MİM...MİM...MİM...

Henüz kışa girmedik ama, ben çoktan ikinci gribimle hemhal oldum..Böylelikle koca bir pazar günü uyur uyanık vaziyette geçti..Tamam bağışıklık sistemim zayıflamış olabilir ama havaların hiç mi suçu yok.  Akşam klimayı sıcağa, öğlen soğuğa çevirir oldum. O kadar dengesiz havalar..
Dikkat ettiyseniz uzun zamandır nerelerdeydim, neler yaptım, neden yazmadım..... o konulara girmiyoruz :)
Dönüşü mimle yapmak benim için keyifli olacak. İlk kez mimlendiğime bu kadar sevindim. Şahin Shirin Erdem'e teşekkür ediyor ve hemen mime geçiyorum...

1- Çok kitaptan oluşan seriler mi ya da tek kitaplar mı ?
Ya hu bir kitabı bitirdik de serisi mi kusur kaldı ?  Ben kitap okuyamıyorum diye  her fırsatta yakınıyorum. Bitirmem ama başlarım.Başlamak bitirmenin yarısıdır derler ama,  ben hep yarıda kalıyorum nedense...

2- Sadece kadın yazarları mı yoksa erkek yazarları mı okumak ? 
Kadın ya da erkek yazar ayrımı yapmadığım gibi, yapana da şahit olmadım hiç.

3- Kitapçıya gidip kitap almak mı, internet üzerinden  kitap alamak mı ? 
Zaten  rastgele pek kitap almam. Ya tavsiye edilmiştir, ya da bir yerde adı geçmiştir. Bu nedenle  pek farketmiyor benim açımdan kitapçı ya da net... Ama  çoğunlukla kitapçıdan alırım..

4- Film olan kitapları mı, dizi olan kitapları mı ?
Benimki sadece bir önyargı olabilir. Önceden  diziye ya da filme aktarılan kitaplarda sanki  orjinale sadık kalınıyordu.  Misal Çalıkuşu. Kitabını okudum, filmini izledim.... Yine okurum, izlerim. Ama son dönem çekilen  Çalıkuşu 'nun kitapla hiç bir alakası yok.
Kitapların filminin ya da dizisinin çekilmesine karşı değilim. Yüzüklerin Efendisi gibi bir filmi izlemekten büyük bir keyif duydum . Kitabını asla okuyamazdım. Okumuş olduğum kitaplardan Oblomov'un filmini izlemeyi isterdim. Nette çok araştırdım, yıllar evvel çekilmiş, lakin Türkçe çevirisi ya da alt yazısı yok :(

5-Günde 5 sayfa okumak mı, yoksa haftada 5 kitap mı ? 
Hımmm. Günde 5 sayfa olmaz. Benim gibi hiç okuma daha iyi:) İnsan konudan  kopar.
Fazla okumanın marifet olduğunu düşünmüyorum. İnsan aldığı bilgiyi evirip çevirmeli, hazmetmeli.  Hiç durmadan okumak bilgi hamallığıdır bana göre.  Bu nedenle her iki duruma da sıcak bakmıyorum :)

6- Profesyonel bir yazar olmak ya da profesyonel bir yorumcu olmak ?
Daha geçen gün, bir arkadaşıma dedim. Hayatımda bir şeyi profesyonel olarak yapmak isterdim diye. Resim çizmek,  müzikle uğraşmak, iyi yazmak.... Çok isterdim güzel yazabilmeyi. Bunun biraz da yetenekle ilgisi var bence. Ne kadar uğraşsan da olmadı mı olmuyor...

7- En sevdiğiniz 20 kitabı okumak mı yoksa her gün daha önce okumadığınız yeni bir kitabı okumak mı ?
Yirmi tane olmasa da tekrar tekrar okuyacağım kitaplar var. Oruç Aruoba'nın kitaplarını mutad aralıklarla okuyabilirim. Çünkü her okuyuşumda   ilk defa okuyormuşcasına keyif alıyorum, farklı anlamlar çıkartıyorum ve biraz daha iyi anladığımı düşünüyorum..

8- Kütüphanede çalışmak mı kitap satıcısı olmak mı ? 
Satıcı olmak daha keyifli olurdu. Konuşmak, tartışmak, fikir alıp vermek... Bahçe bakımıyla ilgili kitap almaya gelene nakış- örgü kitabı satıp göndermek.. Evet ya, düşüncesi bile güzel :)

9- Favori türünüzden kitaplar  okumak mı yoksa favori türünüz hariç diğer türden kitaplar okumak mı ?
Asla polisiye kitap okumam diyeceğim  ama dilim varmıyor. Şöyle diyeyim, gerçekten güzel olduğuna kanaat getirirsem, tarzım dışında da kitap okurum.Mesela futbolla ilgili bir kitabın mizahi bir dili varsa okurum, yoksa okumam..

