BEN HEP SENDEYİM / SENİNLEYİM.......

Sen istediğin sürece yanındayım..
İstemediğinde, benden kaçana kadar yanındayım..
Benden kaçtığında seni yakaladığım sürece yanındayım....
Yakalayamadığımda, sonsuza dek seni bekleyecek kadar ruhundayım.....

Karanlık bir yanı var insanların.. Hiç gün yüzüne çıkmamış...

MASUMİYET...

Yenilmeye doymuyorum ben..
En çok öfkeme yeniliyorum..
Sabırsızlığıma,
Saflığıma,
Samimiyetime,
Umarsızlığıma,
Merakıma,
Meramıma,
Masumluğuma...Masumluk?? Yok bu olmadı... Masum değilim.. Masumiyet bence bir insanı  her şeyden ve herkesten önce terk eder.  Pek bi sebebi olmaz aslında.. Çoğu zaman fark edilmez de. Hiç ummadığın bir zamanda işine yarayacak olur, ihtiyaç duyarsın, ama seni çoktan terkettiğini  anlarsın. ..
İşte bu nedenle benim de yenilmeyeceğim tek şeydir masumiyet..
Diğerlerine gelince...
Elbet onlara da yenilmeyeceğim bir gün gelir...

anlamak...
anlamaya çalışmak...
anladığını anlatamamak..
anlatılanın anlamsızlığında anlaşılamadığını anlamak...
anlamadığında, anlaşılması gerekenin, anlamsızlığını anlamak...



sonuç: koca bir hiç !!!!!!!

BU ACI DİNMEZ BELKİ, BAŞKA ACILAR YAŞANMASIN..

Yine sabah oldu..
Yeni bir gün başlıyor. Ve ben oradaki insanların güne nasıl başladığını düşünmek bile istemiyorum..Aynı umut var mı acaba içlerinde? Yoksa her geçen gün omuzlara  iyice çöküyor mudur acı ?
Evlat, eş, kardeş , baba .. kaybetmenin üzüntüsü umutları boğmuş mudur çoktan ?
Birey  olarak üzülüyoruz .Elimizden pek de bir şey gelmiyor. Ama sosyal paylaşımlardan izlediğim kadarıyla  finans kurumlarının , bankaların borçları silmesi, kulüp, dernek ve grupların ( Çarşı gibi ) Soma'daki çocukların eğitimlerini üstlenmeleri sevindirici.. Elbet bunlar acıyı hafifletmez,  ama en azından hayatı kolaylaştırır diye düşünüyorum..
Hadi siyasetçiler, şimdi sıra sizde.. Oturup düşünün,  kendinize yakışanı değil, böyle durumlarda ne yapılması gerekiyorsa onu yapın...

UYUDUM /UYUYORUM /UYUYORUZ

Dün gece epeyce bir şeyler okuduktan sonra, hem ağrıyan gözlerimden  hem de sabah yola çıkacağımdan dolayı uyumaya karar verdim. Aslında benim için  erken bir vakitti 2.30 da uyumak. Deliksiz bir uyku çekmişim. Sabah 7  civarı uyandım ve  Denizli'ye doğru yola koyuldum...
Yol boyunca radyo dinledim. Soma' daki felaketten haberim vardı elbette. Ama bu kadar büyük boyutlu olduğunu   bilmiyordum. İçim acıdı. Kendimden utandım. Deliksiz  uyumuş olmaktan dolayı vicdan azabı çektim bi an.
Umutla  yakınlarının maden ocağından sağ salim çıkmasını bekleyen, uyumadan, dinlenmeden ocak ağzında dua eden  insanlar geldi aklıma. Onların yaşadıklarını ne kadar anlayabilirim ki? Sonuçta ateş düştüğü yakıyor.
Üzülüyorum, üzülüyoruz. Ama yaşadığımız her felaketten sonra  bir kaç gün galeyana geliyoruz, tepki gösteriyoruz ..Sonra.... Sonra normal hayatımıza dönüyoruz. ta ki, yeni bir felakete kadar... Her kafadan bir ses çıkıyor, eleştiriyoruz. Kalıcı çözümlere yanaşan olmuyor ne yazık ki...
Kaçırılan ya da kaybolan çocuk olaylarında, hayatına kastedilen,  kocaları, aileleri, sevgilileri tarafından öldüren kadın cinayetlerinde de aynı.
Uyuyoruz, uyutuluyoruz....

Hayatını kaybedenlere Allah'tan rahmet, ailelerine sabırlar diliyorum..Henüz  dışarı çıkarılmamış işçilerin de sağ salim  kurtulmalarını umut ediyorum...

......

Bu hayatın çekilmez yanları var... İnsanı boğan, çaresiz bırakan, bunaltan, yoran yanları..Eh eli mahkum çekiyoruz işte, başka çare yok, kaçacak, saklanacak yer yok.. Her şeye eyvallah da,  en kötüsü ne biliyor musunuz ?
Biliyorsunuzdur muhtemelen de, benimkiyle örtüşmüyor olabilir. Ne de  olsa  tecrübeler farklı..
İşte tecrübe,  demek istediğim tam da bu..
En kötüsü tecrübenin alınıp satılan, miras yoluyla devredilen , genlerle  aktarılan bi'şey olmaması..
İlla ki yaşanacak, o sıkıntılar çekilecek, acı  yüreğin tam orta yerini dağlayacak ki,  o tecrübeden pay alınsın.. Bedava yok yani.. Bedeli ağır olacak, inim inim inletecek...Yoksa bu bel nasıl bükülür, saçlar nasıl ağarır değil mi :))