Yine erken kalkılan bir sabah..Önce nette dolaşıyorum, sonra kahvaltı. Bu arada televizyonda bir kovboy filmi.. Konuya baştan hakim olmadığım için mantık yürüterek anlamaya çalışıyorum olayı....
Tıpkı çocukluğumdaki gibi. O zamanlar da pazar sabahı kovboy filmleri olurdu. Bittiğinde saate bakıyorum 11.55. Aaaa diyorum, şimdi de pazar konseri başlamasın sakın. Sevmediğimden değil, bu gün havamda değilim. Tek bir enstrüman olabilir, hadi bilemedin iki.. Ama o kadar kalabalığı kaldıracak halet-i ruhiyem yok şu an.
Düşününce çözüyorum meseleyi. Kalabalığı görmek yalnızlığımı hatırlatacak. Tıpkı ailesinden, akrabalarından, kuzenlerinden.. bahsedenlerin yanında hissettiğim o duygu gibi.. Bu kadar mı yalnız olur bir insan...Tabi şimdi burda " yine de sahip olduklarımı düşünüp, rahatlıyorum, halime şükrediyorum, bardağın yarısı dolu en azından " demelisin diyeceksiniz. Aman ha !! sakın ha !!! en nefret ettiğim ve sinir olduğum şeydir. Benden daha zor durumdakilere bakıp nasıl kendimi iyi hissedebilirim ki ? Üstelik her kesin acı eşiği nasıl farklıysa, mutluluğunun eşiği de öyledir bence. Ayrıca kıyas yapılarak mutluluğun yolu bulunmaz ki. En azından bu tür kıyasla...
Böyle durumlarda yaptığım şey şu.. " Bak kızım, canın sıkkın biliyorum, kötüsün. Tamam haklı da olabilirsin. Benden sana 3-4 gün izin. Dağıt kendini, ağla, sızla, derdine yan. Ama unutma ki, bu dibe çöküşten, bu u/mutsuzluktan seni ancak sen kurtarabilirsin. Sakın ola ki başkasından medet umma. Buralarda da fazla oyalanıp, mesken tutma. Yoksa ayrılık zor gelir, kurtulamazsın ..Her şey senin elinde, ister bahara çevir hayatını, ister kara kışa"
Neyse. hava açılmıya başladı. Şimdi dışarı çıkıp, kalabalıkların arasında yalnız kalmak istiyorum..Yok ya şaka yaptım, günün tadını çıkarmak varken, ne yalnızlığı :))
