BEKLE BENİ DEDİ GİTTİ, BEN BEKLEMEDİM O GELMEDİ....

" Bana korkmadan risk alanların cesur olduğu öğretildi. 

Ama daha cesuru, korkularına rağmen risk alanlardır. 

Cesaret korkunun ettiği duadır.!!!" *

"Ömrüm seni beklemekle nihayet bulacaktır" demiş Fitnat Hanım. 

Bizim ömrümüz de beklemekle geçiyor işte. Hep bi'şeyleri bekliyoruz. Herkes bi'şeyler değişsin istiyor hayatında. Ahh yanlış oldu, değişsin değil, değiştirilsin  istiyor, birileri değiştirsin. Bu işimize geliyor. Değişsin demek bizim  adım atmamızı gerektiriyor, harekete geçmemizi, seçim yapmamızı, yola koyulmamızı.... Ama işimize gelmiyor. Sorumluluk almak istemiyoruz. Sonuç istediğimiz gibi olmazsa suçlu konumuna düşmekten korkuyoruz. Oysa ki biz neticelere katlanacak kadar güçlü ya da cesur değiliz. İşte o zaman karşımıza hemen "ağlarını ören kaderin bize yaptığı haksızlık" çıkıyor. Adil davranmayan hayatın başkalarına cömert davranırken bizden esirgedikleri... Sıkıca yapışıyoruz, can simidimizmiş gibi... Sarıldıkça dibe çöküyoruz, batıyoruz !!!. Oysa bizi dibe çeken " haksızlık" olarak adlandırdığımız o durum değil, karşı koymak yerine teslim olmamız, ona sarılmamız, kurtulmaya çalışmak yerine kurtarıcı beklememiz...

"Mevzu acı çekmekten ibaret değildi. Aynı zamanda acı çekerek bir şeyler öğrenmekti" ** Acı, üzüntü, korku, yılgınlık  içimizdeki "yapmalıyım/ yapabilirim"'i ateşlemiyorsa , çıkış yolu bulmamıza yardımcı olamıyorsa "dipsiz kuyularda merdivensiz kalmak" kaçınılmaz son olacaktır. Acıyla olgunlaşmak kavramını yeni baştan düşünmemiz gerekiyor belki de.. 

Bizi dibe çeken, yaptığımız seçimlerimiz, aldığımız ya da alamadığımız kararlar. Bizi çaresiz bırakan çaresizliğimiz değil, çareyi başka yerlerde aramamız. Önce sen kendin için  çözüm arayacaksın, buluncaya kadar aramaktan vazgeçmeyeceksin.. İşte o zaman değişecek hayatın. Tüm olumsuzluklar, beklemeyi bırakıp adım attığında , senden uzaklaşmaya başlayacak.   

Mutlu insan hayatta her şey kendisine bahşedilen insan mıdır, aleyhine olan durumları fırsata çeviren mi?

Başarılı olan insan olgunlaşmış şartlarla bir yerlere gelen midir, olumsuzlukları basamak yapıp yükselen mi?

"İnsan insanın kurdudur" ***. İnsan , insanın ilacıdır. İlaç , bazen derdine derman olmaz. Bazen de o anki sorunu çözer, başka sorunlara sebep olur. ya da ilaç zannettiğin de sana ilacıymış gibi bakar.

Şimdi her şeyi elinin tersiyle itip, tüm mazeretlerden sıyrılıp, hayatına sahip çıkma zamanı. 

Bekleme... Gelmeyecek....

*     Bu Dünyanın Dışında filminden alıntı
**   Damga Ve Toplumsal Kimlik kitabından alıntı
*** Hobbes'un sözü

....

Ben aklıma mukayyet oluyorum
Senin adın dolaşırken dilimde dimağımda...
Korkularımı biliyorum ve sığınacak yer arıyorum,
Sensizlik duygularımı esir aldığında...

MASUM DEĞİLİZ....

