MASUM DEĞİLİZ....

Kabul edilebilir mazeretlere sığınacak kadar makul bir saflıktı benimkisi.. Masumiyete sığar mıydı bilmiyorum ama zaten söylentiler hiçbirimizin masum olmadığı yönündeydi.
Belki de oradan tanışıyorduk.
Seçenekler sunulmuştu, hadsizce çoktu, ama biz acılardan bağlanmayı yeğledik birbirimize..Daha samimi, daha yapmacıksız ve sağlam gerekçeydi kendimizce...
Şimdi, kozasından sıyrılmaya çalışan ipek böceği misali, bekliyorum ve biliyorum gideceğini..
Dilerim ki,
Hiç unutmazsın,
Seni nasıl sevdiğimi...!!!

ÖRSELENMİŞ KİMLİĞİN İDARE EDİLİŞİ ( DAMGA)

"Başımız dertte ve bu bizim suçumuz " diyordu ,  geçenlerde izlediğim filmin  kahramanlarından biri. Hatta cesaretle ilgili çok güzel bir sözü daha vardı da geri dönüp alamadım.Tamam, hayat dediğimiz tercihlerimizden ibaret ve her tercihin bir bedeli var. Her vazgeçtiğimizin de elbette. İnsanın en büyük yanılgısı, iki seçenek arasında doğru tercih yaptığında hayatının güllük gülistanlık olacağını zannetmesi. Oysa hayatta hiçbir şey net değil,siyah ve beyazdaki kesin ayrım renklerde mümkün sadece. En azından benim görüşüm böyle. Dayanılmaz zannettiğiniz durum, tüm benliğinizle karşı çıktığınız görüş, zamanla o kadar da kötü durmuyor. Çünkü değişiyorsunuz, gelişiyorsunuz, olaylar sizi törpülüyor. İnsan olmanın gereği belki de bu. Mevsimler değişiyor, bedenimiz değişiyor, duygu ve düşüncelerimiz değişiyor. Elbette verdiğimiz tepkiler de değişecek.

Aslolan , yapılan tercih ya da atılan adımın arkasında durmak, sorumluluğunu taşıyacak kadar sahiplenmek. Gözümüzün hep karşı kıyıda olması, o kıyıya yanaşsak da geldiğimiz kıyıya bakmaktan kendimizi alıkoyamamız da gösteriyor ki, yolumuzu çizerken daha iyi, daha kötü ayrımını iyi yapmak gerekiyor. Ve  sonrasında arkaya bakmadan yola devam etmek.....

Çünkü ister inanalım, ister inanmayalım, adına kader dediğimiz  ve asla müdahale edemediğimiz bir alan/ zaman kesiti var. Ne kadar uğraşırsak uğraşalım, damga gibi üzerimize yapışanlar var. Silmek için uğraştığımız, silsek de ardında bıraktığı izden kurtulamadığımız...

Erving Goffman'ın Damga kitabını büyük bir hevesle alıp, aynı hevesle okumaya başladım. Lakin tıkandım....Çok zor ilerliyorum. Okuduğum cümleler öyle bir sarsıyor ki ruhumu, kendime gelmek için  ara vermek zorunda kalıyorum. Sanırım çok fazla içselleştirerek okuyorum . O kadar dolu, o kadar güzel bir kitap ki, psikolojiye, sosyolojiye ilgi duyanların okumasını isterim. Kitabın tanıtımını yapmak beni aşar. Ama böyle bir kitap var, bilin istedim....

Şarkının bu konuyla ilgisi yok, olayı yumuşatmak için geldi kendileri... Ben defalarca dinledim, hala da dinliyorum....

Sevgiyle kalın...

YİYİNİZ,İÇİNİZ AMA PİSLETMEYİNİZ...

Bir bayramın daha sonuna geldik.Kimler nerede,neler konuştu çok bilgim yok. Nerede o eski bayramlar muhabbeti yapıldı mı, yedi kişi danaya girmek yerine bir fakirin ihtiyaçlarını karşılayıp en büyük bayram bizim bayram dediler mi, bu sene de kurban bayramı ile hac çakıştı mı bilmiyorum. Çünkü gemi su almaya başladı ve  ben batışı geciktirmek için  fazlalıkları yavaş yavaş atıyorum. Ha bir de, tek tek kişileri gözlemlemek yerine,  toplulukları/ yığınları gözlemlemek daha eğlenceli, kolay,  yorucu, zor.Tamam tezat kavramlar ama işin gerçeği bu. 

