tamam tezat kavramlar ama işin gerçeği bu. 

Misal, dün akşam Konak'a inip , Kordon boyu yürüdük. Konak kabus gibiydi resmen. Tüm samimiyetimle söylüyorum neredeyse ağlayacaktım. Yok böyle pislik. İnsanlar çimlerin üzerine oturmuş, deli gibi çiğdem çitleyip , etrafa savuruyorlardı kabuklarını. Her yerde pet şişeler. Ama alanı çoktan terk etmiş bir grubu takdir ettim doğrusu. Çöplerini bir poşete toplamışlar, öylece bırakmışlar. Bundan iyisi Şam'da kayısı....

Şamlılar da vardı. Kalabalık, rahat,  cangıl cungul... Da dedim, Suriyeliler de...Her yer Suriyeli değildi elbette. Araplar çok pis diyen Türkler de oradaydı. O pisletenler arasında.. Yiyip içip, çöplerini bile toplamadan gidenler , halihazırda çöpünü yayanlar arasında bizim insanımız da vardı... 

Yanımdaki misafirden utandım. Oraya sürüyle  hayvan yaysanız, böyle çöpe boğmaz, hatta yenilebilir olanları temizlerdi. 

Yapacak bi'şey yok. Konumumuz Ortadoğu , kafa yapımız da yaşadığımız coğrafya doğrultusunda ne yazık ki... Kısacası "coğrafya kaderdir". Oysa, madem ki temizlik imandandır, ev sahibinin de misafirin de çoğunluğunun Müslüman olduğunu düşünürsek, akşamki manzarayla karşılaşmamalıydık. Demek ki Aliya İzzetbegoviç'in dediği gibi " İyi insan olmadan iyi müslüman..." olunmuyor....İnsan olmayı beceremeyenlerin müslümanlığı , İslamla bağdaşmıyor...

Neyse,eğer yazıyı sonuna kadar okuduysanız, şu şarkıyı da dinleyin ki güzel ayrılın...

OKU/YORUM...

Kasabamızın kokularını taşıyan bir sesle....
...sağ elinin başparmağıyla habire tesbih tanelerinin üstünde yürüdü.
...dışarıya ait görüntüleri alıp alıp içinde biriktiriyormuş gibi hep sağa sola baktı.
...muhallebi gibi yumuşacık bir sesle.
...gelişindeki telaşın rüzgarını taşıyan lüzumundan yüksek bir sesle...
Bir elinde de sigara vardı, bu yüzden sesi ağzından dumanlar halinde çıkıyor, işitilmez olduğunda bile sanki kaybolmuyor, havada öyle,salkım saçak uçuşuyordu.
...dayımın sesinin içinden  sessizce geçip merdivene doğru yürüdü...

Okumuş olduğunuz cümleler, daha yenice bitirdiğim , Hasan Ali Toptaş'ın Kuşlar Yasına Gider kitabından alıntılar. 

Türkçeyi en iyi kullanan yazarlardan biri olduğunu duyalı bir iki sene olduysa da , bir hafta önce alabildim kitabını. Önce aldığım diğer iki kitabı okuyup, sona sakladım. İyi ki de öyle yapmışım. Belki özellikle Türkçeyi kullanış biçimine , ifadelerine odaklandığım için büyülendim resmen. Ve sonra dili bu kadar güzel, akıcı, zengin kullanan bir insanın , olayları, insanları çok iyi gözlemlediğini,  dış dünyaya gözünden bakmadığını, dış dünyanın gözlerinden içine aktığını düşündüm. Bu Allah vergisi bir yetenek mi, çok okumanın kazandırdığı bir haslet mi, yoksa akıp giden zamana inat, aheste ve dingin yaşamanın getirisi mi bilemem. Ama okurken o dinginliği hissettiğim kesin..

Facebook  hesaplarımı dondurmadan  önce ( biri resmi , diğeri okul için açtığım iki  hesabım vardı. bu arada instagram hesabımı da dondurduğumu belirteyim ki, en azından bloggerlar haberdar olsunlar değil mi ama ..) "Kitap Düşkünleri" diye bir sayfayı takip ediyor, hızlıca tanıtımı yapılan kitapları okuyordum. Öyle aman aman  dikkate değer  tanıtım bulmak zor tabi ki. Genellikle  "yeni cicilerim geldi, hangisinden başlasam,  ay kitap çok sıkıcı oku oku bitmiyor" tarzı paylaşımlar.... Bir vatandaş yılda kaç kitap okuyorsunuz diye sormuş.  Cevaplar  arasında "geçen yıl 150 okumuştum, bu seneki hedefim 200" diyen bir  kız dikkatimi çekti. Arkadaşım, hadi yemeyip içmeyip iki günde bir kitap bitiriyorsun diyelim. Bitirdikten sonra hiç mi ara vermiyorsun, üzerinde hiç mi düşünmüyorsun? Okuduğun o cümlelerin, kelimelerin  beyninden ruhuna , davranışlarına, bakışlarına yansıması için hiç mi fırsat vermiyorsun? Biraz düşün, kafa yor, yorumla.. Zaten doğru dürüst kitap okumuyoruz, okuyanlarımız da böyle yaparsa nice olur halimiz? Ondan sonra "herkez"ler havada uçuşuyor,  de / da' lar nerede ayrı nerede bitişik/ birleşik yazılır bilemiyoruz."Halbu ki" diyoruz sonra, "öyleki" peşinden geliyor...

Bunları geçtim, okuyor okuyor, gram ilerlemiyoruz. Çok okuyor olmamız, başkalarını anlamamıza değil, küçümsememize sebep oluyor sadece. İnsanlara hoşgörüyle yaklaşmak yerine yargılamaya başlıyoruz. Penceremizi genişletiyor, başka pencereler açmaktan imtina ediyoruz. Eksik ya da  hatalı yönlerimizi törpülemek yerine enaniyetimizi şişiriyoruz. Oysa okumak insanlarla aramızı açmamalı, anlaşmamızı kolaylaştırmalı. Kendimizi aydınlatıp, etrafımızı karanlık görmek yerine , konuştuğumuz, karşılaştığımız, iletişimde bulunduğumuz her insanın beynine, duygularına, ruhuna dokunabilmeliyiz. Eğer bir insanın yolunu değiştiremiyorsak,onun ufkunda yeni yollar açamıyorsak durup düşünmeliyiz. "insan ne için okur?"

Bu söylediklerim öncelikle benim için geçerli. Vakit buldukça önceki yazılarımı okuyor ve  " ben bu kelimeyi nasıl yanlış yazmışım ! " diye hayret ediyorum. Hala insanları sığ düşünmekle suçlayabiliyorum. Bazen  bir insan  böyle bir hata yapar mı diyor, hoşgörüsüzlüğün dibine vuruyorum. 

Kısacası okuyalım ama okumakla kalmayıp üzerinde biraz da kafa yoralım diyorum...

Sevgiyle kalın...

GÖNÜL ARSIZI....

Sevda yüküm,
Yüklendiğimde yüreğimi hafifleten yüküm...
Gel seninle utanmaz olalım..
arsız ,
umarsız,
duyarsız olalım...
doymayalım ne sevmeye, ne sevilmeye,
aç gözlü olalım..
dünya yansın, yıkılsın,
aldırmayalım...
kırıp döksek de birbirimizi,
yaralayıp incitsek de,
yine birbirimize sığınalım...


taslaklarda karşıma çıktı. ben mi yazmışım bunu dedim. Allahım n'olur intihal olmasın :))  değildir ya..başkasının yazdığını niye taslaklara kaydedeyim değil mi ?

YİNE YENİDEN ANTAKYA...

