KURTUL KORKULARINDAN, YIK DUVARLARINI..

hayat size önce kendinizi  korumayı öğretir

korumak için savunmayı

savunmak için saklanmayı

ve daha çocukken başlarsınız saklanmaya

önce başkalarından

yavaş yavaş kendinizden..

zırh giyinirsiniz bedeninizden öte ruhunuzu sarıp sarmalayan

o kadar hoşunuza gider ki bu

ve o kadar zahmetsiz gelir ki hayatın debdebesinde

daha fazlasını istersiniz

daha saklayanını

daha koruyanını

duvarlar örmeye başlarsınız inceden inceye

küçük pencereler açarsınız 

ara sıra dışa dönmek için

dünyayı görmek için

siz herkesi görürsünüz

ya da gördüğünüzü zannedersiniz

ve bilirsiniz ki siz emniyettesiniz

ne yağmur ıslatır, ne güneş kavurur 

ne de rüzgarlar savurur

sonra korkulan olur

o duvarlarda siz de kaybolursunuz

kendinizden uzaklaşmış

kendinize yabancılaşmış

ve bedeniniz ruhunuzdan ayrılmış

"insan"sınızdır artık

 herkesin kendinden bile saklandığı bu dünyada salınırken

biri çıkıverir karşınıza aniden

gözlerinizden okur içinizi

söylediğiniz sözlerden giriverir iç dünyanıza

ve sizden daha iyi tanır sizi

önce hoşunuza gider, unuttuğunuz bu "sen" le yeniden tanışmak

ve sizi size tanıtana  hayranlık duymak

 elinizde olmadan kapılıp gidersiniz

ve gözler anlaşır konuşmadan, cümleler sessiz

tam teslim olmuşken bu gidişata

eski korkular geliverir aklınıza

hani sizin zırhınız, yıkıldı mı yoksa duvarlarınız

bakın işte sanki çırıl çıplak kaldınız

hemen sığınacak bir şeyler ararsınız

önce rehberinize kızar, ona öfke duyarsınız

onun kalbini her kırışınız

bir tuğla koymaktır  sanki , etrafınıza yeniden  ördüğünüz duvarınıza

ondan uzak durmak, tekrar bürünmektir zırhınıza

ve ondan giderken attığınız her adım

kendinizden  uzaklaşmaktır aslında

ve savurursunuz dağlardan aşağıya

hem  onu, hem kendi ruhunuzu

kolay gelir saklanmak

zannedersiniz ki bunun adı yaşamak

 tutsaklıktır oysa bu

hem beynin, hem ruhun   tutsaklığı

insanoğlu yenemedikçe korkaklığı

 yalnızlıktır alın yazısı....