Kabul edilebilir mazeretlere sığınacak kadar makul bir saflıktı benimkisi.. Masumiyete sığar mıydı bilmiyorum ama zaten söylentiler hiçbirimizin masum olmadığı yönündeydi.
Belki de oradan tanışıyorduk.
Seçenekler sunulmuştu, hadsizce çoktu, ama biz acılardan bağlanmayı yeğledik birbirimize..Daha samimi, daha yapmacıksız ve sağlam gerekçeydi kendimizce...
Şimdi, kozasından sıyrılmaya çalışan ipek böceği misali, bekliyorum ve biliyorum gideceğini..
Dilerim ki,
Hiç unutmazsın,
Seni nasıl sevdiğimi...!!!

ÖRSELENMİŞ KİMLİĞİN İDARE EDİLİŞİ ( DAMGA)

"Başımız dertte ve bu bizim suçumuz " diyordu ,  geçenlerde izlediğim filmin  kahramanlarından biri. Hatta cesaretle ilgili çok güzel bir sözü daha vardı da geri dönüp alamadım.Tamam, hayat dediğimiz tercihlerimizden ibaret ve her tercihin bir bedeli var. Her vazgeçtiğimizin de elbette. İnsanın en büyük yanılgısı, iki seçenek arasında doğru tercih yaptığında hayatının güllük gülistanlık olacağını zannetmesi. Oysa hayatta hiçbir şey net değil,siyah ve beyazdaki kesin ayrım renklerde mümkün sadece. En azından benim görüşüm böyle. Dayanılmaz zannettiğiniz durum, tüm benliğinizle karşı çıktığınız görüş, zamanla o kadar da kötü durmuyor. Çünkü değişiyorsunuz, gelişiyorsunuz, olaylar sizi törpülüyor. İnsan olmanın gereği belki de bu. Mevsimler değişiyor, bedenimiz değişiyor, duygu ve düşüncelerimiz değişiyor. Elbette verdiğimiz tepkiler de değişecek.

Aslolan , yapılan tercih ya da atılan adımın arkasında durmak, sorumluluğunu taşıyacak kadar sahiplenmek. Gözümüzün hep karşı kıyıda olması, o kıyıya yanaşsak da geldiğimiz kıyıya bakmaktan kendimizi alıkoyamamız da gösteriyor ki, yolumuzu çizerken daha iyi, daha kötü ayrımını iyi yapmak gerekiyor. Ve  sonrasında arkaya bakmadan yola devam etmek.....

Çünkü ister inanalım, ister inanmayalım, adına kader dediğimiz  ve asla müdahale edemediğimiz bir alan/ zaman kesiti var. Ne kadar uğraşırsak uğraşalım, damga gibi üzerimize yapışanlar var. Silmek için uğraştığımız, silsek de ardında bıraktığı izden kurtulamadığımız...

Erving Goffman'ın Damga kitabını büyük bir hevesle alıp, aynı hevesle okumaya başladım. Lakin tıkandım....Çok zor ilerliyorum. Okuduğum cümleler öyle bir sarsıyor ki ruhumu, kendime gelmek için  ara vermek zorunda kalıyorum. Sanırım çok fazla içselleştirerek okuyorum . O kadar dolu, o kadar güzel bir kitap ki, psikolojiye, sosyolojiye ilgi duyanların okumasını isterim. Kitabın tanıtımını yapmak beni aşar. Ama böyle bir kitap var, bilin istedim....

Şarkının bu konuyla ilgisi yok, olayı yumuşatmak için geldi kendileri... Ben defalarca dinledim, hala da dinliyorum....

Sevgiyle kalın...

YİYİNİZ,İÇİNİZ AMA PİSLETMEYİNİZ...

Bir bayramın daha sonuna geldik.Kimler nerede,neler konuştu çok bilgim yok. Nerede o eski bayramlar muhabbeti yapıldı mı, yedi kişi danaya girmek yerine bir fakirin ihtiyaçlarını karşılayıp en büyük bayram bizim bayram dediler mi, bu sene de kurban bayramı ile hac çakıştı mı bilmiyorum. Çünkü gemi su almaya başladı ve  ben batışı geciktirmek için  fazlalıkları yavaş yavaş atıyorum. Ha bir de, tek tek kişileri gözlemlemek yerine,  toplulukları/ yığınları gözlemlemek daha eğlenceli, kolay,  yorucu, zor.Tamam tezat kavramlar ama işin gerçeği bu. 

