DÜŞÜNCE AÇLIĞI....

     Bazı insanların sadece mideleri değil, düşünceleri de doymak bilmiyor.. Ya da mantıkları diyelim...
Efendim şöyle ki,  ara ara  gündeme gelir bu konu. Derim ki, herkes bir değil. Olmak zorunda da değil.. Böyle bir şeyin imkanı da yok. Nasıl ki yüzlerimiz farklı, karakterlerimiz de öyle işte. Bunda anlaşılamayacak bir şey yok ki.. Hele ki  farklı olanı kendimiz gibi yapmaya çalışmak,   abesle iştigalden başka bir şey olamaz..
     Uğraşıp , elinden geleni yapıp,   hatta her yolu deneyip çözemediğin  sorunu hayatından çıkaracaksın..Bunu yapamıyorsan o sorunla yaşamayı öğreneceksin. Kendine işkence eder gibi değil ama....
    Elbette atıp tutmak kolay. Asıl maharet hayata geçirmekte..Sızlanıp durmaktansa, bunun için uğraşmak  en doğru olanı...

..........

kırıntıları toplamak, iz sürmek, izine yüz  sürmek.. yeter mi sanıyorsun..

........

bitiyormuş işte, bitiyormuş..
hiç bitmez dediğin dertler de, küllenmez dediğin sevgiler de zamana  yenik düşebiliyormuş...

BÜYÜK BULUŞMA...

       Bloglarla   tanışalı ne kadar oldu bilmiyorum. Ama farklı bir aleme açılan geniş bir pencere burası benim için. Her insan ayrı bir dünya. Yazılarından, yorumlarından  tanıdığım bir çok insan oldu.  Elbette ayrıcalıklı olanlar da  var aralarında.. İşte o arkadaşlarımdan biriyle, yazdığım bir yazının dikkatini çekmesi sonucu, önce mail ile başlayan yakınlaşmamız, telefonla da sürdü. Gerçi müthiş bir trafik değildi ama, sesindeki  pozitif enerjiyi almam ve içimin ısınması için yetti  bir iki konuşma..

       Efendim, şimdi bu zat-ı şahane çok koştu peşimden.. Her yorumunda "kahve içelim", "ne zaman içiyoruz", " hadi daha içmiyor muyuz" türünden serzenişleri artınca, kıyamadım.  Aradım ve çarşamba müsaitsen görüşelim dedim. Uzun zamandır bu anı beklediği için, hayır diyemedi elbette ki :)

       Daha salı akşamından , keyifli bir buluşma olması için kendime telkinlerde bulunmaya başladım. Yok yok, öyle " sakın gazoz  içme, pul koleksiyonu göstermek isterse, evine gitme...." türünden değil elbette.   Malum karşımızda mühendis olacak,   konuşurken lafını sakın bölme, çok suskun durma ki " ohooo bu ölmüş de, cenazesini kaldıran yok" demesin..  Ya da " avukat değil mi, susmak bilmedi "  şeklinde  blogunda  yazı falan yazmasın..

      Neyse, uzatmayayım sakın okuyucu,  bu sabah buluştuk. üstelik beni teeeee Bornova'dan Balçova'ya kadar getirdi.   Hadi dedim,  deniz kıyısında oturalım bari.  Madem o kadar yol geldik :) Yukarıdaki resim, salaş olmasına  rağmen , manzarası nedeniyle çok hoşuma giden   sohbet mekanımızın resmidir. 

     Sanki kırk yıllık dostmuşuz gibi , çok güzel, sıcak ve keyifli bir konuşmamız oldu. Beraber geçirdiğimiz  saatler su gibi akıp gitti.  Kah edebiyattan, kah bloglardan konuştuk.. Kendi elleriyle yaptığı ,   ebru çalışmasının  güzel bir örneği olan kitap ayracını hediye edince ,  boş gittiğime bir utandım ki sormayın. 

      Seni tanımaktan, yüz yüze görüşmekten  müthiş bir keyif  aldım sevgili N. Narda.  (http://mavikalemdekiler.blogspot.com/)  ..  Umarım  daha sık  oturur, sohbet ederiz... 

Not: Hesabı bana ödetmeyeydin iyiydi..( sana blogda yazarım demiştim :))  Neyse, çok yakın zamanda çıkaracağını ümit ettiğim, hatta emin olduğum hikaye kitaplarından birini imzaladığında ödeşmiş oluruz... Sevgiyle...

     

SENİ DİNLİYORUM...

Tıkadım kulaklarımı evrenin tüm seslerine...

sadece seni dinliyorum...

saçlarına taktığım yıldızları tek tek göğe fırlatıp,

gözlerindeki alevi külleyip,

seni dinliyorum...

kelimelerimi soyup  tüm duygularından

ve anlamlarından

teslim ettim avuçlarına..

şimdi sen giydir onları,

seni dinliyorum..

artık  ne kokunu teslim ettiğin rüzgar var arkanda

ne yaslanıp huzuruna bandığım gölgen...

ellerin...hala güzel mi?

başına taç yaptığım gök kuşağını siyaha boyadım,

seni dinliyorum...

kapının eşiğini çoktan bıraktım ben,

yönümü kuzeyden esen sert rüzgara çevirdim..

dönüp bakmam , 

şu yüreğimi söker atarım da, geri adım atmam...

seni dinliyorum...

ya bir kelam et, çevir yolumdan,

ya da sus, çık git  aklımdan.....

..........

Hiç durmadan konuşmak isterken, susmak zorunda kalmak çok kötü...
Ama anlaşılamayacaksa insan, susmayı da bilmeli...
Ya da konuşmak çözmüyorsa problemi...
Sustum...

..........

Bazen çok fazla sorgulamamak lazım galiba olup biteni...
Herkesin kendine göre vardır elbette bir  gerekçesi..
Gidenin ardından üzülmek yerine, ne kazandım, ne kazandırdım demek daha doğru. Kazanç varsa ne ala, yoksa  zaten gidenin yoktur ki bir önemi...
Hayat devam ediyor, her şeye rağmen...
Film şeridi gibi...
Film sahnesi gibi...
Rolü biten elbette çekilecek kendi köşesine..
Ve belki, gidenin hayatında da bizim rolümüz bitmiştir...
Şimdi  kendi sahnemize dönme vakti...