"Coğrafya kaderdir" derken ne kadar haklıymış İbn-i Haldun. Tek etmen değil belki, ama temel alınacak kadar önemli. Hatay'a bu gidişimde daha iyi anladım . İnsan , doğduğu, büyüdüğü toprağın mahsulü oluyor bir nev'i . Bereketli topraklarda yetişen  bitki nasıl  serpilip gelişiyorsa,  dal budak salıyorsa, birçok medeniyetin izlerini taşıyan topraklarda yetişen insanın hoşgörüsü, dünyaya bakış açısı da  o kadar  geniş oluyor. Tabi bu demek değildir ki, bir ülkenin aydınları oralardan çıkıyor. Ama şu da bir gerçek , mayayı  taşıyorlar  kafa yapılarında.. 

Hatay bir çok medeniyetin beşiği.. Hem geçmişte, hem de günümüzde Hristiyanlığın, İslamın, Yahudiliğin mensuplarının  ve  sünnisinden alevisine, kürdünden türküne, halkın iç içe yaşadığı kültürel zenginliği bol bir şehir. Sohbet ettiğimiz bir esnaf demişti ki "biz burada sen sünni misin, alevi misin diye sormayız. Çünkü böyle bir soru bize göre ayıptır, ayrımcılıktır.  İnsana insan olarak bakar ve değer veririz." 

Sanırım, kaç kere gidersem gideyim, aynı şekilde büyüleneceğim. Ve keşfetmem gerekenler bitmeyecek. 

Hatay'ın sadece sokaklarında dolaşmak  bile büyük keyif. 

Binden fazla fotoğraf çekmişim 3 günde .

Kitap yazacak kadar çok şey var  zihnimde.  Lakin, bilirsiniz ki ben uzun yazmaktan sıkılırım. Ayrıca amacım bilgilendirmekten ziyade merak uyandırmaktır. İnstagramdan takip edenler çoğu fotoğrafları görmüştür, görmeyenler için yayınlayıp, iştah kabartayım.  Gidin, gezin, görün... hoşlanmaz ve memnun kalmazsanız, söyleyin, bir de ben gezdireyim sizi :)

Asi nehri, Hatay'ı ikiye bölmüş. Sağ taraf eski, sol taraf yeni  yerleşim yeri. Ben tabi ki  eski Hatay'ı daha çok sevdim.

Ve işte benim meftun olduğum Hatay sokakları...

  Saint Pierre kilisesi...Hristiyanlığın ilk kilisesi olarak bilinen, mağaradan oluşan kilise... "Hristiyanlık " adının ilk kez burada konduğu rivayet ediliyor...

Sarımıye Camii. Avlusuna , minarenin altındaki kapıdan girilen iki camiiden bir tanesiymiş.

Türk Katolik Klisesi... Sarımiye camiinin hemen arkasında. Çan ile minarenin aynı karede buluşması..

                                                  

     

İyi gezmeler :) 

ısınma turu...

Kaç kez oturdum şu pc başına da , derleyip toparlayamadım o minnak beynimin içinde dolaşanları.Ekran bana baktı, ben göz göze gelmekten  hicap ettiğimden   kaçırdım gözlerimi.
Bu arada yazmayalı aylar olmuş.Geri dönmek  öyle sandığınız kadar kolay olmuyor işte. Yaşadıkça yazılacaklar birikiyor ama kelimelere dökmek zorlaşıyor. Neyse ki sevgili Emine  mimledi de yazmak için bahanem oldu. İnstagramdan takip  ediyorum paylaşımlarını , yüzümü güldürüyor bu kız benim.
Mimin  , daha doğrusu akımın konusu " reklamlardaki gibi olmayan şeyler"... Tabi hanım kızımız belgelerle gelin bana dediği için, bu konuyu ilerleyen günlere bırakıyorum :) Konu aklımda  ama fotoğraf yok.
Ben iyisi mi Deeptone 'nun mimini cevaplayayım.

1-Sihirli bir değneğin olsa hayatında hangi anı değiştirmek isterdin?

Kırar atardım. Cidden. 

Belki böyle bir soruyu cevaplamak için yanlış bir ruh hali içindeyim.Belki de en doğru zaman, bilmiyorum. Elimde en azından  bildiğim bir hayat var. İyi, kötü, güzel çirkin, doğru ,yanlış her anına vakıf olduğum bir hayat. Bir "an"ını  değiştirirsem  neyle karşılaşacağımı  bilmiyorum ki. Ya değiştirdiğimden daha kötü olursa  ?  Hem bu hayat benim eserim ya. Her anında "ben" varım. Benim acılarım, benim pişmanlıklarım, benim mutluluklarım  var. Hepsinde benden izler var. Onlara nasıl kıyarım . Bir bilinmezle nasıl değiştiririm. Yama gibi durmaz mı ? 

2- Küçükken ,büyüyünce ne olmak isterdin? Şu an mesleğin ne ?

Öğretmenlik hayalimdi.  Edebiyat ya da matematik. Her iki alanı seviyorum. Edebiyat belki biraz ağır basıyor olabilir.  Bir ara doktorluk da araya girdi ama, ben eşit ağırlıktan yana kullandım şansımı. Hukuk okudum.

3- Burçlara inanır mısın? Burcunun özelliklerini taşıyor musun ?

Burçlara inanırım.Ama  gazetelerdeki günlük burçları okumam, inanmam da. İkizlerim. Yükselenim yengeç. Burcumun özelliklerini taşıyorum  sanırım. En azından büyük bölümünü. (Yazdım sildim burada taşıdığım özellikleri. Malum en güzel iki burcu  taşıyan bünye elbette mükemmel insan tipi olacak :) ) Aşırının aşırısı duygusallığım yengeç burcundan . Genelde kindarlık olarak değerlendirilse de , ki ben asla kabul etmiyorum, çok kırıldığımda tamirim mümkün olmuyor. Daha bugün   düşündüğüm için bu ayrıntıyı şeeyettim.

Ben "hep sonradan sonradan" dahil olduğum için bu etkinliklere ve uzun süredir okuyamadığım için blogları, tekrar olmasın diye  isteyen yapsın diyorum  Deep gibi :) 

Kalın sağlıcakla ...

NE DERSİN SEVGİLİ?

İyileşir miyiz sevgili ? 

yaralarımız bu kadar tazeyken,

kabuk tutması imkansızken,

iyileşir miyiz ?

bahar bahçe olur mu gönül evimiz ?

ne olur söyle ! 

" biz de  çiçek devşiririz,

gün olur, gök kuşağının altından geçeriz"
...

söyle sevgili,

biz de iyileşir miyiz ?

tadına varır mıyız bölüştüğümüz  bir dilim ekmeğin?

aynı tasa kaşık sallarken,

içimiz huzurla dolar mı ?

sevgili,

sevgilim,

sen hiç susma

isterse kan damlasın sözlerinden

yeter ki arın, arınalım öfkeden
...

biz iyileşir miyiz sevgili?

rüzgar bırakır mı savurmayı,

merhem olacak o sözü  biz de bulur muyuz ?

zamanı en güvende olduğumuz an'da durdurur muyuz 

söyle sevgili,

kabus görmekten  korkmadan uyur muyuz

ölmeden cennete kavuşur muyuz ?

biz de iyileşir miyiz dersin sevgili

güne hüzün mayalayarak  başlamaktan vazgeçer miyiz ?

mutluluktan şımarmış çocuk sevimliliği oturur mu çehremize?

küheylanlar gibi çatlarcasına koşar mıyız özgürce,

kırar mıyız  ruhumuzun zincirlerini, 

yalanlarla avunmaktan kurtulur muyuz ?

gönül kafesimizde  kuşlar cıvıldar mı ?

nasır tutmuş yüreğimiz yumuşar mı ?

gökten yağmur  yerine sevgi yağsa, bu ıssız yüreğimiz doyar mı ?

sevgili... biz de iyileşir miyiz ? 

ne dersin ? 