Misal, dün akşam Konak'a inip , Kordon boyu yürüdük. Konak kabus gibiydi resmen. Tüm samimiyetimle söylüyorum neredeyse ağlayacaktım. Yok böyle pislik. İnsanlar çimlerin üzerine oturmuş, deli gibi çiğdem çitleyip , etrafa savuruyorlardı kabuklarını. Her yerde pet şişeler. Ama alanı çoktan terk etmiş bir grubu takdir ettim doğrusu. Çöplerini bir poşete toplamışlar, öylece bırakmışlar. Bundan iyisi Şam'da kayısı....

Şamlılar da vardı. Kalabalık, rahat,  cangıl cungul... Da dedim, Suriyeliler de...Her yer Suriyeli değildi elbette. Araplar çok pis diyen Türkler de oradaydı. O pisletenler arasında.. Yiyip içip, çöplerini bile toplamadan gidenler , halihazırda çöpünü yayanlar arasında bizim insanımız da vardı... 

Yanımdaki misafirden utandım. Oraya sürüyle  hayvan yaysanız, böyle çöpe boğmaz, hatta yenilebilir olanları temizlerdi. 

Yapacak bi'şey yok. Konumumuz Ortadoğu , kafa yapımız da yaşadığımız coğrafya doğrultusunda ne yazık ki... Kısacası "coğrafya kaderdir". Oysa, madem ki temizlik imandandır, ev sahibinin de misafirin de çoğunluğunun Müslüman olduğunu düşünürsek, akşamki manzarayla karşılaşmamalıydık. Demek ki Aliya İzzetbegoviç'in dediği gibi " İyi insan olmadan iyi müslüman..." olunmuyor....İnsan olmayı beceremeyenlerin müslümanlığı , İslamla bağdaşmıyor...

Neyse,eğer yazıyı sonuna kadar okuduysanız, şu şarkıyı da dinleyin ki güzel ayrılın...

OKU/YORUM...

Kasabamızın kokularını taşıyan bir sesle....
...sağ elinin başparmağıyla habire tesbih tanelerinin üstünde yürüdü.
...dışarıya ait görüntüleri alıp alıp içinde biriktiriyormuş gibi hep sağa sola baktı.
...muhallebi gibi yumuşacık bir sesle.
...gelişindeki telaşın rüzgarını taşıyan lüzumundan yüksek bir sesle...
Bir elinde de sigara vardı, bu yüzden sesi ağzından dumanlar halinde çıkıyor, işitilmez olduğunda bile sanki kaybolmuyor, havada öyle,salkım saçak uçuşuyordu.
...dayımın sesinin içinden  sessizce geçip merdivene doğru yürüdü...

Okumuş olduğunuz cümleler, daha yenice bitirdiğim , Hasan Ali Toptaş'ın Kuşlar Yasına Gider kitabından alıntılar. 

Türkçeyi en iyi kullanan yazarlardan biri olduğunu duyalı bir iki sene olduysa da , bir hafta önce alabildim kitabını. Önce aldığım diğer iki kitabı okuyup, sona sakladım. İyi ki de öyle yapmışım. Belki özellikle Türkçeyi kullanış biçimine , ifadelerine odaklandığım için büyülendim resmen. Ve sonra dili bu kadar güzel, akıcı, zengin kullanan bir insanın , olayları, insanları çok iyi gözlemlediğini,  dış dünyaya gözünden bakmadığını, dış dünyanın gözlerinden içine aktığını düşündüm. Bu Allah vergisi bir yetenek mi, çok okumanın kazandırdığı bir haslet mi, yoksa akıp giden zamana inat, aheste ve dingin yaşamanın getirisi mi bilemem. Ama okurken o dinginliği hissettiğim kesin..

