ARAMIZDAKİ SÖZLER / The Mountain Between Us

İzle, mutlaka izle, sen seversin baskılarına dayanamayıp, biraz da Oscar ödüllü oyuncusunu ( Kate Winslet)  referans alıp izledim Aramızdaki Sözler'i.. 

Gazeteci Alex  ile doktor Ben kötü hava şartları yüzünden uçuşlar iptal edilince birlikte özel uçak kiralayıp yola çıkarlar. Ben ameliyata , Alex kendi düğününe yetişmek zorundadır. Ancak pilot kalp krizi geçirir , uçak güç bela inerken parçalansa da kurtulurlar ve karlı dağların arasında, soğukta mahsur kalırlar. Filmin neredeyse tamamına yakını sadece iki oyuncuyla karların arasında geçer.

Belki  güzel bir film olduğu konusunda kendimi şartlandırdığım belki de hayata dair şartlandırmalardan arınıp izlediğim için beğendim.  Hatta bayıldım.

Alex  sarışın , alımlı bir kadın, Ben siyahi  bir adam...

Alex Ben'i korkaklıkla suçlayacak kadar cesur,  Ben Alex'i bencil bulacak kadar temkinli...

Alex dışa dönük, konuşmayı, sormayı,sorgulamayı seven, daha  çok mantığı ile hareket eden bir kişiliğe sahip. Ben duygusal,  daha  içine kapanık, iç dünyasında olup biteni dışa yansıtmayı pek sevmeyen, paylaşmayan  karakterde bir adam...

Ve bunca  aykırılığa, uç özelliklere rağmen  bu iki insan birlik olup  hayatta kalma mücadelesi veriyorlar.  Ben kendi hayatı pahasına  ayağındaki sakatlık yüzünden yürüyemeyen Alex'i yalnız bırakmıyor. Alex verdiği cesur kararlarla,  Ben'i de kendi kabuğunu kırma konusunda yüreklendiriyor. Aralarındaki güven o kadar güçlü ki,  ister istemez filmimizin kahramanları  yakınlaşıyor, hatta bağlanıyorlar. 

Aşk mı sevgi mi sorusuna "kesinlikle güven" diyorum bundan sonra. Birine hayatınızı emanet etmek zorunda değilsiniz elbette. Lakin, bir ilişkiye başlarken duygularınızı emanet ediyorsunuz . (Bunu kadın- erkek ilişkisi olarak sınırlandırmıyorum , her türlü insan ilişkisi için geçerli.) İnsanın duygularını emanet etmesi demek, duygularının görmezden gelinmeyeceği , telafisi imkansız yaralar almayacağı,  duygularının önemseneceği,  zedelense de tamir edileceği anlamını taşır. Birinin sizi üzmeyeceğinden asla emin olamazsınız belki, bu insanın yaradılışına aykırı. Bile isteye üzmeyeceğinden emin olabilirsiniz sadece. Üzdüğünde kendisinin de üzüleceğini bilirsiniz. 

Hayallerinizi emanet edersiniz, çünkü güveniyorsunuzdur. Hayallerinizi gerçekleştirmez belki. Ama sizi, gerçekleştirmeniz için yüreklendirir, motive eder. 

Acılarınızı emanet edersiniz. İnsan yüreğinin acısı dışarıdan görünmez pek. Alçısı, sargısı, izi yoktur çünkü. Bunlar olsa, kolaydır, görür ve oralara dokunmaz, vurmaz.  Yürek acısını gösterdiğinizde , saklama ihtiyacı hissetmediğinizde o insana  güveniyorsunuz demektir. Artık o konuda hassas olacağını, sizi oradan vurmayacağını bilirsiniz. 

Bütün bunlardan daha önemlisi, birinin böylesine güvenebileceği biri olmanın verdiği haz ... Saygının olduğu yerde sevgi de gelir derler. Belki doğrudur, belki güven saygının da önüne geçiyordur kimbilir. Bildiğim tek şey, güvenmediğiniz insanla yola çıkamazsınız...