MİM / 1

Hepinize teessüflerimi sunarak başlıyorum  yazıma.İnsan nerede bu telve der,merak eder, arar,sorar. Tabi alıştınız ara ara ortadan kaybolmalarıma. Ölsem kalsam ruhunuz duymayacak..

Neyse ki gezip  tozduğum için  sitem etmeye hakkım yok. İstanbul' da 10 gün kaldıktan sonra azıcık nefes almak için İzmir'e uğradım. Sonra Antep mi Hatay mı  derken, önce Hatay sonra Antep dedim. Öyle çok sevdim ki Hatay'ı, acaba burada mı kalsam diye düşündüm bir ara. Hayatımın en güzel ve en keyifli gezilerinden biriydi. Belki bir ara yazarım  uzun uzun. İnstagramda  takip edenler az biraz gördüler çektiğim fotoğrafları ama, fazla açıklama yapmadım tabi ki.

Sınavlar yaklaştı. Biraz ders çalışmam lazım . Nasıl da hızlı geçiyor zaman. 4.sınıf  bitecek bu sene ve mezun olacağım. İnanılır gibi değil. Kusura bakma Levent, ben hızımı alamadım, felsefeye  geçiş yapacağım. Ama kesinlikle Auzefle devam etmeyeceğim...

.....

Sevgili Narda mimlemiş beni.En sevdiğim 15 kitabı yazacakmışım. Hangilerini severdim acep demeden, aklıma gelenleri yazacağım. Ben sevmediklerimi yarıda bırakıyorum zaten:)

1. Çalıkuşu                                      / Reşat Nuri Güntekin
2  İle                                                 / Oruç Aruoba
3. Oblomov                                      / İvan Gonçarov
4. Bir Gün Tek Başına                     / Vedat Türkali
5. Beyaz Kale                                   / Orhan Pamuk
6. Kürk Mantolu Madonna               /  Sabahattin Ali
7. Martı                                             / Richard Bach
8. Bir Kadının Yaşamından 24 Saat / Stefan Zweig
9. Sevgili Arsız Ölüm                       /  Latife Tekin
10. İki Yeşil Su Samuru                   / Buket Uzuner
11.Cengiz Aytmatov                         / Cemile
12.İsyan GünlerindeAşk                  / Ahmet Altan
13.Kılıç Yarası Gibi                         / Ahmet Altan
14. Başkaldıran Ruhlar                    / HalilCibran
15. 1984 - Hayvan Çiftliği               / George Orwell
16.Ölü Ozanlar Derneği                  / Kleinbaum

2 tanesi de benden hediye olsun. Aklıma geldi, yazmadan geçemedim. Muhakkak  sonradan aklıma başka kitaplar gelecek,şunu da yazsaydım diyeceğim...
Filmleri de en kısa zamanda yazmayı umut ediyorum.
Kimleri mimlediğime gelince, gerçekten merak ettiklerim var. Ne okurlar, nelerden etkilenirler...

oku bakayım
Kafkaya mektuplar 
Nalanca
Değmesin Yağlı Boya
Didemika

Şimdilik bu kadar.... Sonradan ekleme yapma hakkımı saklı tutuyorum :)

YALNIZIM...YALNIZIM....

Kılavuzum ol !!
hey, yolunu kaybetmiş
ya da hiç bulamamış,
belki de yolundan çıkmış yolcu
Kılavuzum ol !!
ne gittiğin yer önemli,
ne de gitmek istediğin..
bir  nefestir istediğim
kendimizce  bir yol tutar gideriz
nasılsa menzil belli
bir adım   ötede bekler ölüm meleği.

Bizi ne  acılar saklar
ne de ipten alır pişmanlıklar
"ferman  vicdanımızındır"
O, hele bi' önce kendisini aklasın
cesareti varsa karşımıza çıksın
nasıl sustuğunu,
göz yumduğunu,
ve de çanak tuttuğunu
bir bir anlatsın

Kılavuzum ol !!
yol uzun
tek başıma kayboluyorum
ne vakit niyetlensem,
yolumu bulamıyorum...

Kılavuzum ol !!
kimseye  borcum yok, çocukluğumdan başka,
onu da ödemeye gücüm yetmez biliyorum
şimdi akşam olsa,karanlık çökse
diken diken olur tüylerim
bilirim ki,  başıma üşüşmekte
unutmak isteyip de, her gün  yinelenen ezberlerim..

Vazgeçtim yoldan, yola çıkmaktan,
Gücüm yok, hepsini o son  adıma sakladım.
arkanı dönüp gidersen anlarım
ne de olsa kabullendim ve alıştım
yalnızım...
yalnızım...

HER YAŞIN AYRI BİR GÜZELLİĞİ VARDI DEĞİL Mİ ?

Ben metroya doğru gidiyordum, O yenice inmiş, bana doğru geliyordu. Sanırım  15 saniye kadar  gördüm, yanımdan geçip gitti. Kendime hakim olamadım ve geriye dönüp baktım bir süre daha...
Her iddiasına varım ki  80 yaşından  aşağı değildi. Vişne çürüğü , dizlerinden az aşağıda elbisesi, üzerinde krem rengi hırkası, aynı renk beresi... Beresinden 3-4 parmak taşan  kemik beyazı lüle lüle saçları.. Elinde bastonu.. Ayağında üzeri tamamiyle simle kaplı ayakkabısı...
O kadar tatlı, o kadar dingin  ve yaşına göre  o kadar sağlıklı görünüyordu ki...
Etkilenmemek mümkün değildi...

HER ŞERDE BİR HAYIR VARDIR DERLER.... PEKİ YA BAŞKALARI İÇİN HALA ŞERSE ?

2011 Yılında avukatlıktan hakimliğe geçiş sınavına girmek için başvurmuştum. Önümde bir aydan kısa bir süre vardı. Gerekli belgeleri hazırlamak ve ders materyallerini temin etmek de bu süreye dahil. 24 saatlik günün en az 18-20 saati çalıştım. Çok fazla anlam yüklemiştim bu sınava. Artık kazanınca boyum mu uzayacaktı, başım göğe mi erecekti bilemiyorum :) Büyük şehirde yaşıyordum ama çalıkuşu misali, Anadolu'nun ücra bir ilçesinde görev yapacak olma ihtimali bile sevimli geliyordu.  Sınav günü geldi çattı. Gayet rahat ve kendimden emin   başladım . Matemetiğim iyiydi ama 2 soru harici diğerlerini yapamadım. Cevabından emin olduğum  bir kaç soruya yanlış cevap verdim.  Sınav sonrasında  sürenin  yetmediğinden şikayet edenler epey çoktu, oysa ben 25 dakika önce bitirmiştim. Soruları   tartışırken bir çok soruya verdiğim cevabı geçtim, sorunun kendisini hatırlamıyordum. Mülakata girmek için 70 almak gerekiyordu, 63,5 alarak kalmıştım. Aman bi üzüldüm bi üzüldüm, anlatamam. Üşenmesem depresyona girecektim..O derece düşünün. 

Kimilerine göre darbe,kimilerine göre kalkışma  bana göre vicdansızlık, ötekine göre vatana ihanet.... adı her ne ise .. İşte malum kara geceden sonra , 2011 yılında sınavı kazanıp hakim / savcı olanların hepsi görevden uzaklaştırıldı, gözaltına alındı,tutuklananlar, görevden ihraç edilenler.... Hatta mülakatı geçemediği için hakim / savcı olamamış bir avukatı, sırf o sınavda yüksek puan aldığı için, soru çaldığı gerekçesiyle gözaltına aldıklarını ikinci ağızdan duydum. 

