BİR GÜN BİR ARKADAŞIM ÇEMKİRDİ, HAYATIM DEĞİŞTİ..

Bütün gün  canım sıkkın dolaşmışım..Bir suratsızım ki sormayın gitsin..Bahanem hazır , her zamanki gibi: "herşey üst üste geldi"...
Günlük mutad konuşmamızı yapıyoruz.. Ben  incir çekirdeğini doldurmayacak hezeyanlarımdan bahsediyorum..Hani dokunsalar ağlayacak durumdayım.
Meğer O'nun da canı burnundaymş. Ne bileyim ben  saatlerce ağır cezada duruşmada olduğunu..
Amannnnn bir başladı  ki sormayın gitsin.. Hani karşısında olsam dövecek..Çemkiriyor ki, ne çemkirme..
Ben başladım  salya sümük ağlamaya...
Canım benim..Hiç  kıyamaz bana, çok sever.. O sinirinin ve öfkesinin arasında ara ara  " niye ağlıyorsun şimdi? "  sorusunu sormayı da ihmal etmedi hiç.. Sordu sormasına da, cevap umurunda değil ki,  nefes bile almadan  devam etti tam gaz..
Sonra ne mi oldu...
Sabah bir kalktım, kuş gibi hafiflemişim.
Her şey pek bi farklı geldi gözüme.
Meğer ne saçma bir çıkmaza girmişim dedim.Ne çok abartmışım olayları..
İşte bu dedim..Dostluk arkadaşlık bu. Derdimiz  anlaşılmak değil sadece.. Göremediğimiz yanlışların  güzellikle, olmadı çemkirmeyle gözümüze sokulması. Yoksa hatasından nasıl döner insan. Olayların dışında olan daha iyi gözlemliyor. Nerede yanlış var  görüyor. Bunlar dile getirilmeyecekse, aman kırılmasın, üzülmesin diye insan kendi haline bırakılacaksa ben ne anlarım o dostluktan ?
Elbette gerçeği kabullenmek zor geliyor,  suçlu olduğunu, yanlış yaptığını kabullenmek..
Hele ki egonuz yaralanıyorsa  çok zor..
Ama mantıklı insanın yapacağı,   kırılıp küsmek değil, külahını önüne alıp düşünmek..
Çünkü bir insan sizi gerçekten seviyorsa,  gerçeği,  bedeli ne olursa olsun yüzünüze haykırmalıdır. Susup, sadece sizi anlamakla yetiniyorsa, o sevginin sorgulanması gerekir..