UMUT, GELDİYSEN ÜÇ KERE VUR...

Pek bi ağlak oldum şu son günlerde. Hava bulutlu diyene, sen bana  su samuru mu  dedin deyip, zırlıyorum. Samur demişken, İki yeşil Su Samuru ne güzel kitaptır öyle. Yıllar yıllar önce okumuştum da çok etkilenmiştim.Aile kavramını,  bütün olmayı çok güzel  anlatıyordu.  Bir kitabın  iyi, güzel olarak nitelendirilmesi için  her cümlenin anlam yüklü olması gerekmiyor bana göre. Bir cümle, hatta bir kelime beni can evimden  vurmuşsa güzeldir.
Filmler için de  aynı şey geçerli. Sisten gelen diye bir film izlemiştim. Tarzı bana uygun değildi ama, başladığım işi bitireyim düşüncesiyle sonuna kadar izlemiş, son 5 dakikada  tahmin edemeyeceğim kadar etkilenmiştim. Bir kasabayı yoğun bir sisle birlikte, yanlış hatırlamıyorsam devasa  canavarlar basıyor. İnsanlar  öldürmeye çalıştıkça çoğalıyorlar.  Filmimizin kahramanı oğlunu, sevdiği kadını ve yaşlı bir çifti arabasına alıyor ve uzaklaşmaya çalışıyorlar ama, her yerde canavarlar var. Acı çekerek ölmek istemedikleri için, kahramanımızdan kendilerini öldürmelerini istiyor ve razı ediyorlar. Tabancada 4 mermi var ve beş kişiler.  Sonunda adam tek tek hepsini öldürüp, araçtan dışarı çıkıyor. Ağlayarak ölümünü beklerken sislerin dağıldığını ve insanların  akın akın kendisine yaklaştığını görüyor.  Anlıyor ki artık canavarlar yok.  Yaşadığı pişmanlığı düşünebiliyor musunuz? Bu yazı bir film tanıtımı olmadığına göre, sonunu söylememde sakınca yok değil mi? Yoksa süper bir filmdi. Sonuna kadar katili hizmetçi zannediyorsunuz ama bahçıvan çıkıyor gibi bir  yorum yapmazdım :)
Demek ki neymiş, son ana  kadar umudu yitirmemek lazımmış. Umut insanı ayakta tutarmış. Umudunu yitirenin hiç bir şeyi kalmazmış.
Umutlu olmam gereken zamanlardayım. Gün mü olur ay mı olur bilemiyorum.  Annem  yoğun bakımda ve  durumunda değişiklik yok ne yazık ki.
Yanağına dokunabileceğim kadar yakınımda, yüreğine dokunamadığım kadar uzağımda...Umutluyum, iyileşecek ve ben O'nun yüreğine dokunacağım...

..........

Bazen çelişkide kalıyor insan..
Ağzına geleni söyleyip, içini rahatlatmakla  sessiz ve vakur kalıp,  öfkesini bastırmak arasında...
Şu an susuyorum, ama içimde öfke de yok....İşte bu daha büyük bir çelişkiymiş gibi geliyor bana...

.......

Ben kahve severdim, O çay...
Ne kahvenin hatırında, ne çayın  sıcağında,
Buluşamadık.....

GİTME DUR DİYEMEDİM YAAA!!!!