.....

Bilenleriniz vardır mutlaka, Bornova'da oturuyorum. Ege üniversitesi, Yaşar üniversitesi sayesinde öğrencilerin çoğunlukta olduğu bir yer. Dolayısıyla öğrenci yurtları da oldukça bol. Yurtlardan birinin müdürü anlatmış arkadaşıma. 35 yaşlarında bir bayan temizlik işçisi olmak için başvurmuş. Görüşme neticesinde  işe alınmış, sigortası için gerekli belgeler / bilgiler gönderilmiş..  SSK'dan  " kurumda çalışmaz" minvalinde yazı gelmiş.  Merak edip, kadını çağırmış ve sormuş müdür . Cevap " ben hakimdim. Ancak görevime son verildi. Eşim tutuklu. Çocuklarımın nafakasını kazanmak için bu işe başvurmuştum "  bir hakimin temizlik işçiliğine  düşmesi ne kadar acı demiyeceğim.  Bana göre işin iyisi kötüsü yoktur.  Kazancın haramı helali vardır.  Elbette  psikolojik olarak zor gelmiştir, bilemem. Ama alnının teriyle  para kazanmak isteyen, zor durumda kalan bir kadının tüm çıkış yollarını kapatmak ne derece hakkaniyete uygun , tartışılır. Sadece  bir sınavda yüksek puan almış olmak , " darbeci"  veya " terör örgütü üyesi" damgası  yemek için yeterli midir ? 

Kötü şeyler oluyor....

Kurusu da yaşı da yanıyor.... Dua edelim o yangın  bir an önce sönsün... Masumların başı yanmasın...

YİNE BİR MİM, YENİ BİR MİM...

Calimero yememiş içmemiş,yapanlardan benim neyim eksik deyip kendince bir mim yapmış. Önce mimi cevaplayıp, sonra  nerelerde bu telve !  diye soran varsa merakını  gidereyim dedim.

1- Hayal kurmaktan hoşlandığınız bir yer ya da zaman dilimi var mı?

Önce hayal ne demekmiş diye TDK 'ya baktım ki, sapla samanı, at iziyle it izini birbirine karıştırmayayım :) Zihinde tasarlanan, canlandırılan ve gerçekleşmesi özlenen şey, imge, hülya diye açıklamış . Bu durumda ben her an, her yerde hayal kurabiliyorum. Dilim falan yok yani. Misal geçen hafta kalabalık bir caddede yürüyorum. Öyle böyle değil, iğne atsan  yere düşmeyecek . Önümde küçücük bir kız çocuğu ,tahminen  4 yaşlarında. benden bir iki adım önde yürüyen  bayanlardan birine ait zannetmiş, çok dikkatsizler diye de hayıflanmıştım. Ama onlar yan sokağa sapıp giderken, çocuk koşarak daha da öndeki bir çifte yaklaştı. Adımlarımı hızlandırdım. Çiftin yanına gelince, bu çocuk sizin mi dedim, evet dediler. Lütfen elinden tutun, çok kalabalık burası , geride kalıyor. Biri kolundan tutup götürse ruhunuz duymayacak dedim. Hay demez olaydım. Annesi " nerede bizde o şans "diye cevap verdi. İşte o an hayal gücüm devreye girdi.Kadının saçlarından tutup...... neyse, şiddete karşıyım ben. Hayal deyince insanın aklına her zaman pembe panjurlu, küçümencik bahçeli bir ev gelmiyor demek ki...

2-En çok nelerin hayalini kurarsınız? 

Güzel, yaşanılası, imrenilesi bir ülke haline gelişimizin hayalini kurarım. İlkokula başlayan çocukların Japonya'da olduğu gibi en az ilk bir sene hiç ders yapmadıkları, sadece onurlu, çalışkan, dürüst, sorumluluk kazanabilecekleri, insani değerlerin yüklemesinin yapıldığı bir eğitim sistemimiz olsa mesela. Ezbercilikten uzak, yeteneklerin ortaya çıktığı ve bu doğrultuda meslek seçimlerinin yapıldığı,  "three idiots" filminde verilmek istenen  bir eğitim.. Sonra insanlar severek,keyif alarak yapsalar işlerini. Maaşlar ( emekli maaşları da dahil ) insanca yaşamak için yeterli düzeyde olsa... Adam kayırma, rüşvet verme, onu bunu zengin etme gibi terimler lügatimizde hiç olmasa.. Devletin tesisleri olsa ve  herkes senede  en az bir hafta bu tesislerde bedava kalsa, dinlense, terapi görse... işte bunun gibi şeyler. 

Kendi adıma tüm hayallerim yeni yerler görmek ve bol bol fotoğraf çekmekten ibaret. Bu konuda kararlıyım. Bakalım ne kadarı gerçekleşecek, zamanla göreceğiz. 

3-Şimdiye kadar çok hayalinizi gerçekleştirdiniz mi ? 

İyi de ben düşünür ve akabinde uygulamaya geçerim hemen. Sanırım  olur mu olmaz mı diye iyi tartıyorum. Olmayacak işlerin peşine düşmüyorum pek. Hımmm bu cümleler hoşuma gitmedi , ama silmiyeceğim.  Soruyu tekrar okudum, müzik aleti çalmak isterdim,  istek ve hayal olarak kalacak . Bir de  2. soruda verdiğim cevapta olduğu gibi gezmek ve  fotoğraf çekmekten başka hayalim yok sanırım. Öyle dişe dokunur, peşine düşülür hayal kurmuyor muyum ne ? Bu durumda ne evet ne de hayır diyorum.  Önce bir hayli hayal kurup, sonra  gerçekleştirme  oranını yazayım ben. Siz bir kaç yıl sonra bu yazıyı tekrar okuyun, bakalım güncelleme yapılmış mı :)))

4- Henüz gerçekleşmemiş ama illa da gerçekleşecek dediğiniz hayaliniz var mı ? Anlatabilir misiniz?

Balık kavağa çıkacak mı bilmem  ama milletçe feraha , huzura kavuşacağız. 

Güzel bir mim  olmuş Calimero.Teşekkür ederim .Daha keyifli cevaplar vermek isterdim ama bu aralar  acı gerçekler yüzüme yüzüme vuruyor :)

"adım telve,  beğensen de beğenmesen de cevaplarım böyle ..." 

Geç cevapladığım için, mimlenmeyen kalmamıştır  diye düşünüyorum. Her ihtimale karşı bir önceki yazımda yorum yapanları mimliyorum :)) 

Kolay gelsin hepinize.

MİM..MİM...MİM

Calimero mimleyeli 11 gün olmuş .. Bu aralar pek pc açmayıp, telefondan nete girdiğim için cevaplayamadım. malum, gözler kalbin aynasıdııııırr.. Yok  bu cümle "gözler bozuk, telefondan yazmak zor " diye  devam edecekti. :)  Konuyu fazla dağıtmadan, calimero'ya mim için teşekkür ediyorum  ve cevaplamaya başlıyorum ... 

1- Blogger denilince aklınıza gelen üç şey nedir ? 

- paylaşmak; bildiğin,bilmek istediğin,merak ettiğin, okuduğun, izlediğin, gezdiğin,gördüğün, şahit olduğun,  hayal ettiğin, umut ettiğin, dilediğin, baş edemediğin,  sinirlendiğin, üzüldüğün, mutlu olduğun... her şeyi paylaşmak...

