O BEN GİBİ, BEN O GİBİYİM...

 Bir kaç günlük grip !  hapsine  daha fazla dayanamayıp , kendimi dışarı attım ..Ohhhh işte hayat bu...Hava mis gibi, güneş alabildiğine cömert, deniz kıyısında  oturuyoruz. Manzara muhteşem...

         Seviyorum ben  bu şehri.. Hem de her halini, her mevsimini..

         Bu şehirde buluyorum kendimi..

     Kadına benzetiyorum, ne zaman ne yapacağı belli olmayan. Bazen çok durgun, bazen nerede nasıl davranacağını bilecek kadar olgun...Küstüğünde, kırıldığında suskun... İnsan bu şehirde kendini huzurlu ve dingin hissediyor... Emin ellerde gibi. Bilmediği sokaklar bile aşina gibi.

       En çok muzip bir çocuğa benzediğinde büyülüyor beni. İşte o zaman keyifleniyorum. Şımarık halleri beni  biraz daha kendine bağlıyor. Olmadık zamanda açan güneş, güneşli havada çiseleyen yağmur ve ardından  geliveren gökkuşağı..

      Gamsız  güzel bir kadın hallerine aldanmayın. Çok da hüzün vardır aslında derununda. Ama  aksettirmez öyle pek dışa.. İçinde yaşar hep  ne varsa. Denizin dalgaları vurduğunda kıyıya, anlayın ki artık tutamamıştır içindeki öfkeyi.. Ama zararı dokunmaz kimseye, eser yağar, kızar köpürür,  bir süre sonra hiç bir şey olmamışçasına kahkaha attığını duyarsınız..


   İzmir kadın gibi, kadın çocuk gibi, o çocuk tıpkı ben gibi...
  İzmir'de kadını, kadında çocuğu, çocukta kendimi gördüm bugün...