Son 10 gün içinde üçüncü kez, üç kişi dışarı çıkmamızın ardından eve dönüşte  ..Hah sebebini buldum, bu kez takım değiştirmeyi unutmuşum. Sanırım ondan sebep bu başıma gelenler... Neyse, bahçemiz büyük ve  karanlık. Ben de arka bahçeden dolaşıp eve girmeye çalışıyorum.  Sağ tarafımda bir  gölge hissedip döndüm sayın okuyucu. Ya hu bu sayın okuyucu  da nereden dolandı ki dilime. Hangi blogda gördüm de ç/aldım acaba. Rica ediciim, sahibi kimse gelsin alsın..
Sağıma dönmemle birlikte  ikinci kat balkon kenarında, klima ünitesi üzerinde konuşlanmış bir adam gördüm. O şaşkınlıkla  " n'apıyorsun sen orda " dedim.  Sorulabilecek en saçma soru. Hani otobüs falan bekliyorsa, " burdan geçmez, iki adım ötede metro var oraya git" diyeceğim ..Bi'şeyler geveledi de, ne olduğunu anlayamadım.  Bağırdım avazım çıktığı kadar. Lakin,  basiret bağlanması böyle bi'şey sanırım. "İmdat " diyeceğim yerde, "Kefilllll" diye bağırıyorum .. Kefil, apartman görevlimizin  adı.  En alt katta oturuyor. Kim ,  hangi sebeple koymuş bu adı bilmiyorum . Adamı ne zaman görsem, bankadan kredi çekesim geliyor. Nasılsa kefil hazır. Zavallı ürkmüş olacak ki,  hemen yere atladı o yükseklikten. Ben bi' kez  daha bağırdım ama nafile.. Üstelik olduğum yerde çakılı duruyorum. Üstüme doğru yürüse, çantamı alıp gitse yapacak  bir şey yok.  Kaçtı gitti bizimkisi.. Hani ellerimin arasından kayıp gider gibi..  Kimse duymadı ya hu. Çok bozuldum çookk. Apartmanın önünde saldırıya uğrasam kimsenin ruhu duymayacak demek ki.
Kalakaldım  oracıkta. Benim kaderim mi  acaba gidenlerin arkasından  bakmak diye uzun uzun felsefi  iç  konuşmanın ardından eve girip, komşumun kapısını çaldım. Dediğine göre  nefes alamıyormuşum. Üzülünce  nefes alamam da demek ki, korkunca da  alamıyormuşum..
Sonra aldı mı beni bi' düşünce. demek ki ben evde yalnızken, evimin duvarlarında örümcek adamlar dolaşıyormuş. Demek ki her akşam  bayrak töreni gibi panjurlar kapatılıp, sabah aynı törenle açılacakmış. Ben daha 3 gün önce gecenin 2.30 unda evden çıkıp havalanına gittim. Ya o anda biri olsaydı, kesin  helvam kavrulmuştu.
Son zamanlarda insanlar çığırından çıktı. Hayır saat daha 22.00 bile olmamış, bu neyin kafasıdır erkenden hırsızlığa çıkıyorsun.
Bu memleket gün geçtikçe yaşanmaz bir hal alıyor, benden söylemesi...

İÇ SES

Seni seviyorum kız Telve. İki gündür sabah altılara kadar çalışıp, bugünü boş boş geçirdin ya, tutup alnından öpesim geliyor. İşte en çok da bu dengesizliklerin hoşuma gidiyor. Yok yok, dengesizlik içinde denge tutturuşun diyeyim... Hiç rahatsız olmuyorsun ya bu serkeşlikten, bayılıyorum  bu rahatlığına..
Ne diyordu, Rus edebiyatından bir kitabın kahramanı " neyse ki ölüm var !!!"..
Ölmeyecek miyiz bir gün, çalış çalış nereye kadar. Bak keyfine, hayatın tadını çıkar. Senin yerine olsam var ya,  bi' film koyarım şimdi, bi' de kahve... Uzat ayaklarını izle.  Romantik komedi olsun.
Haaa bu arada doktora gitmeyi unutma.. Gözlerini fazla yoruyorsun gibi..Ama   yarın  kendini topla mutlaka. Vur dediysek öldürme yani..

BIRAKTIĞIN YERDEYİM...

Sanırım artık alışmam gerek.. Ama sensizliğe nasıl alışır  insan. Kabullenmeli belki de, bilmiyorum. Zaten sana karşı  doğru kelimeyi hiç bir zaman bulamadım ki ben. Ya yanlış oldu ya da eksik. Anlatılmıyor demek ki bazı şeyler.  Kelimelere döküldükçe basitleşip güdükleşiyor.
Düşünüyorum da,   yükler bindirdim yüreğine.  Her şeyim ol istedim. Yetinmeliydim oysa. Senden gelen her esinti  ruhumu  okşayıp geçerken, daha  fazlasını istememeliydim. Çocukça sahiplenme duygusuydu benimki.  Sadece  bana bakarken gülsün gözlerinin içi, sadece ben olayım  tüm yürekten gelen sözlerinin muhatabı,  akşam koşarak bana gel istedim.  Hüznünde, sevincinde,  yıkıldığında aklına ben geleyim istedim.
Ama sen yıkılmazsın ki !!!
Sana hayranlığım bu yüzdendi işte. Bu kadar güçlü olduğun için sığınmak istedim sana. Şimdi bilmediğim bir şehrin, bilmediğim sokaklarında adımların kime doğru?  Aklına düşüyor muyum olmadık bir zamanda. Hangi şarkıda  için cız ediyor. Hangi cümle  beni sana hatırlatıyor? Yoksa en iyi yaptığın şey unutmak mı?
Sevgili,
Sevmeyi beceremedik, ayrılmayı beceremedik. Bir vedayı çok gördük birbirimize..
Sen   giderken yalnızdın,
Ben  severken.......

