Bazen hayat gerçekten çok garip geliyor bana.. Hani öyle böyle değil. hayat derken tabi ki görünen, görünmeyen, elle tutulur , gözle görülür, hayal edilir, hissedilir olan her şey konuya mündemiç.. mündemiç.. nerden aklıma geldi bu kelime.. Oysa ben izaç kelimesine meftunumdur daha çok.." akıl müziç bir nimettir"... öyle midir gerçekten.. bence değil.. neden derseniz, insanın başını derde sokan zekanın fazlalılığır. zira, akıl zaten zekanın tecrübe ile birleştirilerek kullanılabilirlik kapasitesi demek oluyorsa, aklın fazlalığı insan hayatını kolaylaştırır. ama işte zeka tehlikelidir.. Hani çeşmeyi açarsınız, ucunda hortumu varsa, tazyikli su hortumu deli danalar gibi oradan oraya atar da tutamazsınız ya... kontrol altına alamazsınız yani.. işte zeka da öyle. zeki insanı zapt etmek , elde tutmak, kontrol etmek de o kadar zordur..
Neyse...
Çok da biliyormuşum gibi ahkam kesmeye başladım...
Bugün biri , aslında herkesin dilinde olan bir laf etti de aklıma ordan geldi bu konu..
Hani kalıplaşmış şeyler vardır. Yurdum insanının 100 tanesini çevirin sokakta, hobileriniz nelerdir, ya da klasik tarzıyla, boş zamanlarınızda neler yaparsınız diye sorun..Bu yüz taneden 80 tanesi "kitap okumak, müzik dinlemek, seyahat etmek " demezse ben de fazla kaynamaktan köpüğü kaçmış kahve olmazsam ne olayım... İşte ondandır hepimizin her konuda araştıran , bilgi sahibi olan, analiz eden hallerinin sebebi.. Çok okuruz ! biz.. Öyle kafamıza takılan bir soruyu millete sorarak öğrenmek yerine, gerekirse 3-5 kitap karıştırır, okuduklarımızı harmanlar, mantığımıza vurur, muhakemeyle doğruya vasıl oluruz !..
İnce ruhlu oluşumuzu da her boş bulunduğumuzda müzik dinlemeye borçluyuz... Gerçi " olmaz ilac sine-i sad pareme, çare bulunmaz bilirim yareme....." tarzındaki eserler yerini, Moda'da 3-5 tur atan , olmadı bi de sinema yapan kızlara, o kız beni görmeli, bana kazak örmeli diye seslenen erkeklerin diyaloglarına bıraktı.. Ama olsun...Tamam hepimiz işimizi yaparken, ders çalışırken, yemek yaparken, arabada giderken dinliyoruz.. Buna lafım yok..isterdim ki evimin bir köşesi olsun..Hani diğer kısımlarıyla bağlantının olmadığı sessiz , sakin bir köşe.. Rahat , sırtımı, başımı yaslayabileceğim bir koltuk... Gözlerimi kapatıp, ruhumda hissedebilmeliyim dinlediğim müziği....Bu da fazla mı romantik oldu ne...
Bir de şey takılıyor kafama... Yağmurda yürümek meselesi... İki üç damla düşmeye başlasa kaçacak delik ararız.. Ama lafta yağmur altında yürümeye bayılırız.. Bu eleştirdiğim şeyler var ya.. Aynısını ben de yapıyorumdur çoğu zaman..
Şimdi sarı odalar başlığı nereden çıktı diyen olursa.. Bir kaç defa dinledim bugün..Zaten severim. egomu besleme ihtiyacı hissettiğim zamanlarda daha bir fazla severim :)) Konuyla alakası yok yani. Hoş konunun da kendi içinde bi bütünlüğü ve mantık kurgusu da yok ya neyse.. Çenem düştü bu gece. Saatlerce konuşsam açılmayacak gibiyim. Kendimi yazmaya vurmalıydım ama bu yazdıklarım gibi değil. Daha bir üsturuplu.. şimdi bu kelimeyi muhtemelen yanlış yazdım ben ama üşeniyorum, bakamıyacağım... yani noktalı mı olacak noktasız mı....
Bu kadar yeter demeli artık. Saatin 5 e gelmek üzere olduğu düşünülürse , en fazla 4 saat olacak uykuma dalmanın vakti geldi demektir...
