BU SAVAŞTA GALİP YOK..

ikimiz de direniyoruz

sen bana,

    ben sensizliğe...

HATASIZ KUL OLMAZ

bir insan sizi üzüyorsa,

size karşı öfke duyuyorsa

düşünün

muhtemelen hatalarını hazmedemediğindendir

hazmedip özür dileyemediğindendir..

onlar için yenilgiden zaferle çıkmanın tek yolu  suçlamaktır

bunun için de insafsızca saldırmaktır

zannederler ki sizi suçladıklarında aklanacaklar

zannederler ki sizi dibe batırdıklarında kendilerini kurtaracaklar

kendilerinedir aslında öfkeleri

hata yapmış olmayı kabullenemezler

işte bunun için sizin heybenizi eşelerler

bundan sonra yaptıkları sizi karalamaktır

ellerindeki tek kozları "seninki benden kara"dır

en büyük erdemdir oysa , iyi ya da kötü,  bizim olanı sahiplenmek

ortada yanlışlık varsa düzeltmek

kimsenin  kimseyi  hakkı yok yargılamaya 

zaafından dolayı suçlamaya

insan isyandandır,

isyan kadar da nisyandandır.

ya arınacaksın

ya unutacaksın......

            Ağlamaktan korkma !

           Zihindeki ızdırap veren düşünceler gözyaşı ile temizlenir.

                                                                           (Kızılderili atasözü)

                                     

ŞİMDİ NERDESİN

sen geldiğinde yoktun aslında..

ve gittiğinde hep buradaydın, yanımda..

KURTUL KORKULARINDAN, YIK DUVARLARINI..

hayat size önce kendinizi  korumayı öğretir

korumak için savunmayı

savunmak için saklanmayı

ve daha çocukken başlarsınız saklanmaya

önce başkalarından

yavaş yavaş kendinizden..

zırh giyinirsiniz bedeninizden öte ruhunuzu sarıp sarmalayan

o kadar hoşunuza gider ki bu

ve o kadar zahmetsiz gelir ki hayatın debdebesinde

daha fazlasını istersiniz

daha saklayanını

daha koruyanını

duvarlar örmeye başlarsınız inceden inceye

küçük pencereler açarsınız 

ara sıra dışa dönmek için

dünyayı görmek için

siz herkesi görürsünüz

ya da gördüğünüzü zannedersiniz

ve bilirsiniz ki siz emniyettesiniz

ne yağmur ıslatır, ne güneş kavurur 

ne de rüzgarlar savurur

sonra korkulan olur

o duvarlarda siz de kaybolursunuz

kendinizden uzaklaşmış

kendinize yabancılaşmış

ve bedeniniz ruhunuzdan ayrılmış

"insan"sınızdır artık

 herkesin kendinden bile saklandığı bu dünyada salınırken

biri çıkıverir karşınıza aniden

gözlerinizden okur içinizi

söylediğiniz sözlerden giriverir iç dünyanıza

ve sizden daha iyi tanır sizi

önce hoşunuza gider, unuttuğunuz bu "sen" le yeniden tanışmak

ve sizi size tanıtana  hayranlık duymak

 elinizde olmadan kapılıp gidersiniz

ve gözler anlaşır konuşmadan, cümleler sessiz

tam teslim olmuşken bu gidişata

eski korkular geliverir aklınıza

hani sizin zırhınız, yıkıldı mı yoksa duvarlarınız

bakın işte sanki çırıl çıplak kaldınız

hemen sığınacak bir şeyler ararsınız

önce rehberinize kızar, ona öfke duyarsınız

onun kalbini her kırışınız

bir tuğla koymaktır  sanki , etrafınıza yeniden  ördüğünüz duvarınıza

ondan uzak durmak, tekrar bürünmektir zırhınıza

ve ondan giderken attığınız her adım

kendinizden  uzaklaşmaktır aslında

ve savurursunuz dağlardan aşağıya

hem  onu, hem kendi ruhunuzu

kolay gelir saklanmak

zannedersiniz ki bunun adı yaşamak

 tutsaklıktır oysa bu

hem beynin, hem ruhun   tutsaklığı

insanoğlu yenemedikçe korkaklığı

 yalnızlıktır alın yazısı....

HEP BÖYLE KAL...

öyle saf, öyle  içtendin  ki sen

 korktum  zamanla değişmenden..

istedim ki , ne kem gözler nazar etsin sana

ne de hoyrat eller dokunsun ruh dünyana..

kıyamadım

kendimden bile sakındım

ve ben seni çocukluğuma sakladım.

İLK İŞ GÜNÜM

     Yok yok heyecanlanmayın. İşe falan başlamadım ben. Sadece çok yakın bir arkadaşım " ofise gel de en azından manevi destek ol" diye beni çağırınca heyecanla  fırladım evden. Bu arada nüfusta ufak bir işim vardı.Önce onu halletmek istedim. Neyse ki 5 dakika anca sürdü işim. Arkadaşımın yanına gelir gelmez , telefonumu çıkarmak için çantamı sehpanın üzerinden geri aldım. Bir gariplik vardı. Niye hafif bu çanta derken, cüzdanımın içinde olmadığını fark ettim. Hemen bir koşu  hükümet konağına geri gittim. Neyse ki pazar yerinde annesini kaybetmiş  veletler gibi boynu bükük bir kenarda beni bekliyormuş cüzdanım. Derin bir oh çektim. Kaybolduğuna yanmam, işin yoksa kartları , kimlikleri yeniden çıkartmak için uğraş.

       Ofise geri geldim tabi hemen. Yolda vakit kaybetmeye gelmez. İş beni bekliyor :) Hadi diyorum, ne yapılacaksa yapalım bir  an önce. Arkadaş ağırdan alıyor. " Acelen ne, az soluklan, sohbet edelim"  havasında. Ve çok geçmeden günün ikinci şokunu yaşıyorum. Destek olmam için çağırdı derken, tutuşturuyor dosyayı elime" ister burada yaz, ister evinde" diyor. Çaresiz evime geri geliyorum. 

      Oysa ne kadar hevesliydim , iş ortamında şu bloga yazı yazmaya.. Ne çok özenirdim iş arası yazı yazanları ben. Ama olsun, demokrasilerde çareler tükenmez. masanın üzerine koydum dosyayı. Aslında üzerine koymak kelimesi hafif kalır, dağıttım resmen. Bir iki kitap ta attım ortaya   resmi tamamlasın diye. Al işte sana mis gibi home ofis :) 

        Bu kadar gevezelik yeter  patronum ( !) aramadan ben bir iki klavye tuşuna basayım...:)) Hadi bana kolay gelsin..

BENİM GÜNEŞİM SENSİN..

hani şimdi karanlık ya her yer

güneşin doğmasını beklemiyorum ben

seni düşünüyorum hemen 

güneşim doğuyor

dünyam aydınlanıyor

içim ısınıyor..