KUTLANACAK Bİ'ŞEY YOK, DAĞILALIM ....

Eğer yazmazsam çatliiyycimm  sevgili okuyucu..
Bir günün daha sonuna geldik, attık tuttuk, protesto ettik, ona buna laf giydirdik. Kadına uzanan  eller kırılsın dedik,  dilleri es geçtik. Şiddet ve ölümdü karşı çıktığımız, tecavüzdü en korkunç bulduğumuz.
Bu ülkede her gün, kaç " yasal tecavüz " yaşanıyor haberiniz var mı sizin?  Hatta böyle bir kavram literatürümüzde var mı acaba ? İşin resmi kurum içinde gerçekleşmesi suç olmasını engeller mi gerçekten?  Hadi ortada suç yok diyelim, bunun kadın ruhu üzerindeki yansıması nedir ?  Bu konuda araştırma  yapılmış mıdır ? O imza her şeyi mübah kılıyor mu gerçekten?  Tecavüzü protesto etmek için etek giyen erkekler  böyle bir suçu mütemadiyen işliyor olabilir mi sizce ?
Şiddetten anladığımız nedir?
Tekme tokat girişmiyor olsak bile, " sen ne işe yarıyorsun ki bu evde "  sözü psikolojik şiddet değil midir? Beceriksiz, kaşık düşmanı,   iki lafı bir araya getiremeyen  sünepe... lafları  dille dövmek değil midir? Kadının aldığı maaşı küçümsemek, maaşını elinden almak, çalışmıyorsa eğer, ihtiyaçları için hiç durmadan para istemek zorunda bırakmak ekonomik şiddet değil midir?
Sorunlarımızın üzerini örtmekten ne zaman  vazgeçeceğiz acaba?
Teşhis konmadan tedavi mümkün müdür ?
Büyük bir şirkette üst düzey yönetici olan bir kadının,  sırf  eşinden daha iyi bir pozisyonda  diye hakarete maruz kalması  şiddet değil mi ?
Sadece aşık olduğu için evlendiği eşi liseyi bile bitirememişken, kadının üniversite mezunu olmasını hazmedemeyen   ve her fırsatta  açığını yakalamak için uğraşan adamın  yaptığı ne sizce ?
Kadın sevince gözü  hiç bir şey görmüyor sayın okuyucu..
Alttan alıyor,
Sabrediyor,
Görmezden geliyor,
Yutuyor, yutkunuyor da ağzını açıp bişey söylemiyor.
Ama adam sevince  öldürüyor...
Bazıları gerçekten öldürüyor,
Daha insaflısı mı diyeyim, yoksa daha  vahşi olanı mı diyeyim bilemedim... İşte onlar  hayatta bırakıyor  da , kadının hayallerini katlediyor. Umuduna ket vuruyor. Yaşama sevincini  an be an çekip alıyor.  Ruhuna işkence ediyor hiç yılmadan.
Eğer bir kadın öldürüldüyse, tecavüze uğradıysa  lanet okumaktan da geri durmuyor böyleleri.. Çünkü ne yaptıklarının farkında değiller çoğu zaman.. Kendi acizlikleri altında öyle  ezilmişler ki...
İşte bütün bu katiller, tecavüzcüler  böyle aileler içinde yetişiyor sayın okuyucu..   Huzurun, güvenin, sevginin  ve her şeyden önemlisi saygının esamesinin okunmadığı bu evlerde   suça meylin tohumları atılıyor .
Lütfen " ben ne dedim ki, ben ne yapıyorum ki"  savunmalarının arkasına sığınmayalım. Söylediğinize ya da yaptığınıza bakmaktan vazgeçin artık. Karşınızdaki insanda yansıması nasıl oluyor,  nasıl bir travma yaşatıyorsunuz  bunu anlamaya çalışın diyorum..
Şiddet sadece kadınların maruz kaldığı bir travma değil. Erkeğimiz de, çocuğumuz da bu travmayı yaşıyor. Ama kadın  daha savunmasız, daha aciz..
Ortada kutlanacak bir gün yok sayın okuyucu, şimdi sessizce dağılalım....

İYİYİM İYİ...

