Yıllar önce bir arkadaşımın tavsiyesi ile okumuştum Oblomov'u. Üstelik büyük bir keyifle. Şimdi anlıyorum bu keyfin sebebini. Demek ki, oblomovistliye daha o zamanlardan adaymışım ben.
Gün geçtikçe artan bir tembelliğin içindeyim sanki. Gücüm yok ki kurtulayım. Tüm enerjimi , hevesimi , şevkimi...... yapmam gereken ya da yapmak istediğim her ne varsa onları ertelemek için bahane bulmakta kullanıyorum..
Bu halden kurtulmanın, hayatın dizginlerini ele almanın tek yolu, belki de hedefleri küçültüp, merhale merhale ilerlemek..Aza kanaat etmeyen, çoğu bulamaz hesabı yani.
Daha devam ederdi bu konu ama..... üşendim...sonra anlatırım..