Facebook  hesaplarımı dondurmadan  önce ( biri resmi , diğeri okul için açtığım iki  hesabım vardı. bu arada instagram hesabımı da dondurduğumu belirteyim ki, en azından bloggerlar haberdar olsunlar değil mi ama ..) "Kitap Düşkünleri" diye bir sayfayı takip ediyor, hızlıca tanıtımı yapılan kitapları okuyordum. Öyle aman aman  dikkate değer  tanıtım bulmak zor tabi ki. Genellikle  "yeni cicilerim geldi, hangisinden başlasam,  ay kitap çok sıkıcı oku oku bitmiyor" tarzı paylaşımlar.... Bir vatandaş yılda kaç kitap okuyorsunuz diye sormuş.  Cevaplar  arasında "geçen yıl 150 okumuştum, bu seneki hedefim 200" diyen bir  kız dikkatimi çekti. Arkadaşım, hadi yemeyip içmeyip iki günde bir kitap bitiriyorsun diyelim. Bitirdikten sonra hiç mi ara vermiyorsun, üzerinde hiç mi düşünmüyorsun? Okuduğun o cümlelerin, kelimelerin  beyninden ruhuna , davranışlarına, bakışlarına yansıması için hiç mi fırsat vermiyorsun? Biraz düşün, kafa yor, yorumla.. Zaten doğru dürüst kitap okumuyoruz, okuyanlarımız da böyle yaparsa nice olur halimiz? Ondan sonra "herkez"ler havada uçuşuyor,  de / da' lar nerede ayrı nerede bitişik/ birleşik yazılır bilemiyoruz."Halbu ki" diyoruz sonra, "öyleki" peşinden geliyor...

Bunları geçtim, okuyor okuyor, gram ilerlemiyoruz. Çok okuyor olmamız, başkalarını anlamamıza değil, küçümsememize sebep oluyor sadece. İnsanlara hoşgörüyle yaklaşmak yerine yargılamaya başlıyoruz. Penceremizi genişletiyor, başka pencereler açmaktan imtina ediyoruz. Eksik ya da  hatalı yönlerimizi törpülemek yerine enaniyetimizi şişiriyoruz. Oysa okumak insanlarla aramızı açmamalı, anlaşmamızı kolaylaştırmalı. Kendimizi aydınlatıp, etrafımızı karanlık görmek yerine , konuştuğumuz, karşılaştığımız, iletişimde bulunduğumuz her insanın beynine, duygularına, ruhuna dokunabilmeliyiz. Eğer bir insanın yolunu değiştiremiyorsak,onun ufkunda yeni yollar açamıyorsak durup düşünmeliyiz. "insan ne için okur?"

Bu söylediklerim öncelikle benim için geçerli. Vakit buldukça önceki yazılarımı okuyor ve  " ben bu kelimeyi nasıl yanlış yazmışım ! " diye hayret ediyorum. Hala insanları sığ düşünmekle suçlayabiliyorum. Bazen  bir insan  böyle bir hata yapar mı diyor, hoşgörüsüzlüğün dibine vuruyorum. 

Kısacası okuyalım ama okumakla kalmayıp üzerinde biraz da kafa yoralım diyorum...

Sevgiyle kalın...

GÖNÜL ARSIZI....

Sevda yüküm,
Yüklendiğimde yüreğimi hafifleten yüküm...
Gel seninle utanmaz olalım..
arsız ,
umarsız,
duyarsız olalım...
doymayalım ne sevmeye, ne sevilmeye,
aç gözlü olalım..
dünya yansın, yıkılsın,
aldırmayalım...
kırıp döksek de birbirimizi,
yaralayıp incitsek de,
yine birbirimize sığınalım...


taslaklarda karşıma çıktı. ben mi yazmışım bunu dedim. Allahım n'olur intihal olmasın :))  değildir ya..başkasının yazdığını niye taslaklara kaydedeyim değil mi ?