Aklıma takılan bir soru var..
Çocukların çok rahatlıkla yaptığı bir çok şeyi, biz büyükler neden yapamıyoruz ?
Hadi genelleştirmeyeyim, ben neden yapamıyorum? Mesela en basitinden, duygular arası geçiş çocuklarda neden bu kadar kolay?
Ağlamakta olan bir çocuk, nasıl oluyor da arkasından gülebiliyor?
Küsmek, kızmak, uzaklaşmak, nefret etmek, inatlaşmak gibi keskin hallerden nasıl ılımlı, sevimli, mutlu... hale nasıl gelebiliyorlar?
Çocuklar anı yakalıyor ve yaşıyorken, benim ruh hallerim neden zaman ve mekana hapsolmuyor? Neden gittiğim her yere, yaptığım her işe, sözüme, hareketime, tepkime yapışıp kalıyor ?
Çocuklar da unutmuyor aslında. Sen de ben de bir zamanlar çocuk değil miydik? Çocukluğunda olan şeyleri bazen düşünüpte üzüldüğün olmuyor mu?
YanıtlaSilbende de aynı böyle..
YanıtlaSiliçimizdeki çocuğu uyandırmak ve diri tutmak gerekiyor galiba. bunu başarabilsek hayat çok daha güzel olacak.. :)
ah ah maalesef o yüzden küçükler hep haklı büyükler hep haksızlar yaa. kurallar çevre filan bozuyo büyüyünce. ama bence çocuk gibi davranabilirsin kiiii hiç kimseyi umursamadan :)
YanıtlaSilkuvvetli sual.
YanıtlaSilaklım başımda olduğu bir an gelip yanıtlayacağım :)
Aklıma sorma neden diye bi şarkı vardı o geldi birden..
YanıtlaSilYolcu aslında söylemek istediğim, çocukların duygularını daha çok kontrol edebildiğiydi. En azından bana göre..
YanıtlaSilBöyle bir dünyaya hiç uyanmasın daha iyi diyesim geliyor bazen Erdem ..
Deep, zaten umursamamayı öğreniyorum. Yavaş yavaş :)
Bekliyorum Narda :)
İşte olmuyor Prenses, sormadan duramıyorum ki ben...
bence;
YanıtlaSilaslında bunların hepsi çevre baskısından kaynaklanıyor..
çocuktan beklenilen çocukluk yapması..
ağladıktan hemen sonra gülmeye bir başla istersen.. dengesiz derler , deli mi ne derler.. ay bu kızda bi acayip ağlıyor mu gülüyor mu belli değil derler..
toplumun çocuktan beklentisiyle yetişkin birinden oluşan beklentisi bambaşka..
bir değil...
Nasıl ? cevap işe yaradı mı? Yaramadıysa bi başka cevap bulurum... :)