BOŞANMADA ÇOCUKLAR...

Nasıl başladığı önemli değildir aslında..

Çünkü çıkış noktası ne olursa olsun, hayatını birlikte idame ettirme kararı alan iki insan,   sonunu kötü düşünmez hiç bir zaman..

Lakin, umulduğu gibi gitmez işler bazen..

Çatırdamalar, kırılmalar, mesafeler, sinir harbi ....derken, ayrılık kapıyı çalar...

İşte o ana kadar   olağan ya da kurtarıcı vasıfla ( kötü giden ilişkiyi tamir etme amaçla   dünyaya çocuk getirmek !  bu nasıl bir zihniyettir, çocuk üzerine nasıl kumar oynanır, küçücük bir yüreğe böyle bir sorumluluk nasıl verilir? Ayrı bir tartışma konusu tabi ki ) çocuk sahibi olunmuşsa  , asıl pandomim bu aşamada kopar.

Henüz hakim  velayet konusunda karara varmadan, " vermem- almam" tartışmaları başlar..

Bu konuda aslolan ise, tarafların kendilerinin çocukla olan ilişkileri ve onlara karşı hissettikleri  değildir elbette. 

Karşı taraf çocuğa düşkünse "göstermem",  çok fazla da takmıyorsa "almam" edebiyatı parçalanır.  Maksat karşı tarafa acı çektirmek ya da çocuk , "ayak bağı"  olsun da hayatı zindana dönsün  düşüncesidir.

Zaten ayrılan ebeveynin çocuğu olmak yeteri kadar zor ve üstesinden gelinmesi gereken  bir problemken, bir de taraflar arası hesaplaşmanın  malzemesi olmak çocuk için çok yıpratıcıdır. Ve faturayı genelde  çocuk öder. Ya istenmediğini hissedecek, ya da anne veya babasından birine hasret büyüyecektir..Her ikisi de çocuğun kişiliğinde, hayatında derin izler bırakacak, kişiliğine yön verecektir..

Oysa boşanan, ayrılan eşlerdir sadece..

Yani karı- koca olma vasfı  sona ermektedir..

Anne- babalık ise hayatla kaimdir...

Çocuğun en önemli, güzel, kötü, kritik .... anlarında, mezuniyetinde, hastalığında, evliliğinde ... bir araya gelmeleri gerektiğini, gelebileceklerini  unuturlar...

Kendi hayatları sekteye uğradığı halde, bununla yetinmeyip, kendi kanından, canında olan çocuklarının da hayatını mahvettiklerini göz ardı ederler...

Beraber yaşamak zorunda olmadıkları ve bunu  gerçekleştiremedikleri için, en doğal haklarına başvuran , ayrılan çiftler,  ayrılırken  en büyük beceriksizliği gerçekleştirir çoğu zaman..

Küçücük bir fidan boynu bükük büyür..

Bazen ayaz vurur  erkenden...

Ve hüzün  dolaşır damarlarında ....

Eşlere düşen,  çocukların bu travmayı en az hasarla atlatmalarını sağlamaktır...

Ruhlarına yeni çentikler atmak değil...

ARADA BİR SEVİYORUM SENİ :))

Çiçekliköy ' e kahvaltıya gitmişim....Güzel, akıllı, alımlı ( ah bir de çok konuşmayaydık iyiydi..neyse, mesleki hastalık diyelim :))  8  kadınla  kahvaltımı yapmışım...Çam havası, dağ manzarası....güzel güzel...bu gün gözüme girdin hayat... :)

OLSA MI OLMASA MI ?

Bir şeyin olmasını çok istersiniz..Gece gündüz, aklınızda fikrinizde,  hayalinizde düşünüzde hep o vardır... Sonra beklemekten yorulur, vazgeçersiniz. Çünkü  zaten olma ihtimali çok zayıftır.. İçinizi rahatlatmak için olmamasının ne kadar iyi olduğuna dair uzuuuuuuuun  bir liste hazırlar, hepsini  ezberlersiniz..  Aklınız da kalbiniz de ikna olmuştur, mütmainsinizdir...
Sonra...
Birden bire..
Hiç beklemediğiniz bir anda, gerçekleşiverir isteğiniz...
Kafanız karışır....
Ne hissedeceğinizi bilemezsiniz....
Üzülmeli mi sevinmeli mi karar veremezsiniz...