10- Sadece fiziksel kitap kopyalarını okumak mı yoksa sadece e-kitap okumak mı? 
Kitaba dokunmalıyım, yola çıkarken yanıma almalıyım, ara sıra kaybedip nerede bu kitap diye aramalıyım. Arasında çiçek kurutmalıyım, Ama şu  döküman parası alıp da düküman vermeyen, ders notlarını netten yayınlayan üniversite sayesinde  e- kitap okuyacak kıvama geldiğimi düşünüyorum. İkisi de  bana uyar kısacası..

Evettt, sonuna geldik. Kimseyi mimlemiyor, dileyen yapabilir diyorum...

........

En yakınındaki ya da en yanındaki anlamıyorsa seni

Anlatamıyorsan derdini.... Susmanın vakti gelmiş demektir. 

Belki en çok kendi kendinle konuşmanın...

O halde. biraz kabuğumuza çekilelim...

Kimbilir belki bir gün yeniden   döneriz...

Kalın sağlıcakla.....

ÖRSELENMİŞ RUHLAR, KAYIP HAYATLAR....

Hayatımın en kötü günüydü diyemem tabi .. Ama kötü bir gündü işte..Metrodan indim, biraz yürüdüm. Etrafıma baktığımda bir an neredeyim, ne tarafa gideceğim bilemedim. Hemen arkadaşImı arayıp "kayboldum ben " dedim. Sesim ağlamaklı olunca teleşlandı, " gelip alayım seni, yakınında ne var " dedi.. Meğer evinden 10 mt. uzaklıktaymışım.  Ve ağlamaya başladım. Hatay caddesinde, kalabalığın ortasında... Tutamadım kendimi....
Herşey, sabaha karşı izlediğim bir video ile başladı. Zaten sonrasında da uyuyamadım. İçim ezildi. Lafın gelişi değil, cidden  ezildi.. Belki çoğunuzun izlediği, ya da izleyemeyip, yarıda bıraktığı bir video.Yurt dışında yetimhane müdürünün zavallı çocukları elindeki sopayla nasıl acımasızca dövdüğünü, kolundan tutup yere savurduğunu gösteren  video...
O çocukların sonraki hayatını düşündüm ister istemez..
Korkak, pısırık bir yetişkin mi olacaklardı acaba ? Belki hiç bir işte dikiş tutturamayacaklar, hiç bir ilişkiyi doğru dürüst yaşayamayacaklardı.  Özgüvenleri olmayacaktı bir kere. Sonra kendilerini hiç bir yere ait hissetmeyeceklerdi. Hep bir aidiyet eksikliği yaşayacaklardı. Sorumsuz olmakla suçlanacaklardı belki de.. " sen adam olmazsın" diye haykıracaktı insanlar suratlarına... Biri çıkıp, " bırak bu ergen tavırlarını" diyecekti. Ruhunun hiç büyümediğinin farkında olmayacaktı. Ya da şiddet gördüğü  anda her şeyin durduğunu.. Zamanın aktığını, ama O'nun zamanla yollarını ayırıp, o ana takılı kaldığını bilemeyecekti.
Hep kahkaha attığını görenler mutlu zannedeceklerdi, ruhunun çığlıklarını bastırmak için güldüğünü anlayamayacaklardı.
O çocuklar bir daha asla kimseye güvenmeyeceklerdi. Belki de onun için, kendi dünyalarında, kendi içlerine dönük yaşamalarının sebebini de bilmeyecekler, çift kişilikli olmakla suçlanacaklardı.Dengeyi asla tutturamayacaklardı çünkü. Tam kendilerini bırakmak üzereyken , akıllarına gelen o travma  nedeniyle kendilerini geri çekmeleri dengesizlik olarak addedilecekti.
Sevgi arsızı olacaklardı. Hiç bir sevgi yeterli gelmeyecek, hep daha fazlasını isteyeceklerdi.Çünkü zamanında alamadıkları anne- baba sevgisinin ruhlarında açtığı o kocaman gedik, dolmak ve doymak bilmeyecekti, kapanmayacaktı. Belki bu nedenle çok kıskanç olacaklar, sevdiklerini kimseyle paylaşmak istemeyeceklerdi.
Muhtemelen onursuz olacaklardı. Hayata tutunmak adına sarıldıkları her neyse, kaybetmemek için  ellerinden geleni yapacaklardı.
Çocukluklarında travma yaşamış bu küçücük ruhlar, bu örselenmiş hayatlar.....Anlaşılamıyacaklardı...
Belki de tam tersine, güzel bir meslekleri, iyi hayatları olacak, sevilip sevilecekler.. Bilemiyorum. Psikolog, pedagog, psikiyatrist değilim elbette. Aslında etrafımda gördüğüm arazlı insanlara bakarak yazdım bunları. Belki onların geçmişlerinde de böyle travmalar vardır. Ve belki o müdürün de... Mutlaka tedavi görmesi gerekir... (!)
Bildiğim tek gerçek şu... Geçmişini bilmediğim insanı yargılayamam, suçlayamam..

