Bir gün seni çok kıskanıyorum demiştim hatırlıyor musun ? Yüzüne çarpan rüzgardan tut da, üzerine yağan yağmurdan bile..Sokakta selam verdiğin insandan, karşılıklı çay içtiğin bir arkadaştan, hatta köyünden sana kiraz getiren odacından...
Hayatına giren, teğet geçen kim varsa ondan kıskanmıştım..
Yanılmışım...
Asıl kıskanmam gereken senin ruhunu görenmiş..
Elini, dudağını değil, yüreğini öpenmiş..
Sana sevgiyle bakan değil, seni sevgiyle besleyenmiş..
Ve yalnızlığını düşündükçe anlıyorum ki,
Aslında seni kıskanmam gerekmezmiş...
İnsan zahir olanı gördüğünden kıskanıyor illaki. Batını da görebilse daha da çok kıskanır bence. :)
YanıtlaSilBu zamanda mı ? batını gören kıskanmanın ne kadar gereksiz olduğunu görüyor bence. İnsanların iç dünyası karmakarışık ve çok yalnız.. Ama batından kastın ruh güzelliği ve güzel hasletler ise, bak o ayrı..
YanıtlaSilAslında batından kastım bu değildi. Yani düşünceleri görseydi insanlar, karşılarındakilerin ne kadar sadakatsiz olduklarını da bileceklerdi. Dört dörtlük insan yok.
YanıtlaSildu şimdi, anlamadım.
YanıtlaSilsen bu vatandaşı fuzuli yere kıskandığını anlamışsın da burda suç sende mi onda mı anlayamadım.
Sen meğerse, sevilmez itilmiş, kalpsiz adamın teki miymiş adam? aaaaaaaa...
Yolcu / Haklısın...kendi kusur ve eksikliklerimize rağmen mükemmeli arıyor olmamız da ayrı bir ironi..
YanıtlaSilCem / evet evet aynen öyleymiş :))
İnsan sevdiğini kıskanır, sevmediğine fesatlanır.. Kıskanmanın temelinde paylaşmak istememesi yatar ve sahiplenme duygusu . Meğer bu adamı / kadını / insanı / kıskanmamı gerektiren bir durum yokmuş, zira zaten paylaştığım kimse yokmuş... Yani anladığın şeyi bana açıklattırdın ya, helal olsun :))
Bu yorum yazar tarafından silindi.
YanıtlaSil