Son 2-3 gündür çevremdeki insanlarla konuşuyorum.
Konu öyle bir yere geliyor ki, kendimi akıl verirken buluyorum :)) Çok iddialı oldu değil mi ? Kendimi fikir beyan ederken buluyorum ..
Aslında konular birbirinden farklı, ama benim söylediklerim üç aşağı, beş yukarı aynı şeyler..( Dün akşam üstü yaşlılar hakkında yaptığımız konuşma hariç )
Beni en çok şaşırtan şey iste, şu aralar, başkalarına söylediğim bu sözlere fazlasıyla ihtiyaç duyuyor olmam. Ama insanın ağzından çıkanı kulağının duyması farklı şey, duyduklarını yüreğine kabul ettirmesi farklı...
Önce kendimi dinlemem lazım..
Ne hissediyorum,?
Ne düşünüyorum,?
Bunların sebebi ne ?
Nasıl çözebilirim?
İnsan başkalarına yalan söyleyebilir ama kendine asla..Kendini kandırmaya başladığı anda umutsuz vak'a haline dönüşmüş demektir. Teşhis doğru olmalı ki, tedavi işe yarasın...
Yalan söylemek deyince, dün çok sevdiğim ve hayatıma yeni yeni giren bir arkadaşımla kahve içimi sohbet ettik. Eyvallah şehrini anlattı bana.İlk defa duydum ve hoşuma gitti. Allahın işine karışma, kulun işine karışma, asla yalan söyleme...Kısacık görünen , geniş kapsamlı düsturlar...
Bütün bunların dışında, hiç durmadan konuşasım var sevgili okuyucu.. Dereden tepeden, ipe sapa gelmez şeyler hakkında..
Ya da herkes sussun, sessizleşsin dünya...
Ne herkes susar nede bu dünya sessizleşir öyle bir hale geldik ki bırakın insanları anlamayı biz kendimizi bile anlamakta zorluk çekiyoruz artık dilerim iyi bir dünya yaşamak için biraz daha çaba göstermeyi başara biliriz ...selamlar sevgiler olsun ...:)
YanıtlaSilO fikirler bana lazım cicim:)
YanıtlaSilmüsterih olunuz :))
Merhaba,
YanıtlaSilGünlük yazmak lazım diyeceğim yazıyı okuduktan sonra. Seneler öncesinin hatta günler öncesinin duygu ve düşünceleri ile bugünümüze nasıl yardımcı olduğumuzu görmek hayret verici olabiliyor.
Sevgiler
Düşün ve konuş Telve...
YanıtlaSilSusmak, konuşmaya ihtiyaç kalmadığı zamanlarda yapılır..
Düşünmek ve konuşmak etrafındaki düşüncesizlikleri ortaya çıkartır...