Yalnızlık,
Okyanusun ortasındaki küçücük bir ada..
Ne zaman  kurtulmak için kulaç atsan,  kendini kıyıya zor atıyorsun... 

O dalgalarla baş edemiyorsun, güç yetiremiyorsun...
Artık kabullen..
Sen o adaya mahkumsun..
Hala yorulmadın mı ?
                                                 G' na....

NEYİEKSİKBİLEMEDİĞİMBİRYEMEKGİBİYİM, TATSIZTUZSUZ....

Dün sabah ani bir kararla başladığım üç günlük detoks programı, bu sabah itibariyle sona ermiştir. Hayır neyime güvenip böyle kararlar alıyorum ki ben. Neyi bitirdiğim görülmüş şu zaman kadar. Hangi konuda neticeye ulaşmışım,  başladığım hangi işi sonlandırmışım ?
Sabah kendi elceğizlerimle yaptığım kayısı marmeladını , tam buğday ekmeğin üzerine özenle sürerken düşündüm. Işık hızıyla hem de, hani uzun uzun düşünmeye kalksam yarım kalacağından eminim. Ben tek bir şeyi sonlandırmayı başaracağım. O da elimde olmadığı için...
Hayatımı !!! ...
Öleceğim ve bu hayat bitmiş  olacak...
Yarım bırakmadığım tek şey olacak...
Ömrü hayatımda  mümkün olmayan şey gerçekleşecek...
Kendimle gurur duyacağım, ölü olarak buna imkan varsa tabi...
İşte o zaman bu gurur dalgasının dayanılmaz hafifliğinden kurtulur kurtulmaz, soluğu cennetin kapısında alacağım..
Ben içeri girebilir miyim bilmem...
Ama her gireni alnından öpeceğim...
Demek siz kimseyi kırmadınız , incitmediniz...
Kimseyi yarı yolda bırakmadınız öyle mi ?
Haksızlık etmediniz, hak yemediniz ha ?
Üstelik nerde haksızlık görseniz itiraz ettiniz, güçlüden değil, mazlumdan yana mı  oldunuz?
Alay etmediniz, küçümsemediniz, aşağılamadınız, görünüşe aldanmadınız, ön yargıları, kalıp yargıları,  daha ne karın ağrısı  gölge varsa, insanı insan olarak değerlendirmeye engel olan, cazibesine kapılmadınız öyle mi ? Böyle tuzaklara düşmediniz hiç ?
Hep el uzattınız, almak yerine vermeyi tercih ettiniz öyle mi ?
Bir lokma ekmeği paylaştınız, derde derman oldunuz ?
Yiğidi öldür hakkını yeme  diyenlerden miydiniz ?
Düşmanınızın düşmanını dost gözüyle bakmadınız ...
Kendi rahatınızdan önce başkalarının iyiliğini mi düşündünüz ? Ve insanlığa hep hayrınız mı dokundu ?
....
....
....
Kuzum sizinle dünyada niye karşılaşmadık ki biz ?
Sahi siz hangi gezegendeydiniz ?

.......

Bazı insanlar bataklık gibidir, sen kurtulmak istedikçe kendine çeken.....

CENAZEMİZ VAR, HAYATA KAPALIYIZ....

Cenaze töreni düzenlesem diyorum,
Kefen giydirip uzatsam musalla taşına,
Çağırsam sizleri, şahit tutsam...
"Nasıl bilirdiniz" diye sorsam..
"Keşke hiç bilmeseydik" deseniz..
Ve üzerini  birer kürek toprakla örtseniz..
Bütün hüzünlerimi gömebilir misiniz ?