Her bayram gittiğimiz bir teyze vardı. O'nu ziyaret etmeye bayılırdık. Küçük havuzlu, kenarında renk renk gülleri olan bahçesi insanın içini açardı.. Yüzünde hep hüzünlü bir gülümseyiş ...... Sevgi doluydu. Çok yaramaz bir oğlu ( yaramaz dediysem, çocukça yaramazlıklar değil, koca adamdı ) vardı ve onun her hatasına rağmen sarıp sarmalaması, sahiplenmesi hoşuma giderdi. İşte annelik bu derdim. Ne olursa olsun, evladını bırakmama...
Asıl hoşuma giden yönü ise, bayramlarla kısıtlı olan ziyaretlerimizde tatlı yerine yaprak sarması, biber dolması ikram etmesiydi :) Ve şeker yerine sakız.... Seviyorum bu tür kalıpları aşmış insanları, kendine özgü tavrı olanları...
Ben bayramda sucuk hediye götürdüğümü biliyorum. Malum her yere güvenilmiyor bu konuda. Emin olduğumuz bir yer var oradan alıyorum. Yakın bir akrabamız olduğu için sıkıntı duymamıştım ama insanlar da şekerden çikolatadan sıkıldı artık. :)
YanıtlaSilBu arada bayramlaşmayı unutmuşum. Hayırlı ve bereketli bayramlar diliyorum.
YanıtlaSilAykırı olmak için büyümeye gerek var mı?
YanıtlaSilAykırı olursak belki de hiç büyümeyiz, hep çocuk kalırız..
Hayırlı Bayramlar..:)
Yolcu, sucuk da fena fikir değilmiş :) Dedim ya, kalıpları aşmak lazım artık... Hayırlı bayramlar...
YanıtlaSilBudeliçocuk, hangisi iyi ? büyümek mi, çocuk kalmak mı ?
Hayırlı bayramlar size de...