Misal, dün akşam Konak'a inip , Kordon boyu yürüdük. Konak kabus gibiydi resmen. Tüm samimiyetimle söylüyorum neredeyse ağlayacaktım. Yok böyle pislik. İnsanlar çimlerin üzerine oturmuş, deli gibi çiğdem çitleyip , etrafa savuruyorlardı kabuklarını. Her yerde pet şişeler. Ama alanı çoktan terk etmiş bir grubu takdir ettim doğrusu. Çöplerini bir poşete toplamışlar, öylece bırakmışlar. Bundan iyisi Şam'da kayısı....

Şamlılar da vardı. Kalabalık, rahat,  cangıl cungul... Da dedim, Suriyeliler de...Her yer Suriyeli değildi elbette. Araplar çok pis diyen Türkler de oradaydı. O pisletenler arasında.. Yiyip içip, çöplerini bile toplamadan gidenler , halihazırda çöpünü yayanlar arasında bizim insanımız da vardı... 

Yanımdaki misafirden utandım. Oraya sürüyle  hayvan yaysanız, böyle çöpe boğmaz, hatta yenilebilir olanları temizlerdi. 

Yapacak bi'şey yok. Konumumuz Ortadoğu , kafa yapımız da yaşadığımız coğrafya doğrultusunda ne yazık ki... Kısacası "coğrafya kaderdir". Oysa, madem ki temizlik imandandır, ev sahibinin de misafirin de çoğunluğunun Müslüman olduğunu düşünürsek, akşamki manzarayla karşılaşmamalıydık. Demek ki Aliya İzzetbegoviç'in dediği gibi " İyi insan olmadan iyi müslüman..." olunmuyor....İnsan olmayı beceremeyenlerin müslümanlığı , İslamla bağdaşmıyor...

Neyse,eğer yazıyı sonuna kadar okuduysanız, şu şarkıyı da dinleyin ki güzel ayrılın...

OKU/YORUM...

Kasabamızın kokularını taşıyan bir sesle....
...sağ elinin başparmağıyla habire tesbih tanelerinin üstünde yürüdü.
...dışarıya ait görüntüleri alıp alıp içinde biriktiriyormuş gibi hep sağa sola baktı.
...muhallebi gibi yumuşacık bir sesle.
...gelişindeki telaşın rüzgarını taşıyan lüzumundan yüksek bir sesle...
Bir elinde de sigara vardı, bu yüzden sesi ağzından dumanlar halinde çıkıyor, işitilmez olduğunda bile sanki kaybolmuyor, havada öyle,salkım saçak uçuşuyordu.
...dayımın sesinin içinden  sessizce geçip merdivene doğru yürüdü...

Okumuş olduğunuz cümleler, daha yenice bitirdiğim , Hasan Ali Toptaş'ın Kuşlar Yasına Gider kitabından alıntılar. 

Türkçeyi en iyi kullanan yazarlardan biri olduğunu duyalı bir iki sene olduysa da , bir hafta önce alabildim kitabını. Önce aldığım diğer iki kitabı okuyup, sona sakladım. İyi ki de öyle yapmışım. Belki özellikle Türkçeyi kullanış biçimine , ifadelerine odaklandığım için büyülendim resmen. Ve sonra dili bu kadar güzel, akıcı, zengin kullanan bir insanın , olayları, insanları çok iyi gözlemlediğini,  dış dünyaya gözünden bakmadığını, dış dünyanın gözlerinden içine aktığını düşündüm. Bu Allah vergisi bir yetenek mi, çok okumanın kazandırdığı bir haslet mi, yoksa akıp giden zamana inat, aheste ve dingin yaşamanın getirisi mi bilemem. Ama okurken o dinginliği hissettiğim kesin..

Facebook  hesaplarımı dondurmadan  önce ( biri resmi , diğeri okul için açtığım iki  hesabım vardı. bu arada instagram hesabımı da dondurduğumu belirteyim ki, en azından bloggerlar haberdar olsunlar değil mi ama ..) "Kitap Düşkünleri" diye bir sayfayı takip ediyor, hızlıca tanıtımı yapılan kitapları okuyordum. Öyle aman aman  dikkate değer  tanıtım bulmak zor tabi ki. Genellikle  "yeni cicilerim geldi, hangisinden başlasam,  ay kitap çok sıkıcı oku oku bitmiyor" tarzı paylaşımlar.... Bir vatandaş yılda kaç kitap okuyorsunuz diye sormuş.  Cevaplar  arasında "geçen yıl 150 okumuştum, bu seneki hedefim 200" diyen bir  kız dikkatimi çekti. Arkadaşım, hadi yemeyip içmeyip iki günde bir kitap bitiriyorsun diyelim. Bitirdikten sonra hiç mi ara vermiyorsun, üzerinde hiç mi düşünmüyorsun? Okuduğun o cümlelerin, kelimelerin  beyninden ruhuna , davranışlarına, bakışlarına yansıması için hiç mi fırsat vermiyorsun? Biraz düşün, kafa yor, yorumla.. Zaten doğru dürüst kitap okumuyoruz, okuyanlarımız da böyle yaparsa nice olur halimiz? Ondan sonra "herkez"ler havada uçuşuyor,  de / da' lar nerede ayrı nerede bitişik/ birleşik yazılır bilemiyoruz."Halbu ki" diyoruz sonra, "öyleki" peşinden geliyor...