Görsel açıdan manzaralar müthiş. Özellikle benim gibi İzmir'de oturan ve kar yağışına pek şahit olmayan biri için...  

Bu film izlenir...

THE CONFESSİON (1999) / İTİRAF

İsmini hatırlamadığım bir İran filmini izlerken de aynı şeyi düşünmüştüm "Memleketimin şu anki haline ne kadar çok benziyor !!"

The Confession filminin başında da aynı düşünceye kapıldım. Ateşler içindeki oğlunu kaptığı gibi hastaneye koşan filmin kahramanı, ilgisizlik neticesi başka hastaneye gitmek zorunda kalıyor, ancak oğlunu daha yolda iken kaybediyor. Bildiğimiz , aşina olduğumuz manzaralar kısacası. Ve  yine tahmin ettiğiniz üzere, baba adaleti kendisi sağlamak için  işlerinin  sorumluluğunu taşımadıklarına kanaat getirdiği kayıt memurunu, doktoru,   hemşireyi öldürüyor.  Tabi filmin bundan sonrası hiç tahmin etmediğim şekilde gelişiyor. 

Çok güzel, anlamlı, felsefi vs. diyebileceğim  cümleler vardı. Aklımda tutamadım, akışı bozmamak adına durdurup yazamadım... Ama şunları unutmam mümkün değil;

"Doğru olanı yapmak zor değildir, doğru olanı bulmak zordur.."

"İyi birinin de günahı olabilir." Günah insanı  kötü biri yapmaz ...

Bizler yaptığımız hatanın, yanlışın  kılıfını bulmakta hiç zorlanmayız genelde. Zaten yaptığımız yanlış ve hata da değildir. Kendimizi aklamakta  üstümüze yoktur. Bu nedenle de " hafifletici sebepler" can simidimizdir.  Bir de " ağır tahrik"  vardır elimizde kapı gibi.  Emrahvari bir bakış, boyun bükme, takım elbise- kravat ikilisi  vazgeçilmezlerimizdir. Sorumluluk , dik duruş,  bedel ödeme  ne kadar yabancısı olduğumuz   kavramlar..

Adam diyor ki,   evet öldürdüm,  pişmanım ama cezamı da çekmek istiyorum. Çünkü   eğer  cezamı çekmezsem, bu işten kurtulursam , yaptığım  sadece adi bir cinayet olarak kalır, sıradan bir katil olurum. Ben sorumluluğu üstlenmek ve  oğlumu onurlandırmak istiyorum.. 

Alec Baldwin'in avukat rolünde, baba Ben Kinsley ile  ilk karşılaşmalarındaki  konuşmalar müthiş etkileyici ve anlamlı. Sırf bu sahneler için mutlaka izlenmeli bu film.

yazdım, yazdım, yazdım ve sildim. Ama şarkı müthiş, silmeye gönlüm razı olmadı ....

DÖN DİYE.....

Sana bu mektubu, kapısını yıllardır kimsenin çalmadığı, döşemeleri kabarmış, pencere camlarının çoğu kırılmış, çerçevelerinin boyaları dökülmüş o eski evden yazıyorum. Sen gittikten sonra hüznün kol gezdiği, bir daha dumanı tütmeyen,  viraneye dönen o evden....

Sana bu mektubu   rüzgarın deli gibi estiği, ağaçların yıkılmamak için sıkı sıkı toprağa tutunduğu, bunca sesin, ıslığın, birbirine yaslanan bunca ağacın arasında payıma düşen yalnızlığa sarıldığım  buz gibi havada yazıyorum. Sadece bedenimin değil, ruhumun da üşüdüğü, kendimi ayazda kalmış kuş yavrusu gibi hissettiğim havada .....