- dostluk / arkadaşlık ; çok güzel insanlar tanıdım blog sayesinde. Yazılarını keyifle okuduğum, yorumlar sayesinde yakınlaştığım  bloggerlar olduğu gibi, daha özel  ve başka  sosyal paylaşım sitelerinde de arkadaş olduklarım var.  ( üç beş taneymiş gibi çoğul eki de koyarmışşşş, ah canım, şuna instagram desen olmaz mı :)) 

Narda yüz yüze görüştüğüm, sayesinde annesini tanıdığım için kendisine çok minnettar olduğum ilk blogger ve bende yeri çok özel.( bu cümleyi okuduğunda üşenmeden saçımı başımı yolmaya gelecek, kesin :) zira iyi hoş da, annesini elinden alacağım diye çok korkuyor çoook, azıcık da kıskanç mı ne :))

Handan ( Kadı Kızı) sanaldan reele taşınan ikinci ve son blogger arkadaşlığı..Bu aralar kayıplara karıştı, umarım en kısa zamanda  tekrar aramıza döner. :(

Cem,  Levent, Sessiz Prenses , Tolga, Ali... instagram arkadaşlarım :))

- Öğretici / Öğretmen ; her blogger mutlaka  bi'şey  öğretir okuyucularına. Kitaplardan, filmlerden tutun da  yemek, makyaj, moda... aklınıza gelebilecek  her şeyi  o konunun uzmanından , meraklısından öğrenmek  keyifli...

2- Her temadan ( Kişisel, gezi, kozmetik, kitap vs.)  yazılarını en çok beğendiğiniz, okumaktan bıkmadığınız bloglardan örnek verin desem ? 

Hımmmm, 1. soruya cevap verirken ismini zikrettiğim bloggerlar haricinde, yemek blogu olarak düzenli okuduğum  blog festigan. Tariflerini ara sıra deniyorum ve her ne yaptıysam süper lezzetli oluyor. Anlatımı görsel eşliğinde olduğu için mi bilmem, oldukça başarılı... Şiirlerini severek okuduğum ve çok beğendiğim Nursalkımı.... sessizkaldım'ı okumak da keyiflidir. rue 'yi  mutlaka okuyun derim.  Her şeyden yazan, belli bir sınıfa  sokamadığım Değmesin Yağlı Boya,   blog aleminin  egosu sıfır, tanıştırıcısı, kaynaştırıcısı,  kimseyi takip etmeyen ancak  hemen hemen her blogta yorumunu görebileceğiniz Sade ve Derin.... Yeni tanıdım, yeni takip etmeye başladım sayılır, akıcı ve komik tarzını sevdiğim Carpe Diem... Miras var yazılarını gülerek okuduğum... Mai yani Kadriye. Bayılıyorum ben bu kadına...:) Oku Bakayım, Bücürük ve Ben  Yazmakla da bitmiyor ki,  gerçekten bitmiyor ya hu...  Beni mimlediği için değil, gerçekten sevdiğim için ,  en berbat ve can sıkıcı durumu komik bir tarzda anlattığı için Calimero'nun defteri   ve bir şair daha  Hamiyet diyorum  ve bu soruyu geçiyorum... Aslında düzenli okuduğum 3-4 blog daha var ama çok uzattığım için, mimliyeyim bari onları da :) 

( Yolcu, nerelerdesin :((..)

3- Yeni blog yazmaya başlayan arkadaşlara verebileceğin öneriler nelerdir? 

Blog yazma işine sırf terapi olsun  diye başlayan, madem başladık devam edelim diyen biri olarak bu konuda öneride bulunacak en son kişi benim sanırım. amaaaaaa yeni başlayanlara "n'olur  gözünüzün yağını yiyiiimm, kimseye gidip de,  blogunuzu yeni keşfettim,  bana da beklerim  deyip, sonuna da blog linkinizi yazmayın" demezsem gözlerim açık gider. Cidden  itici oluyor, kimse kusura bakmasın. Sizi takip edip etmediğine bakmayın, sevdiğiniz blogları okuyun,   yorumlara  cevap verin, içinizden geldiği gibi yazın. Mesela benim yazılarım genelde giriş ve sonuçtan ibarettir,gelişme bölümü diye  bi'şey pek olmaz. Çünkü sıkılınca bırakırım :))) Hatta girişte bıraktıklarım bile vardır :))  Benim blogum, benim tarzım. Allah Allahhh, edebiyatçı değilim, yazar değilim.Kurallar beni bağlamaz !!!

4- Hangi ülkede yaşamak isterdin ? 

İçinde bolca zebaninin kol gezdiği cennet gibi bir memlekette yaşıyorum. Ya bu vatanı zebanilerden temizleyin ya da ben  insansız hava sahası aramaya başlayayım... Olmadı 3-5 arkadaşımı alıp, ıssız bir adaya göç edeyim. !!! 

Gelelim 2. sorunun cevabında yer alması gereken ama sıkıldığım için bıraktığım  okunası blogları mimlemeye . Tamam blogger yerine blog yazmış olabilirim. sorun bakalım neden öyle yazdım ? Biliyorum aranızda  " ben sevmiyorum  mimlemeyi /mimlenmeyi" diyecek olanlarınız varsa ki mutlaka vardır,  "blogum cevaplasın , bana ne, ben mimlenmedim ki " diyebilmeniz için , müessesemizin ikramıdır efenim :) Bu arada  mimin başına yukarıdaki görseli kullanmak şartmış,bana öyle söylendi, ben neden diye sormadım, siz de sormayınız pilizzz :))
buzlu kalem
acemi demirci
nalanca

Dostluk

İstanbul Hanımefendisi
demirkadın demir
Doğal ve Keyifli Bir Yaşam
Serkan Aydemir
Emine Bektaşi

Çok oldu biliyorum ama aralarında cevaplamış olanlar var..

Kolay gelsin hepinize arkadaşlar..

PARÇALANMIŞ GÜLÜŞLER / TOLGA YAZICI / SAFRANSARI

Demirkadın demir öyle güzel anlatmış ki Tolga'nın kitabını, yorumda da yazmışım, "yazarı atlayıp seni kutluyorum" diye. Kitap hakkında detaylı bilgi sahibi olmak isteyenler   hemen  okusunlar diyorum. Ve böyle bir tanıtım yazısından sonra ben  ne yazsam sığ kalacak deyip, hiç yeltenmiyorum. Ancak  elbette   kitaptan bahsetmeden   olmaz. 

Tolga'yı okumaktan hep keyif almışımdır.   Gerçi başta birazcık restleşmemiz olmuştu :)  Yaptığı yorumda   kullandığı bir kelime  yüzünden  yayınlamamış,  kendisine de  ifade etmiştim durumu. Halbuki altı  üstü "g.t " gibi bi' kelimeydi.  Zamanla  diline mi alıştım, ruhumu mu özgürleştirdim, yoksa hayatın böylesine çirkin yüzünü gördükten sonra,  ne kadar masum ve olağan kelimeler mi dedim bilemiyorum ama aramızda sulh imzalandı.   Özel bir bağ oluştu  kanımca.( Varsın ben öyle düşüneyim. ) Biliyorum ki , yazılarını okuyan her insanla arasında o bağ  zaten var. Çünkü  Tolga  özel. Kendi dünyasına dalıp da başkalarını umursamayacak egosu yok. Yetenekli..Yazmakta olduğu kadar arkadaşlıkta da yetenekli. Umarım çevresindekiler, arkadaşları, dostu ya da dostları  şanslı olduklarının farkındadır diyorum. (Egosu yok derken,  ego yüklemesi yapmaya gerek yok di mi ama...) 