Bunları geçtim, okuyor okuyor, gram ilerlemiyoruz. Çok okuyor olmamız, başkalarını anlamamıza değil, küçümsememize sebep oluyor sadece. İnsanlara hoşgörüyle yaklaşmak yerine yargılamaya başlıyoruz. Penceremizi genişletiyor, başka pencereler açmaktan imtina ediyoruz. Eksik ya da  hatalı yönlerimizi törpülemek yerine enaniyetimizi şişiriyoruz. Oysa okumak insanlarla aramızı açmamalı, anlaşmamızı kolaylaştırmalı. Kendimizi aydınlatıp, etrafımızı karanlık görmek yerine , konuştuğumuz, karşılaştığımız, iletişimde bulunduğumuz her insanın beynine, duygularına, ruhuna dokunabilmeliyiz. Eğer bir insanın yolunu değiştiremiyorsak,onun ufkunda yeni yollar açamıyorsak durup düşünmeliyiz. "insan ne için okur?"

Bu söylediklerim öncelikle benim için geçerli. Vakit buldukça önceki yazılarımı okuyor ve  " ben bu kelimeyi nasıl yanlış yazmışım ! " diye hayret ediyorum. Hala insanları sığ düşünmekle suçlayabiliyorum. Bazen  bir insan  böyle bir hata yapar mı diyor, hoşgörüsüzlüğün dibine vuruyorum. 

Kısacası okuyalım ama okumakla kalmayıp üzerinde biraz da kafa yoralım diyorum...

Sevgiyle kalın...

GÖNÜL ARSIZI....

Sevda yüküm,
Yüklendiğimde yüreğimi hafifleten yüküm...
Gel seninle utanmaz olalım..
arsız ,
umarsız,
duyarsız olalım...
doymayalım ne sevmeye, ne sevilmeye,
aç gözlü olalım..
dünya yansın, yıkılsın,
aldırmayalım...
kırıp döksek de birbirimizi,
yaralayıp incitsek de,
yine birbirimize sığınalım...


taslaklarda karşıma çıktı. ben mi yazmışım bunu dedim. Allahım n'olur intihal olmasın :))  değildir ya..başkasının yazdığını niye taslaklara kaydedeyim değil mi ?

YİNE YENİDEN ANTAKYA...

"Coğrafya kaderdir" derken ne kadar haklıymış İbn-i Haldun. Tek etmen değil belki, ama temel alınacak kadar önemli. Hatay'a bu gidişimde daha iyi anladım . İnsan , doğduğu, büyüdüğü toprağın mahsulü oluyor bir nev'i . Bereketli topraklarda yetişen  bitki nasıl  serpilip gelişiyorsa,  dal budak salıyorsa, birçok medeniyetin izlerini taşıyan topraklarda yetişen insanın hoşgörüsü, dünyaya bakış açısı da  o kadar  geniş oluyor. Tabi bu demek değildir ki, bir ülkenin aydınları oralardan çıkıyor. Ama şu da bir gerçek , mayayı  taşıyorlar  kafa yapılarında.. 

Hatay bir çok medeniyetin beşiği.. Hem geçmişte, hem de günümüzde Hristiyanlığın, İslamın, Yahudiliğin mensuplarının  ve  sünnisinden alevisine, kürdünden türküne, halkın iç içe yaşadığı kültürel zenginliği bol bir şehir. Sohbet ettiğimiz bir esnaf demişti ki "biz burada sen sünni misin, alevi misin diye sormayız. Çünkü böyle bir soru bize göre ayıptır, ayrımcılıktır.  İnsana insan olarak bakar ve değer veririz." 

Sanırım, kaç kere gidersem gideyim, aynı şekilde büyüleneceğim. Ve keşfetmem gerekenler bitmeyecek. 

Hatay'ın sadece sokaklarında dolaşmak  bile büyük keyif. 

Binden fazla fotoğraf çekmişim 3 günde .