Yazasım var ama yazacak bi'şeyim yok sayın okuyucu.. Saymadığım günler boyunca hissiz ve ruhsuz hissettim  kendimi.  Duygu anlamında insan kendini nasıl sıfırlar, nasıl böyle hisseder bilemedim.. Ama oluyormuş işte.
Neyse, Çarşamba akşamı üç arkadaş  kız kıza eğlendik, fasıl eşliğinde yemek yedik. Güldük, şarkı söyledik. Perşembe, yani dün Kuşadasına gittik. Yine üç kişi ama  farklı bi ekip tabi ki. Malum, sıkıntılıyız.  Mekan ve şahıs değişikliği şart :) Kuşadası'na gitmek için bundan daha güzel bir vakit olamazdı. Sessiz sakin ve deniz çarşaf gibi...
Hava  Mart ayında olmamıza rağmen süperdi. Güneşli,  tatlı bir serinlikte.  İçeride  soba yakıp, hatta" üşüyorum bennnnnn" diye sızlanıp, yarım saat sonra denize giren arkadaşımı görünce , " acaba ben de mi girsem" diye de düşünmedim değil..Ya hu arkadaş, insan  soğuk der,  yavaş yavaş  suya girer. Ama resmen attı kendini . Çok kıskandım çok. Ben yazın bile   seramoni  eşliğinde  binbir nazla giriyorum denize.
Tabi ki sadece kumsala yazılar yazmakla yetindim, gerçi dalgalar hepsini götürdü, anca adımı temize çıkarabildim :))
Günün en güzel taraf, Sally Coper ve Emma Shaplin'le tanışmaktı. Hele Sally'e bayıldım. Bu nasıl bir yetenektir, nasıl bir keman çalmaktır  böyle..Bayıldım, bayıldım...

Kedicik olmadan olmaz :))

GİDEN KİMDİ, KİMDİ KALAN ?

Yalandı her şey aslında, ama gerçeklerden öylesine uzaklaşmıştık ki,  yalan gerçeğin  hükmünü sürüyordu, farkedemedik. Bir an'ın içine  koca bir ömür sığdırmaya çalışırken,  zamanda kaybolduk, anlayamadık.  Sonra anılar silindi  hayalimizden ve kelimeler çıplak kaldı.  Hepsi anlamsızdı ama can yakmaya devam ediyorlardı. Artık gözden düşecek damla kalmamış, kan akıtmaya başlamıştık. Kırılacak  halimiz kalmadığında idama hükmedildi.Cellat aranıyordu, hükmün infazına gönüllü.Oysa çoktan ölmüştü ruhlar. Bundandı duyguların kokuşmuşluğu... Bundandı bakışlardaki  soğukluk. Artık gülmeler alaycı,  gerçek  kalbe saplanan hançerdi. Dürüst olmak isterken,  bir yara daha açtık.. Yaralar çoğaldıkça huysuzlaştık. Gönül almalar  sahteydi,  kırarken dürüst olduk. Bu iki kişilik yalnızlıktı, tek olmasında mahzur  yoktu. Kim gitti kim kaldı bilemedik..

........

Birbirimize ne çok benziyoruz sevgili....
Ben hasreti göze alıp  sevecek kadar gözü karaydım,
Sen, kalbimi kırıp,   gidecek kadar ...

LUCİA DE B.

Aslında çok etkilendiğim bir film değildi.  Sonuna kadar  beni şaşırtacak  bi'şeyler bekledim ama olmadı sayın okuyucu... Belki de kurgu olmayıp,  gerçek bir öykü olduğu için.. Hayat sıradan ve  bizim hayal gücümüz  farklılaştırıyor her şeyi, kim bilir....
Verdiği mesaj güzeldi ama..
Haklı olduğuna inanıyorsan, sonuna kadar dik durmayı bileceksin.
Umudunu yitirmeyeceksin...
Doğru  mutlaka gün yüzüne çıkacak,  sabredeceksin...
En güzeli de kulağın hep vicdanında olacak. Oradan gelen  mırıltıyı bile es geçmeyeceksin..
İnsanı  çevresine, olaylara, insanlara en çok da kendisine karşı  öfkelendiren şeylerden biri de vicdanına kulak tıkaması sanırım.. Engelleyebileceği haksızlıklar karşısında susarak ortak olmak.. Vermesi gereken tepkiyi  verememek.
Sonuç ne olursa olsun, kendi zararına olsa bile,  doğrunun ortaya çıkmasına  seyirci kalmamalı insan....Ne yapması gerekiyorsa  yapmalı..