Blog adından da anlaşılacağı üzere,  kahveciyim ben. Kahvenin farklı bir anlamı ve yeri var bende. Hatırı boş ver, genelde yalnız içerim zaten.  Ama sanki beni dış dünyadan koparıyor ve kendi sesime kulak vermeyi sağlıyor diyeyim. Zamandan mekandan koparıp, her ne ile meşgulsem ona odaklanıyorum . Tolga öyle güzel anlatmış ki çayı,  çayla paylaşınlanları.. Hatta  " bazen seni seviyorum diyemezsin, çay içelim mi dersin " gibi bir cümlesi vardı.  "Dünyada paylaşılacak en güzel şey çay ve sıcak sohbettir."   Çaya bakışım değişti. Çay koyup içmek istedim. " Bizler çay bardağıydık ve dudak payı bile bırakmayacak kadar acıyla dolmuştuk. O yüzden bizi ellerinde tutmak isteyenler  ya bir süre sonra  geriye bırakırdı ya da ağızları öyle bir yanardı ki dörtnala kaçıp giderlerdi. Yalnızdık hep biz. Çevremizdeki kalabalığa inat yalnız kalmayı başarabilen tiplerdik " Yalnızlık  başka  cümlelerle  de çok ifade edildi  elbette bir çok insan / yazar / şair tarafından...  Ama bu anlatım tarzı ne kadar da doğru dedirtti bana...

Saatçi  Nejat amcayı sevdim. Selim 'i ve Zeliha'yı sevdim. Zeliha'nın " sever adımlarla " Selim'e doğru yürüyüşünü sevdim...

Metrobüs kalabalığını  " kazara birinin telefonundan duygusal bir müzik çalsa amcayla öpüşebilirim..Korkuyorum"  şeklinde anlatışına  güldüm.

Çağın hastalıkları arasında " sevgi arsızlığı,çağımızın  belki de en büyük  hastalığıdır ." teşhisiyle ,  sevmeyi beceremediğini iddia eden bir sevgi adamı oluşunu keşfettim.

"Zaman bedeni çürütür, zaman  insanları değil, meyveleri olgunlaştırır.".... Çünkü yazdıkları, yazılanlar , yaşananlar ütopik değil. Kesinlikle değil.  Hayatın içinde. Yanıbaşımızda yaşıyor   esrar bağımlıları...  her sabah aynı durakta otobüs bekliyoruz  ,  sevdiğine asla kavuşamayacağını bilse de sevmekten  bir an olsun vazgeçmeyi aklından bile geçirmeyen adamla...  Hafif kadın ya da   hovarda diyoruz aslında sevgi açlığını gidermeye çalışanlara..

"Umarım karşılaşmayız. Çünkü bir vedalık sitem kalmadı lügatimde..."  Benim deeeee diye  bağırmak istiyorsunuz bu cümleyi okuduğunuzda.. Egosuna yenik düşen , bu nedenle sadece kendisine değil, ruhuna dokunanlara da,  acının bin bir halini yaşatanlar geliyor aklınıza...

"Ruhum tüm delilikleri ve kötülükleri yapacak kadar psikopat, ama bedenim bir o kadar dingin. Ben de bu ikisinin arasına sıkışıp kalmışım."  Cümlesinden sonra hemen düşünmeye başlıyorsunuz. Ya ben ? Ben ne haldeyim sorusu karşınıza geçmiş , sizden hesap soruyor.

Gülüşlerin  neden parçalandığını,  neden bazı insanlarda emanet gibi durduğunu, asıl gülümsemenin gözlerle olabileceğini anlıyorsunuz. Bir insanın gözlerinin içini güldürmek kadar güzel başka bir şey var mıdır  acaba şu çivisi çıkmış dünyada ? 

Kitabın son kısmı, " valla benim gülüşüm hala sapasağlam" diyenler için  hazırlanmış bir sürpriz adeta.   Sadece gülüşünüzü değil, her hücrenizi darmadağın ediyor.   Hoşuma gitmedi bu son bölümde okuduklarım. Ağır geldi ruhuma..  Peki ya yaşayanlar dedim sonra ... Onlara hafif mi gelmişti Telve ?

Bir  konuda  zaten yeteri kadar eleştiri almıştır diyerek kısaca değiniyorum. Basımdan önce   mutlaka güvendiği  bir iki kişiye okutmalıydı,   konunun içine girene kadar göze batan imla hatalarını yok etmek için...

Tolga , seni yürekten tebrik ediyorum.  Güzel yüreğin, samimi anlatımın, doğallığın için ....

Yolun açık olsun....

"Boş ver diyorum" aklıma geldikçe..
"Boş ver"...
lakin umursamıyor beni,
üstüne üstüne gidiyor...
olmadık sözü çekiştirip getiriyor bazen,
canımı yakacak ya,
biliyorum, aldırmıyorum..
daha beter saldırıyor.
bi' geri git diyorum, uzak dur benden..
önce duraksar gibi oluyor.
tamam diyorum, kurtuldum..
en şirin haliyle geri dönüyor çok geçmeden..
bak işte, gülüşünü takmış da gelmiş peşine..
direnemem biliyor,
Ve savaş yeniden başlıyor !!!

Ölümüm,
ne hastalıktan,
ne yaşlılıktan....
Mutsuzluktan olacak sevgili, mutsuzluktan.....

Bu sözü nerede, ne sebeple , hangi ruh haliyle yazdım bilmiyorum. Ama kimin için yazdığımı bugün anladım....
Yüz hatları oldukça güzel.. Hokka gibi küçücük bir burnu var.. Ama gözleri, ah o gözleri....Buğulu mu desem, hüzünlü mü desem... Tarifi zor. Sesi titrek, konuşmaktan korkar gibi.  Gözleriyle sesini  birlikte düşündüğümde ağlamak üzere olduğunu hissettim.

Üzmeyin şu kadınları  !!!!!

BAŞKALDIRAN RUHLAR / HALİL CİBRAN

Kitaplarına, yazı stiline,  tasvirlerine, ruh tahlillerine , ifadelerindeki naifliğe hayran olduğum bir yazar. Okumayanlar için Kırık Kanatlar kitabını da mutlaka tavsiye ederim. İnsanı içine çeken , bir solukta kendini okutan  kitapların yazarı Halil Cibran, yüzyılımızın filozofları arasında sayılmakta. Sadece bir yazar değil , aynı zamanda şair ve  ressam. Bana göre Lübnanlı olmasına rağmen batıda ve Amerika'da da yaşadığı için,doğu- batı sentezini çok iyi yapan bir yazar. İçinde doğduğu ülkenin hayat şartlarını, toplumsal yapısını dışarıdan objektif gözle bakmayı bilmiş, olayların, siyasal sistemlerin, din adamlarının , toplumsal  yapının ağır aksak giden, aldatıcı ve aynı zamanda dayatmacı tarafını çok iyi yakalamış. Doğudan vazgeçmeden , doğuyu  gözden çıkarmadan yapmış eleştirisini. İfadeleri yalın, anlatımı akıcı, psikolojiye olan ilgisi nedeniyle de tahlilleri hayranlık uyandıracak kadar güzel.

Sanat sanat için midir yoksa halk için midir sorusuna Cibran sayesinde  net cevabım , "ikisi de gayet güzel  olabiliyor işte..."

Bu kitabı bir kaç kısa hikayeden oluşuyor. Ana tema hepsinde hemen hemen aynı. Din adamlarının, siyasilerin,  ahlak kurallarının ele geçirdiği, hapsettiği ruhların uyanışına ve başkaldırışına dair örnekler. Refah içinde ancak boyunduruk altında yaşamaktansa, özgür fakat  zor şartlarda yaşamayı kabul etmiş, mutlu ve huzurlu insanların  onurlu mücadeleleri... Okumanızı şiddetle tavsiye ederim.

Şart mıdır başlık... her seferinde ne yazsam diye gerim gerim geriliyorum. yazıların başlığı olmamalı :)

Sanki başlık sorun sadece. Buraya ne yazmam gerektiğini bilmiyorum ki. Aslında yazmak istediğim çok şey var da,  yazmamam gerek diye düşünüyorum.... Neyse başlayalım bakalım, suya sabuna dokunmadan , kimseye laf sokmadan , içimdekileri dökmeden   nasıl yazılırsa  artık....