Sana bu mektubu " ya gel mutluluğa doyayım, ya da göm beni , toprağa karışayım"  demek için yazıyorum. Çünkü ortası yok bunun.  Sen yoksan hayatın anlamı , yaşamanın tadı yok. Tüm renkler senin varlığınla ortaya çıkıyor, çiçekler  senden besleniyor.  Sensiz    hiçbir şeyin  albenisi yok. Tüm evren yetim kalmış gibi...

Sana bu mektubu, gücümün tükendiği anda yazıyorum. Biliyor musun nefes alamayacak kadar halsiz, yeni bir güne başlayamayacak kadar  umutsuzum sen olmadığın zamanlarda.. Ekmeğe ve suya muhtaçlığım kadar ihtiyacım var sana. Dizime derman, gözüme fer, gönlüme ışık ol. 

Bu mektubu senin nerede olduğunu bilip de kendimi kaybettiğim anda  yazıyorum. Sen varsan bir yere, zamana aidim ben. Sensizlik,  içinde  savrulduğum boşluktan farksız. Yokluğunda kim olduğumu çözmekte zorlanıyorum 

Sana bu mektubu hayatımı güzelleştirdiğin yerden yazıyorum. 

Hep hayatımda kal diye...

Yanımda  ol diye...

Dön diye....

HAYAT LAY LAY LOM DEĞİLDİR BAZEN....

galiba en kötüsü buydu.
bir anda tüm sığınakların açık edilmesi, tüm kalelerin düşmesi,  siperlerin  çökmesi. ne bileyim işte, insanın düşman karşısında öylece ortalıkta kalakalması.... düşman ne mi? kişiye göre değişir elbet.  bazılarınınki yalnızlıktır. bazılarınki de birden bire üşüşen sorular, geçmişe ait bir anı,  belki de bir kişi...önemi yok ki. aslolan insanın korku ve hüzünle karışık  , o garip duygunun  eşiğine gelmesi...
bir insana yapılabilecek en büyük kötülüklerden biri de, elinden umutlarının alınması sanırım. en azından şu an böyle düşünüyorum.  şu an dediysem, bugün, bu akşam. 
gayri ihtiyari " iyi insanlar iyi atlara binip gitti diyenler !!! bence iyi günler binmiş o atlara"  dediğimde fark ettim, geleceğe ait ne kadar karamsar olduğumu... kim aldı umutlarımı ellerimden?
keşke o ya da bu diyebilsem...
kimsenin gücü yetmez  kolay kolay bir insanı umutsuzluğa düşürmeye... bu bir süreç, olaylar silsilesinin getirisi.  ( getirdiği olmadığına göre , götürüsü demek en doğrusu... )
madem ki her şey zıddıyla kaimdir, zıtlar arası sınır ince bir çizgidir. sevginin nefrete, gecenin gündüze vs. kolayca evrilmesi gibi, bu umutsuzluk da beni mutlaka  umuda taşıyacaktır...
bekleyelim ve görelim...

kaybettim bugün kendimi, hükümsüzdür...

HAY HAY BUYURSUN GELSİN ...

Hayatın bunca derdi, gailesi çekilmezdi , eğer monotonluğunun arasına sürprizler saklamasaydı...

"Hayat hayat"  işte  benim için sürprizlerin , bana sunulan güzelliklerin  en özellerinden. Sanalda tanıştığım,   arkadaşlığını reele taşıdığım , kısa zamanda kaynaştığım  meslektaşım,  blogdaşım.. Daha önceki blogunu  bırakıp, "bana yeni bir ben  lazım"  diyerek  farklı bir adresle  tekrar  aramıza katıldı. Bol bol kitap okuyup, bolca film seyrettiği için  hem kitap hem film tanıtımlarını, aralara serpiştirdiği hayata bakışı, düşünceleri,  fikirleri eşliğinde okumaktan  keyif alacağınızı düşünerek  bir göz atın derim ..

Sahte gülüşlerin alacaklısıyım ben,

Çoktan vazgeçmişken gerçeğinden...