...........

Ferhat olup dağları delmeni değil, karşımda  dağ gibi durmanı istiyorum....
Aşılmaz olmanı değil, heybetinle güven vermeni istiyorum...

BEN GELDİM......

Dün akşam müthiş bir keşifte bulundum..Benim işitsel zekam yok !!!
Bunu söylediğimde G. "o ne demek ilk defa duyuyorum" dedi. Durur muyum hiç, başladım atıp tutmaya.. Benim anlamam içim gözümle görmem lazım. Yoksa söylenenler bir kulağımdan girip ötekinden çıkıyor. İşte bu sebepten,  ışıklara geldiğinde ikinci sağdan dön, ilk sola sap.... diye uzayıp giden adresi bulamadım ve kayboldum tabi ki..
İyi ki de kaybolmuşum. Müthiş keskin kekik kokuları arasında dolandım bir süre.. Bir koku bu kadar mı güzel olur. Sanki bütün hücrelerimde dolaşıp , içimi tazeledi.  Buralarda ( az ilerideki dağlarda )  kekik mi var acaba diye düşünürken, öğrendim ki baharat fabrikasından geliyormuş koku...
Oysa bu kalabalığın içine girmeden daha bir kaç gün önce tatildeydim ben.. Sessiz, sakin ,  bahçedeki akşam sefalarıyla, her sabah kahvaltı için dalından kopardığım tazecik biberlerle haşır neşirdim. Uzun yıllar sonra ( sanırım 4 yıl oldu )  ilk defa denize girdim bu sahilde.  Korktuğumun aksine su soğuk değildi. Ve girer girmez nefesim kesilmedi. Zaten ya Mayıs ya da Eylül ayında  deniz  tam benim istediğim  ayarda oluyor.  Hafif dalgalı denizde  kendini sırt üstü bırakıp, gözlerini kapattığın anda, o  denizin sesi her şeye iyi geliyor. Dinlendiğini hissediyor insan...
Ve ben bu yaşıma geldim, ilk defa gece gökyüzünü gördüm..  Evet evet ilk defa. Elektriğin kesildiği bir akşam, başımı yukarı kaldırıp baktığımda inanamadım gördüğüm güzelliğe.  Şimdiye kadar görmemişim hiç. Nasıl kaçırmışım  diye hayıflanmadan edemedim. irili ufaklı  binlerce yıldız. Farkedemiyoruz şehrin ışıklarından. Kim bilir daha neleri kaçırıyoruz,  bakıyoruz ama görmüyoruz..
Kısacası uzun bir aradan sonra geri döndüm işte..

KAPLUMBAĞALAR DA UÇAR....

Tavsiye üzerine film izlerim genelde.. Ama bu defa tam tersi oldu. sakın izleme ısrarına dayanamayarak izledim...
Ama film değildi izlediğim.  İran yapımı, Irak  savaşında mülteci kampındaki çocukların dramı. Muhtemelen senaryo falan da yazılmadan, direkt  küçücük, masum çocukların hayatından bir kesit. Mayın toplayarak karınlarını doyurmaya çalışan, bunu yaparken de mayınlar yüzünden kollarını, bacaklarını kaybeden çocukların  dramı.İnsanların nasıl insanlıktan çıkabileceğini,  gözü dönmüşlerin  çıkar kavgası sırasında  en çok bedeli ödeyenlerin   çocuklar olduğunu anlatan  ve mutlaka izlenmesi gereken bir  yapıt..Savaş sonrasında çekilen ilk  film..Üstelik bu savaşı bizzat yaşayan çocukların rol aldığı,  kendilerini anlattıkları , rol yapmadıkları, bizzat  kendilerinde olan korkuyu, çaresizliği, masumluğu yansıttıkları bir film.

Bu filmi izledikten sonra   içinizde hep bir sorgulama olacak, olmalı..Şu an acaba dünyanın hangi köşesinde   bir çocuk ağlıyor ? Hangi çocuğun canı yanıyor ?  Ve bu yaşanan travmaları  atlatabiliyor mu bu çocuklar ? Hiç bir şeyden korkmadan uyuyabiliyorlar mı ? Geleceğe ait umutları, hayalleri kalıyor mu ?

Ve Agrin....Amerikalı askerlerin tecavüzü sonucu hamile kalan, kendi çocuk haliyle çocuğunu bir türlü benimseyemeyen,  ondan kurtulmanın yollarını arayan, bu çaresizlikle tek başına mücadele etmeye çalışan Agrin....Daha nice Agrinler neler yaşıyor acaba ? Dünyada tüm bu olup bitenlerde bizim sorumluluğumuz ne ? Sessizliğimiz kimlerin içini acıtıyor ? Ve Agrin'in kollarını kaybetmiş ağabeyi...  Bebeğe bir şey olacak diye ödü kopan, kızkardeşinin bebeğe kötülük yapmasından korkup buna engel olmaya çalışan ama elinden hiç bir şey gelmeyen çocuk ağabeyin çaresizliği, insanın içini kezzap gibi delip geçen gözyaşları...

"Bizim büyük çaresizliğimiz" demek geliyor içimden.. Olan bitene engel olamama çaresizliği değil bu..Tam tersine neler olup bittiğinden haberdar olamama çaresizliği.. Hayatın tuzu biberi olan problemlerle baş edemeyip, kendi kabuğumuza gömülme acziyeti belki de.. 