Kitap yazacak kadar çok şey var  zihnimde.  Lakin, bilirsiniz ki ben uzun yazmaktan sıkılırım. Ayrıca amacım bilgilendirmekten ziyade merak uyandırmaktır. İnstagramdan takip edenler çoğu fotoğrafları görmüştür, görmeyenler için yayınlayıp, iştah kabartayım.  Gidin, gezin, görün... hoşlanmaz ve memnun kalmazsanız, söyleyin, bir de ben gezdireyim sizi :)

Asi nehri, Hatay'ı ikiye bölmüş. Sağ taraf eski, sol taraf yeni  yerleşim yeri. Ben tabi ki  eski Hatay'ı daha çok sevdim.

Ve işte benim meftun olduğum Hatay sokakları...

  Saint Pierre kilisesi...Hristiyanlığın ilk kilisesi olarak bilinen, mağaradan oluşan kilise... "Hristiyanlık " adının ilk kez burada konduğu rivayet ediliyor...

Sarımıye Camii. Avlusuna , minarenin altındaki kapıdan girilen iki camiiden bir tanesiymiş.

Türk Katolik Klisesi... Sarımiye camiinin hemen arkasında. Çan ile minarenin aynı karede buluşması..

                                                  

     

İyi gezmeler :) 

ısınma turu...

Kaç kez oturdum şu pc başına da , derleyip toparlayamadım o minnak beynimin içinde dolaşanları.Ekran bana baktı, ben göz göze gelmekten  hicap ettiğimden   kaçırdım gözlerimi.
Bu arada yazmayalı aylar olmuş.Geri dönmek  öyle sandığınız kadar kolay olmuyor işte. Yaşadıkça yazılacaklar birikiyor ama kelimelere dökmek zorlaşıyor. Neyse ki sevgili Emine  mimledi de yazmak için bahanem oldu. İnstagramdan takip  ediyorum paylaşımlarını , yüzümü güldürüyor bu kız benim.
Mimin  , daha doğrusu akımın konusu " reklamlardaki gibi olmayan şeyler"... Tabi hanım kızımız belgelerle gelin bana dediği için, bu konuyu ilerleyen günlere bırakıyorum :) Konu aklımda  ama fotoğraf yok.
Ben iyisi mi Deeptone 'nun mimini cevaplayayım.

1-Sihirli bir değneğin olsa hayatında hangi anı değiştirmek isterdin?

Kırar atardım. Cidden. 

Belki böyle bir soruyu cevaplamak için yanlış bir ruh hali içindeyim.Belki de en doğru zaman, bilmiyorum. Elimde en azından  bildiğim bir hayat var. İyi, kötü, güzel çirkin, doğru ,yanlış her anına vakıf olduğum bir hayat. Bir "an"ını  değiştirirsem  neyle karşılaşacağımı  bilmiyorum ki. Ya değiştirdiğimden daha kötü olursa  ?  Hem bu hayat benim eserim ya. Her anında "ben" varım. Benim acılarım, benim pişmanlıklarım, benim mutluluklarım  var. Hepsinde benden izler var. Onlara nasıl kıyarım . Bir bilinmezle nasıl değiştiririm. Yama gibi durmaz mı ? 

2- Küçükken ,büyüyünce ne olmak isterdin? Şu an mesleğin ne ?

Öğretmenlik hayalimdi.  Edebiyat ya da matematik. Her iki alanı seviyorum. Edebiyat belki biraz ağır basıyor olabilir.  Bir ara doktorluk da araya girdi ama, ben eşit ağırlıktan yana kullandım şansımı. Hukuk okudum.

3- Burçlara inanır mısın? Burcunun özelliklerini taşıyor musun ?

Burçlara inanırım.Ama  gazetelerdeki günlük burçları okumam, inanmam da. İkizlerim. Yükselenim yengeç. Burcumun özelliklerini taşıyorum  sanırım. En azından büyük bölümünü. (Yazdım sildim burada taşıdığım özellikleri. Malum en güzel iki burcu  taşıyan bünye elbette mükemmel insan tipi olacak :) ) Aşırının aşırısı duygusallığım yengeç burcundan . Genelde kindarlık olarak değerlendirilse de , ki ben asla kabul etmiyorum, çok kırıldığımda tamirim mümkün olmuyor. Daha bugün   düşündüğüm için bu ayrıntıyı şeeyettim.

Ben "hep sonradan sonradan" dahil olduğum için bu etkinliklere ve uzun süredir okuyamadığım için blogları, tekrar olmasın diye  isteyen yapsın diyorum  Deep gibi :) 

Kalın sağlıcakla ...