Sınavlarım bitti. Artık 4. sınıfım. Şimdiden , bitince hangi bölüme başlasam düşüncesi sardı beni.  Bu kafayı meşgul etmek lazım.  Sayın savcımın dediği gibi  "hayat  boşluk kabul etmiyor". Sen kendini meşgul etmezsen,  tercih hakkını kaybetmişsin demektir. Hayatın dayatmalarına boyun eğmek zorundasın  ki  seni neyle oyalayacağı belli olmuyor. 

Dün akşam Halil Cibran 'ın Başkaldıran  Ruhlar'ını okudum. ( Aslında bugünlerde mutluyum ,  tekrar aynı heyecanla, aynı hızla, aynı istikrarla kitap okumaya başladığım için. ) O kadar güzel cümleler var ki, okudukça anlamı derinleşen.  İkisi benim için diğerlerine   en azından bugün ağır basıyor. 

"Merhamet, gerçekten suçlu olan bir mahkum için gereklidir, bir masuma gelince, onun ihtiyaç  duyduğu tek şey adalettir."

Zaten darb-ı meseldir. Kendinin savcısı, başkalarının avukatı gibi davran.Çoğumuz biliriz de, uygulayanımız pek azdır. Yukarıdaki sözle bağlarsam,  kendinin avukatı olur, kendini haklı çıkarırsan, bir de adalet istiyorum zira masumum dersen, yandı gülüm keten helva. Hepimiz yaptıklarımızın bedelini ödemek zorundayız. Ödeyelim de. Yeter ki vicdanımız rahat olsun. 

Çok konuşan insanları sevmiyorum.  

Çok konuşanlar ya bilmeyenlerdir, cahilliklerini örtmeye çalışırlar. Ya suçludurlar, suç bastırırlar. 

Çok konuşan, karşısındakini dinlemez, dinleyemez. Bu nedenle de yaptığı sorunu çözmek değil, öfkesini,nefretini kusmaktan ibarettir. 

Tam yirmi gün önce feci bir trafik kazası geçirdim.  Gece yolculuğuna alışkınım. Acemi değilim. Ama sabah İzmir'den İstanbul'a  yola çıkıp,  akşama kadar bir oraya koş, bir buraya koş, işlerini bitir,  sonra tekrar yola çık, iftarı yolda yap. Gece 11. 30 , bünye pes etti, trafik affetmedi , gözlerim kapanmış ve bammmm. Önce bariyerler, ardından   önümde giden dolmuşa çarpmışım ki, zavallı adam iki takla atmış.  Arabadan çıktığımda yan yatıyordu  garibim dolmuş. Arabam pert oldu. Allahtan sağlam  arabaymış da burnum bile kanamadı. 

Çok şükür can kaybı yok. 

Can kırıklığı var. 

Ahım tuttu diyene ,

Oh olsun diyene kırgınlığım var. 

Ben neymişim de bunca insanın ahını, bedduasını  üzerime çekiyorum anlamadım ki :)

Biri de "Allah belanı versin" demişti:))  Versin, versin ki diğer tarafa bi'şey kalmasın. Versin ki, sizin başınız göğe yükselsin . Yeter ki siz iyi olun, huzurlu olun . Sizin hayatınız günlük güneşlik olsun, işleriniz  yolunda gitsin. Öyle mutlu , öyle mutlu olun ki, aklınızın ucuna bile gelmeyeyim. N'olur gelmeyeyim...

Neyse, bir nebze rahatladığıma göre, bu kadarı yeter. 

Diğer söz neydi, çok da önemli değilmiş demek ki... :)) 

BİR KADININ YAŞAMINDAN YİRMİ DÖRT SAAT

Aristo'nun  Poetika kitabının ardından , biraz düşünme payı kalsın, o güzel beyinciğim azıcık dinlensin  diye elimin altındaki kitaplara baktım ve   Stefan Zweıg'in   Bir Kadının  Yaşamından Yirmi  Dört Saat'i gözüme kestirdim.  ( Vay be,  bir kitap tanıtımı yapacağım, üstelik  öncesinde okuduğum kitabın adını da veriyorum. Durun bitmedi, şimdi ben aynı yazarla ilgili daha önce yazdığım  yazıya  bağlantı vereyim de havam tam olsun  ) 

Orhan Pamuk, " bir gün bir kitap okudum ve bütün hayatım değişti " diye başlar ya hani Yeni Hayat romanına... Bu öyle hayatınızı değiştirecek  bir kitap değil. En azından benim hayatımı değiştirmedi. Sizin adınıza konuşmayayım . İncecik bir kitap olduğuna bakmayın, çok esaslı mesajlar  veriyor bana göre. Anlatımı oldukça akıcı,  karanlık bir nokta kalmıyor, anlattığı her neyse, hangi duyguysa, hangi ortamsa aynen yaşatıyor.  Sanki kitabın kahramanı sizmişsiniz gibi... Acıyı, umutsuzluğu, utancı, nefreti, tutkuyu içinizde hissediyorsunuz. İşte bunlardan dolayıdır ki,  etkilendim. Öyle bir  noktaya geldi ki  hikaye, kitap elimde  dakikalarca kalakaldım. Nasıl ya dedim kendi kendime... Bir insan nasıl kendi içinde bir birine bu kadar zıt iki kişilik sergileyebilir.  Kendisi için yapılan fedakarlığı nasıl görmezden gelir? Hayata bağlanması için,  birinin kendi hayatından vazgeçişinin  karşılığı  bu mu olmalı?  Bırakın minnet duymayı, öfke ile hakaret ile  aşağılama ile  karşılık vermesi nasıl bir mantığın eseridir ? Tutku insanı  nerelere sürükleyebilir? Hayatın geneline baktığınızda oldukça kısa sayılabilecek 24 saat  insan hayatını bu kadar derinden nasıl etkileyebilir? 

Daha fazla  açıklamaya gerek yok , okunmalı diyorum.

BEN ZATEN HER ACININ TİRYAKİSİ OLMUŞUM....

Bedenim acıyor, ruhum acıyor,yüreğim acıyor...
Ne garip bir gündü dün....

Düştüm, yuvarlandım..Dağ keçisi gibi tırmandım. İnemedim..Sıcaklıkla hissetmedim. Şimdi fenayım.Hem de ne için, yabani kekik toplamak için ! İki kişi  cesaret edip çıkmamış, sen ne diye çıkarsın ? Çıkarken baktın zorlandın, devam etmeyip insene..Yok inatçıyım ya ben. aklıma koydum mu , bedeli ne olursa olsun, razıyım, yapmam şart. Üstelik, düştüğümü anlayınca  ( düşerken görmediler, zira manzara seyrediyorlardı hatunlar ! arkaları bana dönük..) ,  gelip yardım edeceklerine, ben daha kendimi toplayamadan fotoğrafım çekilmiş, ona buna çoktaaaan servis edilmişti. Gece sol omuzumun ağrısından uyuyamadım..
Güç bela eve geldikten sonra, akşamüstü arkadaşımın kızının durumunu öğrendim, empati yapınca, " acı hissetmiyordur değil mi ? doktorlar hissetmez dedi ama içim rahat değil " sözlerine takılı kaldım, Başka bir arkadaşımı arayıp, gerçekten bilinci kapalı olduğu için hissetmez  cevabı biraz rahatlattı. ama yüreğimin acısını dindirmedi.
Ruhum acıdı. hayal kırıklığına uğradım..Ayrıntısı bana kalsın..
Neticede bomboş bir akşam/ gece geçirdim..
Ama  işte, dün dünde kaldı.. Geçen / hafifleyen sadece ağrılarım oldu. Gerisi bende baki...
Bugün oturup, kendimi ne kadar verebilirsem ders çalışacağım. Ara ara dalıp gideceğim.. Bir cümleyi, üstelik oldukça basit bir cümleyi defalarca okuyacağım. anlamayıp, geçeceğim...
Hayatta iyi ki yapmışım , başlamışım dediğim ender şeylerden sosyoloji okumak.. Finallere az kaldı. Hırs yapmamaya karar verdim. tabi ne kadar uygulayabilirsem. Olduğu kadar, olmadığı kader  diyorum..