Sokakta koşup oynaması gerekirken, kollarını bacaklarını kaybetme pahasına, para kazanmak için mayın toplayan bu  yetim çocukların hayatını  izleyin..

Savaşın soğuk değil, yürek yakan  yangınını görün...

Hiç bir şey yapamıyorsanız, en azından   bu çocukların hayatını cehenneme çeviren , hayatlarını karartan, umutlarını çalan her kim varsa, karışan, tetikleyen, susan, görmezden gelen.... Lanet edin...

Lanet olsun bir fidanı ezene, boynunu bükene, kolunu kanadını kırana....

Film oldukça bol ödül almış.. İşte bu ödüllerden bazıları..
2006 Oscar ödülleri için, en iyi yabancı film ödülüne adaylık,
52. San Sebastian Film Festivali Altın İstiridye ve En iyi Senaryo Jüri Özel Ödülü
55. Berlin Uluslararası Film Festivali Barış Ödülü,
5.Tokyo Filmex Film Festivali  Agnes B. ve Jüri Özel Ödülü
19. Fribourg Uluslararası Çağdaş Film Festivali Seyirci Ödülü, E Changer Ödülü,
Mexico City Uluslararası Çağdaş Film Festivali La Pieze ve Seyirci Ödülü..

GİTMEDİN AMA GELECEKSİN...

geleceksin biliyorum..
ama bunu derken , aslında gitmediğin gerçeğinin de üstünü örtmek istemiyorum..
yani aslında gitmedin ama yine de geleceksin.
nasıl ki bende kalan, benimle kalan,  bana kalan  ne varsa  , sen yokken hükümsüzdür.
senden eksilen, senden giden, senden  kopan, seni bırakan da seni hükümsüz kılar...
tıpkı sen olmadan, senden kalanların bana yetmemesi gibi..
ya da sensizliğin  beni   tüketmesi gibi...
yavaş yavaş yanan bir mum gibi..
ardında bıraktıklarınla asla gitmiş olamayacağın gibi..
tamamlanmak ve var olmak adına geri geleceğin gibi..

yokluğunda yalnızlığa esir oluyorum..
sen yanımdayken alabildiğine hür..

                            o halde gel ve bende hüküm sür..

.........

Nice susuşlar biriktirdim sana.....

YALNIZLIK...

Düşününce içimi en çok acıtan şey...
Dört duvar arasında  yaşayanların , farklı anılara, farklı acılara, farklı hayatlara sahip olmaları ve bunu tek başına yaşamaları...
Kalabalıklar arasında yalnızlık, iki kişili yalnızlık.....İşte bu klişe bulduğum sözler ne çok şey anlatırmış meğer..İlişkilerin niteliği ne olursa olsun, adına ne derseniz deyin, yüzeysel ise eğer,  insanın sırtında sadece bir yük olmaktan ileri gitmiyor. İster  eş deyin, ister ana- baba, ister kardeş, arkadaş..... Bir insanın hayatına dahil olduysanız hakkını verecekseniz...Yok,  gözlerine bakmadan konuşacaksanız, kelimenin ardında gizleneni bulmayacaksanız, rica ederim yer işgal etmekten boşa şagillikten vazgeçiniz...Vazgeçelim...
Yalnızlık güzeldir ama bazen.. İnsanın devinim kazanması, kendisini sorgulaması, herkesten önce yargılaması için de şarttır aslında.. Ama bir kenara çekilmekten öteye geçip, kör bir kuyuya mahkum ettiyse, yalnızlık   insanın içini kemiren, yavaş yavaş yok eden bir hastalık halini alır...
Bir yere , bir vasfa sahip olmak bu kadar kolay, bu kadar ucuz olmamalı..Bedel ödeyelim demiyorum, hakkını verelim diyorum...
Aslında öfkem kendime...Kimseye değil bu sözler.. İç muhasebe olarak algılayın..
Kaçırıyorum ayrıntıları. Bazen o kadar çok dalıyorum ki iç dünyama,  kim nerede, ne yapıyor  görmüyor gözüm.. Kendimle baş başa ama kendimden ari... Nasıl bi'şey ben de çözemedim.. Bir noktaya saplanmak gibi.. Unutmak,  atlamak,  savsaklamak ...Beraberinde bu geliyor işte..
Zaman hızla akıp geçiyor..
Daha önce demiştim ki, aheste yaşamak gerek hayatı...
Şimdi de diyorum ki, ruh aheste yaşasın.. Dingin olsun her daim.. Huzur yaysın hem kendisi hem çevresi için. Ama duygular....Ama düşünceler...Ama  tavırlar...
Acele etmek lazım...Uyanık olmak...
Sevdiklerimizin, sevenlerimizin içinde neler olup bitiyor   görmek zor değil ki.. Bir bakış, bir sözcük ele verir dikkatli baktıktan sonra..
Gözden kaçırdığım  her şey için üzgünüm...İhmal ettiğim her şey için...

Bİ ' ŞEYLER DE...

destan yazmanı beklemiyorum ki ...
"sen"  de
"can"  de
"yar"  de
 uzun uzun anlatmaya ne gerek var..
"biz"  de...