BEN BU İŞİ ÇÖZDÜM !!!

Anladım ki, mutluluk ta zeka gibi genetik bir şey..
Mutlu olmak için , mutlu çocukluk geçirmek şart..
Bu aşamayı sağ salim atlattıysanız eğer, hayatınızda sonradan zuhur eden aksilikler, tatsızlıklar, dertler  lezzetli bir yemeğin,  fazla kaçmış tuzu gibidir...
Yani..
Hayatınıza bol bol patates doğrayın, fazla tuzunu çeksin :))

.....

Bazen kapıların tek tek yüzüme kapandığını hissediyorum...her zaman açık olana  dönmeyi,  neden akıl edemez ki insan ?

ZORLU YOLLAR..

madem ki karar verildi

yola çıkmak gerek

zor olduğunu, zorlu olduğunu bilerek

ne çıkar karşına bilinmez

yağmur olur, kar olur

soğuk olur ayaz olur...

bazen  yokuş aşağı inmek gerekir,

bazen de dik yokuşları tırmanmak..

nefesin kesilir,

yorulursun,

pişman olursun,

dinlenmek, soluk almak istersin,

hatta beki de geri dönmek...

ama dönüşü olmaz bazı yolların,

geri geri gitse de ayakların,

dönemezsin..

dönersen bir daha kendine bakamazsın..

madem ki karar verildi 

yola çıkmak gerek..

ne kararsızlıkla,

ne ruhundaki ataletle bir yere varamazsın..

karar verdiğin an, zaten yolu yarılarsın..

sinendeki rahatsa  eğer verdiğin karardan,

ne korkarsın ki yolun zorluğundan, karanlığından.....

hedefe yaklaştıkça artar şevkin,

geri döner, uçurup azat ettiğin  bütün  ümitlerin,

sen istesen ne yollar ne dağlar aşarsın,

ayağına taşlar takılsın varsın,

canın da yansa, 

için de acısa,

yolunda gitmek zorundasın...

sakın ola ki  gözünde büyütme,

hem aklını, hem kalbini dinle...

ağdırma birini diğerine..

ve asla düşman etme bir birine..

korkma, yılsa da biri

salsa da  içine  vesvese,

sen adaletli olduğun sürece,

 onlar yine yanında olur, hep el ele..

asla ardına dönüp bakma..

kötü düşünme, kötüyü çağırma...

her yolun sonunda  ferahlık vardır 

zahmet olmadan, rahmet olmaz demişler , unutma...

BEN BÖYLE OKURUM....

Mahalle dayısının mimine geldi sıra...Biraz gecikmeli oldu gerçi:)
Öncelikle deli  gibi kitap okuduğum zannedilmesin.. Her konuda olduğu gibi, bunda da tutarsızım epeyce..
Genelde felsefi kitapları tercih ederim.Dönüp dolaşıp okuduğum kitaplar vardır. Çünkü her defasında cümleler farklı yansır beynimde. Daha önce farklı çağrışımlar yapmıştır, sonrasında "ben bunu niye böyle anlamamışım ki " demek hoşuma gider. her okuyuşumda  hayıflanırım.
Polisiyeleri ve kişisel gelişim kitaplarını  hiç sevemedim.
belli bir ortam aramam, kitap sardıysa, top atılsa duymam. Her fırsata okumaya çalışırım. Bazı kitaplar için uykumdan çok fedakarlık etmişimdir. Bitirmeden rahat edemem.
Okuduklarım kadar, yarım bıraktıklarım, oraya buraya atıp kaybettiklerim de çoktur. Önceden başladığım kitabı mutlaka bitirir, hiç hoşlanmasam da yarım bırakmazdım. Artık bu eziyetten vazgeçtim. Olmuyorsa olmuyordur.
Çok beğendiğim kitabı tavsiye etmeyi severim, hatta dilimden düşüremem.. Özellikle başka biriyle tartışmak hoşuma gider.
Yanında çay kahve aramam. Bazı kitaplardan sıyrılıp, dünyaya dönmek zor gelir :)
Benden bu kadar...
Nefes, Budeliçocuk,  Olanbiten,  İzbedenses mimlendiniz :)
Almila  sen hürsün :))