Okuyup paylaşmanız , destek olmanız dileğiyle .....

http://aylagingunlugu.blogspot.com.tr/2016/05/zuhal-olcay-konseri-daha-iyi-nefes-daha.html?m=1

BİLİYORUZ DA....

"Aşina olan bilinmez"  demiş Hegel... Bugünlerde çok kullanıyor, her yere yazıyorum bu sözü. Gönül isterdi ki, bu kadar gerek kalmasın   tekrarlamaya. Hayat işte... Ne zaman ne olacağını kestiremiyoruz. Başımıza ne geleceğini... Dudağımızın ucuyla " vah vah" dediğimiz, dilimizden gönlümüze pek de inmeyen üzüntülerin, üzülmüş görünmelerin mesebbibi olan olaylara maruz kalacağımızı kestiremiyoruz. Ne aldığımız nefesin, ne sahibi olduğumuz sıhhatin kıymetini bilemiyoruz. Nankörlük değil  bunun açıklaması. İnsan elindekinin kıymetini bilmiyor da, ne yoksa onu istiyor şeklinde de açıklayamıyorum.  Bana göre, şükürsüzlük değil hayır. Aşinalık !!

Ölümle,savaşla, terörle, hastalıkla, yoklukla... o kadar iç içe yaşıyoruz ki.. O kadar aşinayız ki. Öylesine bildiğimiz şeyler ki.. Hissedemiyoruz ruhumuzda, vicdanımızda... Gözümüzün önünde  ama bizden çok uzak gibi ..

Bir anneye sormuşlar. Hangi çocuğunu daha çok seviyorsun diye.Kadın cevap vermiş; 

Küçüğünü büyüyene kadar,

Hasta olanı iyileşene kadar,

Gurbette olanı  eve dönene kadar....

Yani, insanın öncelikleri zamanla değişebiliyor.  Tıpkı bu anne gibi. Hangisi daha  korunmasız,  daha muhtaç,  daha uzaktaysa  O yavrusunu seven anne gibiyiz  biz de... Hangisi elimizde yok, hangisine daha çok ihtiyacımız var, neyin yokluğunu çekiyoruz , o daha önemli oluyor bizim için. Elimizdeki önemini yitiriyor.  Oysa hepsi elzem, hepsine muhtacız...

Belki de bu yüzden , ne büyük zenginliklere sahip olduğumuzun farkında değiliz. Ta ki elimizden gidene kadar. Duymamız, bilmemiz, görmemiz yetmiyor . Yaşamadan  bilemiyoruz, anlayamıyoruz, önemini idrak edemiyoruz. 

Yaşlılık ya da hastalık. Sadece çevremizdekilere özgü bir  son değil . Biliyoruz ki, mutlaka bizim de yolumuz düşecek, biz de o yollardan geçeceğiz. Ölüm bizim de kapımızı çalacak, çalana kadar ruhumuzda hissetmeyeceğiz. En azından çoğumuz. 

Tasavvufta  üç mertebe vardır. 

İlmel yakin

Aynel yakin

Hakkel yakin...

Yaratılmış ne kadar canlı varsa, elbette  belirli bir ömrü var. Hiç bir şey sonsuza dek kalıcı değil. Bunu biliyor olmamız ilmel yakin. Bir yakınımızın vefat ettiğini görmek aynel yakin.. Biz öldüğümüzde hakkel yakin  mertebesine ulaşmış oluyoruz. İş işten geçmiş olacak muhtemelen. O zaman  anlayacağız ne boş şeylerle uğraştığımızı, kendimizi boş şeyler için üzdüğümüzü, gereksiz yere hırs yaptığımızı son nefesimizi verirken idrak edeceğiz de düzeltmeye   fırsatımız olmayacak. Pişmanlık son nefeste uğrayacak ruhumuza, aklımıza, izanımıza.  Bunu biliyoruz.  Ama hissedemiyoruz. Yoksa niye didişelim ki birbirimizle, niye düşmanlık besleyelim ? Niye kötülük yapalım?..

Son zamanlarda  üzücü şeyler yaşıyoruz... 

Hiç durmadan şehit haberleri alıyoruz...

Sevdiklerimizi, yakınlarımızı kaybediyoruz...

Az önce bir arkadaşım, yavrusunun, canının, can paresinin hastanede olduğunu yazdı. Bilinci kapanmış.. Solunum sorunu varmış. 

Çok üzüldüm.

Yaşamadığım bir duygu. Allah da yaşatmasın. Evlad acısı ne demek bilmiyorum, Allah bildirmesin..

Bildiğim, annemi babamı kaybettim. Evlad acısı çok daha zordur sanırım.

İnşallah , kuzusu iyileşir arkadaşımın, kucağına alır  bir an önce..Sarılır sımsıkı..

Dün de  bir arkadaşımız annesini kaybetti. İşte bu kayıp, bildiğim bir acıydı.Zamanla içime daha çok koyan, ruhuma  yayılan, baş etmekte zorlandığım..

...

 Ahirete göçmüş anne babalarımıza, yakınlarımıza, sevdiklerimize rahmet diliyorum... Arkadaşımın  yavrusuna,  kimin hastası  varsa , hepsine acil şifalar diliyorum...

...

...

help...

- kendi çektiğim ve yazılarımın arasına serpiştirdiğim fotoğraflar bir süre sonra neden görünmez oluyor ?
- Blogumda gezinirken,  "kendi gezinmelerimi istatistiklere dahil etme" dediğim halde neden ısrarla dahil ediyor... Önceden  söz dinler ve etmezdi, şimdi neden huyu değişti bu blogun ?
bilen var mı ? ne yapabilirim, nasıl düzeltirim ?

ANNELER VE KIZLARI

Narda'yı biliyorsunuzdur. Bilmiyorsanız da   bir bakın derim. Hatunu ve muhterem validelerini dün evimde misafir ettim. Şimdi çözdüm olayı. Yani şimdi derken,şimdiki şimdi değil, dün  sohbet anında çözdüm. Narda 'nın bir numarası yokmuş meğer. Asıl marifet, edebiyat aşkı, engin bilgi birikimi, zeka, akıl.....   hepsi valide hanımdaymış. Genetikle bazı konularda nasiplenmiş bizim hatun :)

Saçma ey göz eşkden gönlümdeki odlara su

Kim bu denli dutuşan odlara kılmaz çare su

Fuzuli

İnanmayacaksınız ama, Fuzuli'yi daha 12- 13 yaşlarında okuduğunu, Karacaoğlan'la ve  şu an hatırlayamadığım  şairlerle  hemhal olduğunu söyleyen Valide Sultan' dan bu dizeler. Yıllar önce okumuş ve unutmamış.Vay be dedim kendi kendime,ne şanslı insanlar varmış bu dünyada. Aha biri de Narda. Aman bende bir fesatlık,bir kıskançlık, demeyin gitsin. Dedim Sultan, Narda'yı aradan çıkaralım, seninle baş başa buluşalım. Bence sevindi,  Narda hain planlar yapar da ket vurur diye pek sesini çıkaramadı ama gözlerinin parlamasından anladım. Sevindi :)